Աստված մի արասցե, բայց բանակում կատարված ցանկացած դժբախտ դեպք միանգամից բարդվում է Պաշտպանության նախարարության և նրա ղեկավարության վրա։ Այնինչ այդ խնդիրները, պատճառահետևանքային կապերը սկիզբ են առնում յուրաքանչյուր ընտանիքից և յուրաքանչյուրի դաստիարակությունից։
ՊՆ հանրային խորհրդի անդամ, ռազմական հոգեբան Դավիթ Ջամալյանից փորձեցինք ճշտել, թե ո՞րն է ստեղծված իրավիճակի պատճառը, ինչին ի պատասխան արձագանքեց.
«Դա ողբերգությունը կրող մարդու , շրջապատի կողմից ընկալվում է իբրև արդարացման փորձ։ Այնինչ պետք է փորձենք հասկանալ պատճառները` առանց կատարվածը ինչ-որ մեկի վրա բարդելու կամ ողբերգությունը մեղմելու միտում ունենալու։ Բավականին ծեծված թեմա է, որ բանակը հասարակության հայելին է։
Հիմա իսկապես այդպես է։ Բայց կան տարբեր խնդիրներ. մի կողմից` մենք ունենք խեղաթյուրված արժեքային համակարգ ունեցող հասարակություն, մյուս կողմից` խնդիրը կայանում է նրանում, որ 18-20 տարեկան տարբեր հոգեկերտվածք , ինտելեկտուալ, բարոյական հասունացում ունեցող տարբեր մարդիկ են հավաքվել բանակի ստորաբաժանման մեջ»։
Դավիթ Ջամալյանի խոսքերով, հիմա վերահսկողությունը կոլեկտիվի, ստորաբաժանումների նկատմամբ մեծանում է։ Թերացումներ լինում են, սակայն խնդրին պետք է օբյետիվորեն մոտնալ։
«Ո՞վ է թերանում, ինչո՞ւ է թերանում. սա կոնկրետ, լուրջ խնդիր է, և առավել քան վստահ եմ, որ նախորդ տարվա ողբերգական միջադեպերից հետո հետևություններ արվել են։ Կադրային շատ լուրջ փոփոխություններ են տեղի ունեցել։ Հիմա հուսով ենք, որ դրա արդյունքում տեսանելի, շոշափելի արդյունք կունենանք առաջիկայում։
Սեյրան Օհանյանի կողմից քայլեր են արվել, որպեսզի վերահսկողությունը ՊՆ բոլոր օղակներում մեծանա, անձնակազմը շատ ավելի կատարյալ լինի։ Բայց պետք է ընդունենք, որ բանակում խնդիրները մեկ օրում չեն առաջացել, հետևաբար մեկ օրում չեն էլ լուծվում»,- ավելացրեց Դավիթ Ջամալյանը։