Վերջին օրերին Սիրիայում քիմիական զենքի կիրառման առիթով ծավալվող և թեժացող դիմակայությունը լարվածության առումով հասնում է թերևս գագաթնակետին և թվում է, որ ամերիկա-ռուսական ուղիղ զինված բախումը դառնում է անխուսափելի, ինչն այլ բան, քան գլոբալ պատերազմ, դժվար է որակել: Իսկ երբ Միացյալ նահանգների նախագահի մակարդակով գրառում է անում, թե հրթիռները գալիս են՝ Ռուսաստան պատրաստվի՛ր, ապա այլ բան չի մնում, քան պատրաստվել ամենավատթարին, համենայնդեպս, որովհետև հրթիռների աշխարհաքաղաքական բեկորները, մեղմ ասած, կհասնեն նաև Հարավային Կովկաս, անխուսափելիորեն:
Կբախվե՞ն ԱՄՆ-ն ու Ռուսաստանը Սիրիայում դեմ առ դեմ, թե՞ մենք գործ ունենք լավ մշակված մի սադրանքի հետ, որն ունի բոլորովին այլ ավարտի մշակված սցենար, և հանգուցալուծումը կլինի բոլորովին այլ, չսպասվող տարբերակով։ Սիրիական գոտում հիմա հնարավոր է թերևս ամեն ինչ, և որևէ մեկը չի կարող ասել, թե ինչով կավարտվի լարվածությունը, և կավարտվի՞ ընդհանրապես: Իսկ որևէ մեկը կարո՞ղ է ասել, թե ինչ պետք է անի և ինչի պետք է պատրաստ լինի Հայաստանում: Հազիվ թե: Փոխարենը հնարավոր է ասել, թե Հայաստանն ինչ է անում հիմա:
Խոշոր հաշվով, Հայաստանը, այսպես ասած՝ օրվա թրենդին համահունչ լինելու համար, կարող ենք ասել, որ ծուխ է բաց թողնում, գրեթե բոլոր մակարդակներում և հարթություններում, որտեղ օրակարգը կես սանտիմետր անգամ համարժեք չէ այն առկա ռիսկերին ու մարտահրավերներին, որոնք ծավալվում և թեժացման կրիտիկական աստիճանի են հասնում՝ մեզնից ընդամենը մի քանի հարյուր կիլոմետր հարավ: Ընդ որում, բավական պարզունակ կլինի այս դեպքում համարել, որ ամերիկա-ռուսական ուղիղ բախումից խուսափելը կնշանակի ռիսկերից խուսափում, որովհետև անգամ անհրաժեշտ կլինի հասկանալ, թե իսկ ի՞նչ գնով են կողմերը խուսափել ուղիղ բախումից, ո՞վ է նահանջել, ինչ պայմանով, մինչև ուր: Խնդիրը Ռուսաստան-Միացյալ նահանգներ տիրույթո՞ւմ է, թե՞ լարվածության միջոցով նախապատրաստվում է հարված Սիրիայում իրանական ներկայությանը: Հարցերը բազմաթիվ են, պետք է հուսալ, որ Երևանում կան գոնե մոտավոր պատասխաններ կամ պատկերացումներ և իրավիճակին գոնե նվազագույն պատրաստվածություն, մի քանի սցենարներով:Թեմայի շուրջ «Առաջին լրատվական»-ը զրուցել է արաբագետ Հայկ Քոչարյանի հետ:
