«Երևանի քաղաքապետի ընտրություններում կուսակցությունների առաջին համարների անունները թերևս երկրորդական են, քանի որ ներկայացված չեն հայեցակարգերը և ծրագրերը:
Անձերի մասին խոսելուց առաջ պետք է հստակեցնել, թե արդյոք տվյալ քաղաքական ուժերը կարողացե՞լ են ձևակերպել ու վեր հանել քաղաքին վերաբերող հիմնախնդիրները, կարողացե՞լ են այդ հիմնախնդիրները լուծելու տարբերակներ առաջարկել, ներկայացրե՞լ են քաղաքի զարգացման հայեցակարգեր ու ծրագրեր: Երբ այդ ծրագրերը ներկայացվեն, արդեն կարելի է քննարկել՝ ներկայացված թեկնածուները համապատասխանու՞մ են այդ ծրագրերին, կարո՞ղ են այդ ծրագրերը կյանքի կոչել, թե՞ ոչ»,- «Առաջին լրատվական»-ի հետ զրույցում նման կարծիք հայտնեց քաղաքացիական ակտիվիստ Գոռ Հակոբյանը:
«Մարդիկ ուղղակի ցանկերով գնում են և այս ընտրություններում քննարկում են անհատական անձերի հարցեր, ոչ թե գաղափարներ ու ծրագրեր: Դեռևս որևէ քաղաքական ուժ չի ներկայացրել այն չորս տարվա ծրագիրը, որով ինքը պատրաստվում է քաղաքը զարգացնել: Հայտնի չէ, թե ինչ հիմնախնդիրներ են ձևակերպել, որոնք են դրանց լուծումները, որոնք են հաջորդական քայլերը: Եթե չկան ծրագրեր և ձևակերպված հիմնախնդիրներ, ապա չենք էլ կարող ասել, թե ցանկերով ներկայացված թեկնածուները ունե՞ն հմտություններ, կարողություններ՝ այդ ծրագիրը կյանքի կոչելու, թե՞ ոչ»:
Մեր այն հարցին, թե նախկինում արտգործնախարարի պաշտոնն զբաղեցրած Վարդան Օսկանյանն արդյոք հարմա՞ր թեկնածու է քաղաքապետի պաշտոնի համար, և ընդհանրապես՝ ԲՀԿ-ն նախորդ 4 տարիների ընթացքում ավագանիներ ունենալով՝ որևէ բան արե՞լ է Երևանի համար, մասնակցել կամ աջակցե՞լ է որևէ նախաձեռնության՝ ուղղված Երևան քաղաքի զարգացմանը, Գոռ Հակոբյանը պատասխանեց. «Թեկնածուների ընտրությունը պետք է բխի հիմնախնդիրներից և ծրագրերից, ոչ թե հակառակը: Մարդիկ հնարավոր է՝ քաղաքական փորձառություն ունեն, բայց կարո՞ղ են արդյոք քաղաք կառավարել:
Ես, որպես քաղաքացիական ակտիվիստ, փորձում եմ հասկանալ, թե ինչպես են լուծում ստանալու հետևյալ հիմնախնդիրները՝ ինչպես անել, որ քաղաքի կառավարումը լինի մաքսիմալ մասնակցային, բաց և հաշվետու, ինչպես պատասխանատվության ենթարկել այն բոլոր պաշտոնյաներին, ովքեր մինչև հիմա այլանդակել են Երևանը, և ինչ մեխանիզմներ պետք է ստեղծել ապագայում նման բաները կանխելու համար, ինչպես է տնօրինվելու հանրային սեփականությունը և պաշտպանվելու տարբեր տեսակի ոտնձգություններից, ինչ մեխանիզմներով են մաքրվելու հանրային բոլոր տարածքները մասնավոր շինություններից ու գործունեությունից և ինչպես են վերադարձվելու հանրությանը, ինչպես են լուծվելու շրջակա միջավայրի, առողջապահության, հանրային տրանսպորտի ու այլ հարցեր:
Եթե չեն խոսվում այս խնդիրների և դրանց լուծումների մասին, ապա մնացած կարծիքները ու քննարկումները նեղ քաղաքականության շրջանակում են՝ ինտրիգային զրույցներ, կուսակցական ինքնանպատակ շահեր, պաշտոնների ու վարչական լծակների ազդեցություն, որոնք որևէ կապ չունեն Երևան քաղաքի և երևանցիների բարեկեցության ու շահերի հետ:
Վերջին 4 տարիները ցույց են տվել, որ Երևանի ավագանին եղել է զուտ ձևական մի մարմին, որը լեգիտիմացրել է անօրինական որոշումներն ու գործողությունները: Վառ օրինակ են Մաշտոցի պուրակում իրականացվող անօինական գործողությունները և հանրային տարածքի զավթումը, երբ ավագանին չկատարեց իր հիմնական գործառույթը՝ հանրային տարածքների պահպանումը, իսկ հետագայում էլ որոշում ընդունողներին պատասխանատվության չկանչեց»:
