«Առաջին լրատվական»-ի հարցերին պատասխանել է Ֆրանսիայի Ալֆորվիլ քաղաքի փոխքաղաքապետ Կարո Խաչիկյանը։
– Պարոն Խաչիկյան, նախօրեին կայացել է Փաշինյան-Մակրոն հանդիպումը, որի ժամանակ Ֆրանսիայի նախագահը կրկին վերահաստատել է, որ կնպաստի հասնելու Արցախի իրավիճակի երկարաժամկետ և հակամարտության գոտու բոլոր կողմերի համար արդարացի կարգավորման: Ինչպե՞ս եք գնահատում Ֆրանսիայի ջանքերը, և այս փուլում որքանո՞վ է հնարավոր հասնել Արցախի ճանաչմանը Ֆրանսիայի կողմից:
– Նախ ասեմ, որ մենք շատ հուսախաբ ենք և շատ հույսեր չունենք, որովհետև տեսանք, որ միայն Ռուսաստանը կարողություն ուներ, որպեսզի այդ խաղերի մեջ միջամտեր, իսկ Ֆրանսիան և ԱՄՆ-ն դուրս մնացին: Ամերիկան շատ դուրս մնաց, իսկ Ֆրանսիայից մենք ավելին էինք սպասում: Ես ավելի վաղ ասել էի, որ Ֆրանսիայի ԱԳ նախարարը մեզ շատ հիասթափեցրեց, երբ, այսպես կոչված, «չեզոքություն» խաղաց, բայց հիմա ես կարծում եմ, որ իրենք զղջում են, որ չկարողացան միջամտել, չկարողացան իրենց խոսքը հասցնել թե՛ Թուրքիային, թե՛ Ադրբեջանին, թե՛ Ռուսաստանին: Ֆրանսիան դուրս մնաց գործընթացից: Հիմա էլ Մակրոնն ասում է, թե Ֆրանսիան կփորձի լուծումներ գտնել, այո՛, կփորձի, բայց հիմա ո՞նց է կարողանալու լուծում գտնել, այդ ինչպե՞ս Թուրքիան կամ Ադրբեջանը կամ նույնիսկ Ռուսաստանը պետք է հրաժարվեն իրենց որոշումներից: Թուրքիան ու Ադրբեջանը Ղարաբաղի կեսից ավելին վերցրել են, այդ փաստաթղթով էլ Ադրբեջանի և Նախիջևանի միջև ճամփա է լինելու: Մեզ համար շատ ծանր պայմաններ են այդտեղ նշված: Նույնիսկ վարչապետն ասաց, որ տակավին Արցախի կարգավիճակը որոշված չէ: Մենք 1994 թվականին հրադադար ստորագրեցինք և մեր շահած հողերը պահեցինք մինչև այսօր: Հիմա Ադրբեջանը հետ է գալիս: Ես չեմ հասկանում, թե ինչպես Ֆրանսիան կարող է որևէ լուծում գտնել մեզ համար, որ մենք հողերը հետ վերցնենք:
– Նախօրեին ՀՀ-ում Ֆրանսիայի դեսպան Լաքոտն էր ընդունել հադրութցիներին, ասել, որ Ֆրանսիան իրենց մենակ չի թողնի: Այս քայլում ի՞նչ մեսիջ կար:
– Բոլոր դեսպանների պարտականությունն ու աշխատանքն է՝ դիվանագիտական ձևով մեղմի վիճակը: Դա չի նշանակում, որ Ֆրանսիան իսկապես պետք է լուծում գտնի: Ասենք թե OK, մեր վերջին հույսն է, որ Ֆրանսիան կարողանա մի քիչ ավելի մեզ համար շահավետ բան անել, որ այս ամենի արդյունքն այսքան բացասական չլինի մեզ համար, բայց տակավին անհասկանալի է, թե ինչպես ենք կարողանալու հասնել մեր ուզածին: Իրանն էլ չկարողացավ մեզ օգնել: Այնպես որ, մի խոսքով, հույսերը շատ-շատ քիչ են, բայց մենք հույսով ենք ապրում, քանի որ ուրիշ ճար չունենք: Իրականությունն այն է, որ ամբողջ աշխարհը մեզ լքեց ու մոռացավ: Ես կարող եմ ասել, որ 2020 թվականի այս օրերին տեղի ունեցավ այն, ինչ պատահեց 1915 թվականին։ Այս անգամ էլ մենք կանգնած էինք ոչնչացման եզրին։ Մենք չենք հասկանում, թե ինչու վարչապետը գնաց այդ քայլին, չենք հասկանում, թե ինչու զինվորները իբրև թե դիրքերը լքեցին։ Այս ամենն անհասկանալի է։ Եվ հիմա 17 կուսակցություններ ուզում են վարչապետի հրաժարականը, քանի որ վարչապետն է գերագույն գլխավոր հրամանատարը, պետք է ամեն ինչի պատրաստ լիներ։ Ավելին՝ մի քանի օր առաջ նշում էին, որ մեր վիճակը լավ է, ազերիները նահանջում են, բայց, մյուս կողմից, մեկ օրում այսպիսի հայտարարություն եղավ։
