Ռեյտինգային ընտրակարգի չեղարկումը, անկասկած, դրական քայլ է Հայաստանում ընտրական և քաղաքական համակարգի ռեֆորմացիայի ուղղությամբ, սակայն, ինչպես առիթ ենք ունեցել անդրադառնալու, այդ քայլը մեծ ու երկար ճանապարհի միայն սկիզբն է: Ճանապարհը արդյունավետ անցնելու համար պահանջվում են ավելի լայն ու ինստիտուցիոնալ բարեփոխումներ, նախ և առաջ կամ առավել ևս դատական համակարգում: Առայժմ, սակայն, խոսքը կատարված առաջին քայլի կամ քայլերից մեկի մասին է, որն, անշուշտ, իր քաղաքական ազդեցությունը կթողնի առաջիկա ընտրական պրոցեսի վրա: Այդ ազդեցությունը, լայն իմաստով, հնարավոր է բնորոշել որպես ընտրական պրոցեսի վրա Հայաստանում նախկին կառավարող համակարգի ազդեցության հնարավորության նվազեցում: Որքան նշանակալի կլինի այդ նվազեցումը, միարժեք պատասխանի հարց չէ: Սակայն կասկածից վեր է, որ ռեյտինգային համակարգի չեղարկումը բերելու է նախկին կառավարող համակարգի ուժերի միջև նոր իրավիճակի, քանի որ էապես փոխում է մոտիվացիոն հողը, որ առկա է այդ շրջանակում:
Բանն այն է, որ ռեյտինգային համակարգը, այսպես ասած, «արդարացի բաշխման» համակարգն է: Իսկ այդ խնդիրը նախկին կառավարող շրջանակը ունեցել է թե՛ իշխանական կարգավիճակում, թե՛ առավել ևս այժմ, երբ գործունեության կամ կենսագործունեության միջավայրը սահմանափակվել է էապես: Ակնհայտ է, որ շոշափելիորեն նվազել է «կարկանդակի» ծավալը, մինչև չի նվազել «համտեսողների» ցանկություն և հավակնություն ունեցողների շրջանակը: Չեղարկելով «արդարացի բաշխման» մեխանիզմը, քաղաքական մեծամասնությունը՝ ի թիվս այլ հարցերի, թերևս լուծում է նաև նախկին կառավարող համակարգը ներկայացնող շրջանակում «մրցակցությունը» խթանելու խնդիրը, ըստ էության չեղարկելով այդ մրցակցությունն արդյունավետ կառավարելու հնարավորություն, որ, ի դեմս ռեյտինգային համակարգի, ունեին այդ շրջանակն առաջնորդող գործիչները, մասնավորապես նրանք, ովքեր կայացնելու են որոշումներ ընտրական ցուցակների առնչությամբ:
Լուսանկարը՝ panorama.am-ի
