Քարաթափման հետևանքով փակ է Վերին Լարսի անցակետը և ըստ տեղեկությունների այն փակ կլինի մի քանի օր: Ավելորդ է ասել, նկարագրել, թե ինչ է դա նշանակում Հայաստանից արտահանողների համար, հատկապես գյուղմթերքի արտահանման աշխույժ սեզոնին: Իրավիճակն առավել ևս սուր է այն առումով, որ վերջին շաբաթներին անգամ բաց Վերին Լարսը գործնականում «կիսափակ» ռեժիմում էր, որովհետև ուկրաինական պատերազմի հետևանքով փակված լոգիստիկ ենթակառուցվածքների հետևանքով Վերին Լարսի վրա էր ընկել ռուս-թուրքական բեռնափոխադրումների, նաև կենտրոնասիական ռեգիոնից դեպի Թուրքիա ու Եվրոպա բեռնափոխադրումների մի զգալի մասի բեռը, առաջացնելով կուտակումներ, ահռելի հերթեր և մեծ ձգձգումներ: Առկա իրավիճակը ցավալիորեն ի ցույց է դնում այն լոգիստիկ սղությունը, որ առկա է Հայաստանի համար, տարիներ շարունակ: Եվ սա այն դեպքում, երբ մի շարք խմբեր և գործիչներ, զուտ քաղաքական նկատառումներից ելնելով հայտարարում էին և հայտարարում են, թե Հայաստանը չունի դեպի Ռուսաստան արտահանման ճանապարհի, ենթակառուցվածքների խնդիր և ըստ այդմ չկա ռեգիոնալ հաղորդուղիների ապաշրջափակման տնտեսական անհրաժեշտություն, որը թույլ կտա Ռուսաստան արտահանման լոգիստիկա ձևավորել նաև Ադրբեջանի տարածքով:
Ակնառու է, որ այն էլ ժամանակակից աշխարհա-քաղաքական, ռազմա-քաղաքական իրողությունների պարագայում Հայաստանի համար մարտահրավերն ուժգնանալու է: Իհարկե, որևէ խոսք չի կարող լինել այն մասին, որ Ադրբեջանը չի կարող լինել հուսալի լոգիստիկա: Ավելին, որևէ կերպ չի կարող դիտարկվել այդ ճանապարհի այն քաղաքական պայմանների հանգամանքը, որ փորձում է թելադրել Բաքուն: Եվ խնդիրը բացարձակապես այն չէ, որ պետք է Ադրբեջանի ուղղությամբ ճանապարհների ապաշրջափակմանը հասնել ցանկացած գնով: Պարզապես, պետք չէ այդ հարցի քաղաքական և անվտանգության ռիսկերը գնահատվեն ցանկացած «հակափաստարկով», այդ թվում և այն, թե Հայաստանը չունի հավելյալ ճանապարհի կարիք: Որովհետև, այստեղ կան նաև այլ գործոններ, մասնավորապես այն, որ այլ ճանապարհի կարիք ներկայումս Հայաստանից ավելի ունի Ռուսաստանը՝ դեպի Թուրքիա, դեպի Իրան, դեպի այսպես ասած հարավ-արևմտյան հարակից ռեգիոններ և լոգիստիկ ենթակառուցվածքներ, Արևմուտքի պատժամիջոցները «փոխհատուցելու» համար: Իսկ սա նշանակում է, որ հաղորդուղիների ապաշրջափակման օրակարգի հարցում չհիմնավորված, զուտ ներքին քարոզչական կոնյուկտուրայից բխող «հակափաստարկների» պարագայում, կարող է «հակափաստարկներ» այսպես ասած առաջացնել նաև Ռուսաստանը՝ նպատակային ցույց տալու համար, որ Լարսը հուսալի չէ: Հատկապես, որ ռուսաստանյան բարձրաստիճան պաշտոնյաներն անգամ այսպես ասած փակ ռեժիմում խոսակցություններում չեն թաքցնում, որ դեպի հարավ-արևմուտք հաղորդուղիները իրենց համար «կյանքի ճանապարհ» են: Հետևաբար, Հայաստանը միայն ծանրակշիռ փաստարկներով կարող է իր մտահոգությունները բերել Ռուսաստանի «կյանքի ճանապարհին»: Որովհետև դա ոչ միայն Հայաստանի քաղաքական իշխանության խնդիրն է, այլ որևէ պատասխանատու քաղաքական ուժի, անգամ ամենակոշտ ընդդիմություն լինելու պարագայում: Որպեսզի որևէ ընդդիմություն իր «մանիպուլյատիվ փաստարկներով» ակամա չգցի նաև Հայաստանին օրակարգեր պարտադրելու «հիմք», եթե իհարկե ընդհանրապես չունի հենց այդպիսի նպատակներ:
