Հայաստանի բնակչության մի զգալի մասի ակնկալածը հեղափոխական տեռորն է։ Վերջին մի քանի ամիսներին գրեթե բոլոր մարդիկ անընդհատ խոսում են օլիգարխներին ունեզրկելու և նախկին ռեժիմի բոլոր ներկայացուցիչներին բանտերը լցնելու անհրաժեշտության մասին։ Կարելի է ասել, որ երկրում առկա անարդարության զգացողությունը դեռևս չի հաղթահարվել, քանի որ մարդիկ արդարության մարմնավորումը տեսնում են օլիգարխների ունեզրկման և ռեժիմի ներկայացուցիչներին բանտերը լցնելու անհրաժեշտության մեջ։
Ինչպես գիտենք, Նիկոլ Փաշինյանը վճռական ոչ է ասել հեղափոխական տեռորի և վենդետայի հնարավորությանը։Խնդիրն այն է, որ, բացառելով տեռորի միջոցով արդարության հասնելու հնարավորությունը, վարչապետը ցույց չի տվել արդարության այլընտրանքային տարակերպը։ Սրանից ելնելով մարդիկ տրամաբանական հարց են բարձրացնում, եթե ունեզրկումն ու բանտերը լցնելու պրակտիկան մերժվում է, ապա ո՞րն է արդարությունը։ Իսկ եթե քաղաքացին չի կարողանում հաղթահարել անարդարության բարդույթը, ապա գալիս է տրամաբանական այն եզրակացությանը, որ երկրում ոչինչ էլ չի փոխվել։ Այսինքն՝ նույնիսկ եթե Փաշինյանը աշխարհի ամենաառաջադեմ ռեֆորմները իրականացնի, միևնույն է, մարդկանց դա քիչ է թվալու, քանի որ նրանց համար օրակարգային է արդարության գաղափարը։
Ի դեպ անարդարության բարդույթի էլ ավելի խորացմանը նպաստում է Ռոբերտ Քոչարյանի դատական գործընթացը, որն արդեն իսկ մարդկանց ընկալումներում արժեզրկված է և ավելին չէ, քան մուկն ու կատուն։ Այս ամենի համատեքստում կարելի է ասել, որ տեռորը քաղաքական պրակտիկայում արհեստական գոյացություն չէ, ընդհակառակը՝ այն թմրեցված բնազդի կարգավիճակ ունի և ամեն պահ կարող է արթնանալ։ Արդարությունը պետության և հանրության կարևորագույն հիմնասյունն է։
