Խոսելով մամուլում շրջանառվող տեղեկությունների մասին, թե իր և Գլխավոր շտաբի պետի հարաբերությունները լարված են, Վիգեն Սարգսյանը «Շանթ» հեռուստաընկերությանը տված բացառիկ հարցազրույցում ասել է. «Դա մտացածին հակադրություն է։ Դա ամենավտանգավոր հակադրությունը կլիներ։ Հակադրություն կլիներ, եթե նախարարն ու շտաբի պետը երկուսն էլ զինվորական են: Այդ դեպքում ունենում ենք երկու շտաբի պետ»։
Առաջին հայացքից թվում է, թե Վիգեն Սարգսյանի խոսքը պետք է դիտարկել համակարգային մոտեցման համատեքստում՝ մանավանդ, որ կայացած ժողովրդավարություններում վաղուց որդեգրված է այն մոդելը, որ պաշտպանության նախարարը քաղաքական պաշտոն է: Սա բավականին արդյունավետ մեխանիզմ է, որն առնվազն մեծացնում է խորհրդարանի քաղաքական վերահսկողությունը զինված ուժերի գործունեության նկատմամբ: Ամենևին չենք էլ բացառում, որ հեռանկարային առումով Հայաստանը ձգտում է մոտենալ ՆԱՏՕ-ի չափանիշներին, ինստիտուցիոնալ համակարգին, որը բխում է մեր երկրի և Հյուսիսատլանտյան դաշինքի արդյունավետ համագործակցության տրամաբանությունից:
Մյուս կողմից՝ ակնհայտ է, որ գոնե այս պահին Վիգեն Սարգսյանի խոսքերն ավելի շատ ներքաղաքական համատեքստ ունեն, եթե նույնիսկ վերաբերում են բանակի կառավարմանը:
Նույնիսկ կարելի է պնդել, որ Վիգեն Սարգսյանը լակոնիկ մի նախադասությամբ մի քանի ուշագրավ բացահայտում է արել: Նախ՝ նա ակամայից խոստովանել է, որ իր վրա է վերցրել պաշտպանության նախկին նախարար Սեյրան Օհանյանի տիկնոջ՝ Ռուզան Խաչատրյանի ֆեյսբուքյան «մերկացումները», որոնց «հերոսը» ժամանակին զինծառայությունից խուսափած, սակայն այսօր հայրենասիրությունից ճոռոմաբանող մի պաշտոնյա էր: Նման պնդում ենք անում, որովհետև Վիգեն Սարգսյանը նուրբ տողատակով ակնարկում է, որ իրենից առաջ հակադրություն է եղել երկու զինվորականների՝ պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանի և Գլխավոր շտաբի պետ Յուրի Խաչատուրովի միջև: Ավելին, Սարգսյանը նույնիսկ ակնարկում է, որ մեր երկիրը ինը տարի շարունակ պաշտպանության նախարար չի ունեցել, որովհետև երկու զինվորականի հակադրությունը հանգեցրել է հենց այդ տխուր իրավիճակին:
Խնդիրը ներգերատեսչական մակերեսային ինտրիգի հարթության վրա կմնար, եթե չլինեին մի քանի էական հանգամանքներ:
Հիմնականը, անշուշտ, Ապրիլյան պատերազմում մեր բանակի կազմակերպչական և նյութատեխնիկական անպատրաստվածության համար պատասխանատվության հարցն է, որը Վիգեն Սարգսյանի նուրբ «փոխանցմամբ» դրվում է Սեյրան Օհանյանի վրա: Սակայն այստեղ ծագում են այլ՝ ոչ պակաս ուշագրավ հարցեր: Նախ՝ եթե բանակում ինը տարի փաստացի երկիշխանություն է եղել, դրա առաջին պատասխանատուն երկրի գերագույն գլխավոր հրամանատարն է՝ Սերժ Սարգսյանը, ով ոչ միայն չի վերացրել, այլև որոշ դեպքերում նույնիսկ խրախուսել է բանակային բեսպրեդելը: Հեռու ենք այն մտքից, որ Վիգեն Սարգսյանը կարող է նույնիսկ տողատակով քննադատել Սերժ Սարգսյանին: Մնում է ենթադրել, որ, այնուամենայնիվ, թիրախավորվում է Սեյրան Օհանյանը: Արդյո՞ք սա բացառապես Վիգեն Սարգսյանի անձնական նախաձեռնությունն է, որը հետևանք է Ռուզան Խաչատրյանի ֆեյսբուքյան գրառումներից նրա վիրավորվածության: Եթե այո, ապա Վիգեն Սարգսյանը հերթական անգամ ձախողվել է իր հրապարակային խոսքի, դրսևորման մեջ, որովհետև նրա տողատակի թիրախի դերում կարող է հայտնվել նաև Սերժ Սարգսյանը ու գուցե առաջին հերթին՝ հենց նա:
Մյուս կողմից՝ շատ հնարավոր է, որ Վիգեն Սարգսյանը բացում է Սերժ Սարգսյանի վերջին հարցազրույցի ամենաուշագրավ հատվածի որոշ փակագծեր և ակնարկում է, որ Սեյրան Օհանյանը նախկին պաշտոնյաների համար նախագահի ակնարկած հնարավոր «ամնիստիայի» հույսեր չունենա՝ մանավանդ, որ, ըստ որոշ տեղեկությունների, նախկին նախարարը վերջին շրջանում իրեն դուրս է դրել ընդդիմադիր շրջանակից և փորձում է մոսկովյան իր կապերով վերանվաճել Սերժ Սարգսյանի վստահությունը:
Ըստ ամենայնի Սերժ Սարգսյանի շրջապատում հարմար են համարում, որպեսզի Սեյրան Օհանյանը համակերպվի թոշակառուի կարգավիճակին: Դատելով Վիգեն Սարգսյանի ակնարկներից՝ բացառվում է նրա վերադարձը իշխանություն, իսկ ընդդիմադիր գործունեության ռեստարտը մարտական ուղի անցած գեներալին կարող է տանել Վահան Շիրխանյանի հետքերով՝ մանավանդ, որ աղմկահարույց դատական գործընթացում հենց Շիրխանյանն է Օհանյանի համար «նախապատրաստել» պոտենցիալ մեղադրյալի կարգավիճակ:
