2013 թվականի առաջին կիսամյակի համեմատ, 2014-ի առաջին կիսամյակում Հայաստանի տնտեսական աճը կազմել է 3,4 տոկոս: Մեր հասարակությունը, որի ավելի քան մեկ-երրորդը աղքատ է պաշտոնապես, այս թվերին դադարել է ուշադրություն դարձնել և դադարել է որևէ կերպ արձագանքել այդ թվերին՝ գոհությամբ կամ դժգոհությամբ: Հայաստանի տնտեսական վիճակ Հայաստանի հանրության համար որպես այդպիսին այլևս գոյություն չունի, իսկ սրա պատճառն այն է, որ Հայաստանում այդպես էլ չձևավորվեց սոցիալ-տնտեսական բողոքը արտահայտող, սպասարկող, ձևակերպող և քաղաքական գործընթացի վերածող քաղաքական ուժ:
Հայաստանի հասարակությունը չստացավ, չտեսավ մի ուժի, որը կայուն և հետևողական կերպով կստանձներ այդ կարևոր խնդրի սպասարկումը: Իսկ եթե քաղաքական ուժը չի սպասարկում սոցիալ-տնտեսական բողոքը և իր ներքին քաղաքական գործընթացների հիմքում չի դնում հենց դա, ապա հարց է առաջանում, թե էլ ինչը:
Հայաստանի հասարակության համար այլևս որևէ նշանակություն չունի, թե Հայաստանը քանի տոկոս աճ կամ անկում է արձանագրել: Աճը, միևնույն է, չեն զգում և ըստ էության` չեն էլ զգացել նախկինում, քանի որ աճն իրականում իր մեջ, իր շրջանակներում և քվոտաներում պարփակել է իշխող քրեաօլիգարխիկ համակարգը, և արդեն չեն զգում նաև անկումը, քանի որ հասել են մի կետի, որից այն կողմ արդեն վատի աստիճաններ չկան այլևս՝ վատ է, և վերջ:
Հայաստանի հասարակությանն այսօր ավելի շատ կհետաքրքրի, թե ինչ տնտեսական վիճակ է Ռուսաստանում, գործ կա, թե չկա, միգրանտների համար պայմանները դյուրին են, թե խնդիրներ են առաջացել, պայմանավորվեցին Հայաստանի իշխանությունները ռուսների հետ այս հարցում, թե չպայմանավորվեցին, Մաքսային միություն մտան՝ որ հեշտ գնանք ու գանք, թե չմտան: Սրանք են Հայաստանի հասարակությանը հետաքրքրող սոցիալ-տնտեսական ցուցանիշները:
Սա հասարակություն-քաղաքական ուժեր խզվածքի, լիովին տարբեր լեզուներով ու արժեքներով խոսելու, տարբեր խնդիրներով ապրելու, տարբեր խնդիրներ լուծելու երկարատև իրողության հետևանքն է, որի մասին Հայաստանի քաղաքական ուժերը զգուշացվել են պարբերաբար, որ առաջանալու է այդ խզվածքը, և հետո այլևս անհնար է լինելու այդ բացը լրացնել, քանի որ իշխանությունները Հայաստանում ունեն բոլոր լծակներն ու չունեն անհրաժեշտ մարդկային արժանիքները` այդ բացից օգտվելու համար և չօգտվելու համար:
Սոցիալ-տնտեսական իրողությունները Հայաստանի քաղաքական ուժերի գործունեության ծիրում ընդամենը դրվագներ էին, գործածական թեմատիկ բնույթի բաղադրիչներ, ոչ ավելին: Այդ պատճառով էլ Հայաստանի որևէ քաղաքական ուժ այդպես էլ, ըստ էության, կանխատեսելի և հավատարիմ սոցիալական բազա չունեցավ, որի վրա հենվելով կկայանար որպես քաղաքական ինստիտուտ: Նաև այդ պատճառով է, որ Հայաստանի կուսակցությունները վերածվեցին անձնապաստան կառույցների, որտեղ անձի նպատակահարմարությունն է գերիշխող, ոչ թե հասարակության, որտեղ անձի խնդիրներն են թելադրող, ոչ թե հասարակական-պետական խնդիրները: Հասարակական-պետականը, սոցիալ-տնտեսականը դառնում են ընդամենը անձնականի գործիքներ և կիրառվում ըստ անհրաժեշտության:
Այս իրավիճակում, ով հասցրել է տեր կանգնել իշխանության լծակներին, ով ունեցել է անհրաժեշտ շուստրիությունը և դաժանությունը, նա էլ ստանում է առավելություն, նա էլ տիրապետում է ամուր դիրքերի և թելադրում խաղը` այն ավելի ու ավելի մղելով անձնապաստան տիրույթ, այն ավելի ու ավելի կապելով անհատներին, արգելափակելով քաղաքական ինստիտուցիայի ձևավորման ճանապարհները:
