Այն, որ հայ-ռուսական հարաբերություններում ամեն ինչ այնքան էլ հարթ չէ, որքան ներկայացվում է պաշտոնապես՝ արդեն ոչ ոքի համար գաղտնիք չէ։ Ակնհայտ է, որ Հայաստանի նոր իշխանությունները, իսկ ավելի ստույգ՝ իշխանության որոշ կադրեր ռուսական կողմի համար խնդրահարույց են՝ նախկինում իրենց ծավալած հասարակական, նաև հակառուսական գործունեության պատճառով։
Մամուլը պարբերաբար անդրադառնում է Հայաստանի հետ կապված Ռուսաստանի քաղաքական ծրագրերին, և հերթական տեղեկությունն էլ այն է, որ առաջիկայում Ռուսաստանն այստեղ նոր ընդդիմադիր բևեռ կձևավորի կա՛մ Տիգրան Սարգսյանի, կամ էլ Կարեն Կարապետյանի գլխավորությամբ։
Քաղաքագետ Գագիկ Համբարյանի կարծիքով՝ 1991 թվականից հետո Հայաստանում իշխանության եկած բոլոր ղեկավարները բացահայտ վարում են պրոռուսական արտաքին քաղաքականություն։ Ըստ նրա՝ հայ-ռուսական հարաբերություններում խնդիրներ առաջացան թավշյա հեղափոխությունից հետո: «Պարոն Փաշինյանն իշխանության գալով հայտարարեց, որ հայ-ռուսական հարաբերությունները ինտենսիվ զարգանալու են, բայց խոսքից գործի չանցավ։ Հակառակը՝ մենք ականատես ենք լինում տարբեր խնդիրների առաջացմանը, որոնց չլուծումը հետագայում պաշտոնական Երևանի համար մեծ խնդիրներ է ստեղծելու»,- «Առաջին լրատվական»-ի հետ զրույցում ասաց նա։
Մեր զրուցակցի դիտարկմամբ՝ Ռուսաստանի իշխանություններն անվստահություն ունեն ՀՀ նոր իշխանությունների հանդեպ. «Պաշտոնական Մոսկվան չի հավատում պարոն Փաշինյանին, որովհետև ՀՀ կառավարության բազմաթիվ անդամներ նախկինում հակառուսական պահվածքով են հանդես եկել։ Հիմա որևէ մեկը չի կարող հավատալ, որ ի պաշտպանություն Նավալնու՝ հանրահավաքներին մասնակցող կառավարության անդամները փոխել են իրենց դիրքորոշումը ու դարձել ռուսամետ։ Չնայած այն հանգամանքին, որ նախկին նախագահ Քոչարյանի գործը Հայաստանի ներքին գործն է, մենք շատ լավ գիտենք, որ ՌԴ նախագահ Պուտինը այլ վերաբերմունք ունի իր ընկերների նկատմամբ, և որքան նկատելի է՝ նա բավական բացասաբար է վերաբերվում այդ քրեական գործին։ Ուստի որքան էլ ներկայիս իշխանության անդամները հայտարարեն, որ հայ-ռուսական հարաբերությունները փայլուն են, բոլորն էլ շատ լավ հասկանում են, որ այդ հարաբերություններում օր օրի ճեղքեր են առաջանում»։
Համբարյանը որպես օրինակ բերում է այն փաստը, որ ռուսական կողմը մերժեց Հայաստանին հանձնել ՀՀ պաշտպանության նախկին նախարար Միքայել Հարությունյանին, ԴԱՀԿ նախկին պետ Միհրան Պողոսյանին։ Այս կոնտեքստում քաղաքագետն անտրամաբանական է համարում հայկական կողմի պատասխան քայլը՝ ապաստան տրամադրել ֆաշիստական և հակահայկական հայացքներով հայտնի Վիտալի Շիշկինին: «Ես չգիտեմ, թե այդ տգիտության հեղինակն ով է, հետաքրքիր է՝ ինչու են այդ թափթփուկին ապաստան տալիս ու այդկերպ մեսիջներ հղում Ռուսաստանին»,- ասաց մեր զրուցակիցը։
Ինչ վերաբերում է Տիգրան Սարգսյանի և Կարեն Կարապետյանի հետ կապված Ռուսաստանի ծրագրերին, քաղաքագետը նկատեց. «Ռուսական կողմն ավելի վատ թեկնածու չէր գտնի, քան Տիգրան Սարգսյանն է։ Նա երբևիցե հասարակության սերն ու հարգանքը չի վայելել, միշտ համարվել է նախկին իշխանության սպասարկուն ու ամենավատ վարկանիշն է ունեցել։ Ինչ վերաբերում է Կարեն Կարապետյանին, ապա նա քիչ է ղեկավարել ՀՀ կառավարությունը, բայց ամեն դեպքում հասարակության համակրանքը նրա նկատմամբ շեշտակի մեծ է, քան Տիգրան Սարգսյանի նկատմամբ։ Ես՝ որպես գյումրեցի, կարող եմ նշել, որ ինքս շատ տպավորված եմ նրա այն աշխատանքով, որ կատարել է Գյումրիում։ Կարող է կարծիքս սուբյեկտիվ է, բայց հասարակության ընդունելիության առումով այդ երկու գործիչներին չի կարելի համեմատել»։
Ըստ Համբարյանի՝ ռուսական կողմը իր քաղաքական նախասիրությունները Հայաստանում արտահայտելիս մշտապես յուրահատուկ սխալ թեկնածուների է ընտրել. «Այսինքն՝ մարդկանց, որոնք չեն վայելել հասարակության համակրանքը։ Եթե ռուսական կողմը փորձի Տիգրան Սարգսյանի վրա խաղադրույք անել, մեծապես կսխալվի»։
