Ինչ արժե ռուսական երաշխիքը

Երեկ Ռուսաստանում տեղի է ունեցել երկու իրադարձություն, որոնք առաջին հայացքից որևէ էական կապ չունեն իրար հետ: Խոսքը Հայաստանի, Ադրբեջանի և Ռուսաստանի արտգործնախարարների եռակողմ հանդիպման մասին է` ղարաբաղյան բանակցությունների շրջանակում, և Դոմոդեդովո օդանավակայանում տեղի ունեցած ահաբեկության, որը խլել է տասնյակ մարդկանց կյանքեր: Այս իրադարձություններն իրար հետ որևէ կապ չունեն, բայց որոշակիորեն խորհրդանշական է նրանց օրացուցային զուգադիպությունը: Ռուսաստանն արդեն բավական երկար ժամանակ փորձում է Ղարաբաղի հակամարտության կարգավորման լոկոմոտիվի դերը ստանձնել` հանդես գալով եռակողմ տարբեր հանդիպումների նախաձեռնությամբ: Մինչդեռ Դոմոդեդովոյում տեղի ունեցած ահաբեկչությունը բարձրացնում է որպես պետություն Ռուսաստանի վստահելիության, կենսունակության հարցը: Արդյո՞ք այդ պետությունն այսօր վստահելի եւ կենսունակ պետություն է, որին կարելի է վստահել միջազգային խնդիրների լուծում, այդ թվում` և ղարաբաղյան խնդրի: Այդ հարցի պատասխանն ակնհայտորեն բացասական է: ՌԴ մայրաքաղաքում տեղի ունեցող ահաբեկչությունները կրում են պարբերական բնույթ, դրանք կրկնվում են` չնայած ամեն մի հերթական ահաբեկությունից հետո ՌԴ իշխանության այն հավաստիացումներին, որ խստացվելու են մայրաքաղաքի անվտանգության ապահովման միջոցառումները: Բայց ինչպես պարզվում է, Ռուսաստանը մի պետություն է, որտեղ ահաբեկիչներն առավել արդյունավետ են գործում, քան իշխանությունները, եթե իհարկե չդիտարկենք պարբերաբար հենց ռուսական իսկ մամուլում ի հայտ եկող վարկածը, որ իշխանություններն ու ահաբեկիչներն այդ երկրում գործում են համագործակցված: Ակնհայտ է, որ այդպիսի պետությունը, որը իր իսկ մայրաքաղաքում չի կարողանում ապահովել իր քաղաքացիների և հյուրերի անվտանգությունը, չի կարող հանդիսանալ միջազգային անվտանգության վստահելի երաշխավոր թե՛ գլոբալ, թե՛ նաեւ լոկալ տիրույթներում: ՄԻնչդեռ հարցն այն է, որ այն լոկալ տիրույթներից մեկը, որտեղ անվտանգության երաշխավորությունը ստանձնել է Ռուսաստանը, հանդիսանում է Հայաստանը: Եվ ամեն անգամ Ռուսաստանում ահաբեկիչների անարգել գործողություններից հետո ավելի ու ավելի սրությամբ է ձևավորվում, բանաձևվում հարցը, թե ինչ արժե Հայաստանի անվտանգության ռուսական երաշխիքը: Եվ Ռուսաստանում տեղի ունեցող ամեն մի ահաբեկչական գործողությունից հետո, դժբախտաբար, ակնհայտ է դառնում, որ այդ երաշխիքը ժամանակի ընթացքում ոչ թե ամրանում, այլ արժեզրկվում է, դառնում առավել վտանգավոր: Այդ մասին Հայաստանում պետք է մտածել, պետք է լրջորեն մտածել, մինչ կարևոր ու անկարևոր ցանկացած խնդրում Ռուսաստանի նվագի տակ պարելը: