«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է Հայկական սոցիոլոգիական ասոցիացիայի նախագահ Գևորգ Պողոսյանը։
-Պարոն Պողոսյան, «Ելք»-ը շրջանառության մեջ է դրել ԵԱՏՄ-ից դուրս գալու հարցը։ Ձեր կարծիքով՝ հասարակությունն ինչքանո՞վ կկիսի այն մտահոգությունները, որ այդ դաշինքն է առաջ քաշում։ Արդյո՞ք մեզ մոտ կան նման տրամադրություններ։
–Տարիների ուսումնասիրությունների հիման վրա կարող եմ նշել, որ մեր հասարակության մեջ կա մի հատված, որ միշտ դեմ է եղել Ռուսաստանին, ռուսներին, ռուսական կայսրությանը, հետո Սովետական միությանը, այսինքն՝ ամբողջ ռուսական կողմնորոշմանը։ Կա նաև մի հատված, որ միշտ դրական տրամադրվածություն է ունեցել ռուսական նախագծերի, առհասարակ Ռուսաստանի նկատմամբ։ Եթե քանակական համեմատություն անցկացնենք, ապա հասարակության մոտ 80 տոկոսը՝ ճնշող մեծամասնությունը Ռուսաստանին կողմ է։ Սա բացատրվում է ընդհանուր անցյալով, առանց վիզայի շփման, այստեղից գնացած բարեկամներով և այլն։ Բայց միշտ էլ եղել է կայուն զանգված՝ 10-12 տոկոս, որ կողմ են եղել Եվրոպական կողմնորոշմանը, ՆԱՏՕ-ին, Միացյալ Նահանգներին։ Այս հարաբերակցությունը չի փոխվում, Ռուսաստանին կողմ արտահայտվողները միշտ էլ անհամեմատ շատ են եղել։
-Կարծում եք՝ նույնիսկ Ապրիլյան պատերազմից հետո՞ այդ ցուցանիշը չի փոխվել՝ Ադրբեջանին ռուսական զենքի մատակարարման տեսանկյունից։
–Փոխվել է, բայց շատ քիչ։ Կարող եմ ասել՝ նույնիսկ ավելի շուտ, հիշում եք Գյումրու դեպքերը, երբ Պերմյակովը հայ ընտանիքի սպանեց՝ այդ ժամանակվանից սկսած որոշակիորեն փոխվել է տրամադրվածությունը։ Բայց միևնույն է, չենք կարող ասել, թե զգալի տարբերություն կա։ Իհարկե այդ ամենն ազդում է տրամադրությունների վրա։ Այդ 80 տոկոսը չդարձան 20, 30 կամ 50։ Նույն այդ մարդիկ կողմ են էլի ռուսական կողմնորոշման, բայց տեսնում են, որ Ռուսաստանն էլ իր շահերն ունի, երբեմն մեզ դավաճանել է։ Բոլոր դեպքերում՝ կապերը կան ու դա չի փոխվում։ Լուրջ փոփոխություններ նաև ապրիլյան դեպքերը չառաջացրեցին։
-Այսինքն՝ լայն իմաստով կարո՞ղ ենք ասել, որ «Ելք»-ի այս նախաձեռնությունը մարդկանց փողոց դուրս բերելու օրակարգ չի կարող լինել։
-Դա ժողովրդից եկած պահանջ չէ։ Եթե պատգամավորները պետք է ներկայացնեն բնակչության կամ գոնե այն ընտրազանգվածի կարծիքը, որ իրենց ընտրել է՝ սա այն դեպքը չէ։ Ես կոնկրետ այս հարցը նկատի ունեմ։ Գուցե ինչ-որ զանգված դուրս գա փողոց, բայց դա կրիտիկական զանգված չի լինի։ Գուցե այս հարցում իրենց հետևից գնա այնքան ժողովուրդ, որքան իրենց ընտրել է կամ ավելի քիչ։
-Իսկ 2018 թվականի հայտնի որոշումն ինչքանո՞վ է հասարակության հետաքրքրությունների շրջանակում։ Օրինակ՝ եթե Սերժ Սարգսյանը որոշի վարչապետ դառնալ՝ դրա դեմ պայքար կլինի՞։
-Դժվար է ասել՝ առայժմ անտարբերություն է։ Քաղաքական օրակարգում այդ հարցը հիմա չկա։ Ես կարծում եմ՝ ավելի ակտուալ կլինի դա քննարկել ու հասարակության կարծիքը չափել գուցե հունվար փետրվար, մարտին, բայց ոչ հիմա։
-Բայց կարծում եք՝ նախագահ-վարչապետ դիլեման արդեն կա՞։
-Բնական է, եթե կա ինչ-որ պաշտոն, որ պետք է զբաղեցնել, ապա մի հոգի չէ, որ ուզում է այն։ Դա քաղաքական մրցակցություն է, որ միշտ էլ եղել է։ Ի վերջո, միևնույն է՝ ով կլինի վարչապետ, կարևորը՝ ժողովրդին ու մեզ լավ լինի։
