Այսօր կրկին հանրահավաք է, բայց այս անգամ կարծես թե խոսքը հերթական հանրահավաքի մասին չէ: Բանն այն է, որ փետրվարի 18-ից սկսած, Հայ ազգային կոնգրեսի հանրահավաքները, թերևս, դժվար է հերթական համարել, քանի որ դրանք արձանագրում են բավական յուրօրինակ դինամիկա` առնվազն հնչեղության, հանրային մասնակցության և ներկայացուցչական առումով: Իսկ մարտի 17-ի հանրահավաքը դինամիկ էր նաև իր ընթացքով, քանի որ Մատենադարանի հանրահավաքից հետո մասնակիցները շարժվեցին և մտան Ազատության հրապարակ:
Ահա այդ իրողությունները հուշում են, որ առնվազն հանրային սպասումների առումով Կոնգրեսի հանրահավաքների այս փուլում հանրահավաքներից յուրաքանչյուրն ընկալվում է ոչ ինչպես հերթական, այլ լինում են ինչ-որ նոր զարգացումների սպասումներ: Ահա այդ իմաստով ամեն մի նոր հանրահավաքից առաջ հասարակական տրամադրություններում նոր երանգներ են, նոր ակնկալիքներ, նոր որոշումների սպասումներ: Ինչքանո՞վ է այսօրվա հանրահավաքը արդարացնելու այդ ամենը` կերևա, իհարկե, մի քանի ժամից: Բայց կասկած չկա, որ ինչպես կլինեն բավարարված մասնակիցներ, այդպես էլ կլինեն հիասթափվածներ:
Դա քաղաքական պրոցեսի միանգամայն բնական տրամաբանություն է, բնական ընթացք, և այդ իմաստով, իհարկե, որևէ արտառոց բան չկա: Խնդիրն այլ է` կհաջողվի՞ արդյոք Կոնգրեսին այսօր պահել դինամիկան առնվազն հաջորդ հանրահավաքի համար, և կհաջողվի՞ արդյոք այդ դինամիկային հաղորդել ոչ միայն զուտ պաթետիկ և քարոզչական շարմ, հմայք, այլ նաև բովանդակային ամրություն: Սա, իհարկե, խնդիր է, որը անխուսափելիորեն պետք է կանգներ ցանկացած նման գործընթացի պարագայում:
Ի վերջո, մեծ խելք պետք չէ ունենալ հասկանալու համար, որ ամեն նոր քայլից հետո հասարակության պահանջմունքները և ակնկալիքները աճում են նախորդ քայլի հետ ոչ թե համամասնորեն, այլ ավելի արագ: Իսկ դա նշանակում է, որ հանրահավաքից հանրահավաք հանրային սպասումները Կոնգրեսի գործունեությունից, հանրահավաքներից, որոնք հայտարարվել են քաղաքացիական յուրօրինակ ֆորում, լինելու են շատ ավելի մեծ: Պատրա՞ստ է արդյոք Կոնգրեսը համարժեք լինել սպասումների այդ աճին:
Այսօր տեղի ունենալիք հանրահավաքը այդ իմաստով կարող է լինել կարևոր ցուցիչներից մեկը` այն առումով, թե նախորդ հանրահավաքի համեմատ բոլոր առումներով ինչ որակական և քանակական աճ կարձանագրի հանրահավաքը, ու ինչ հենք կդնի այդ նոր ցուցանիշների տակ: Ի վերջո, պետք է նաև հստակեցնել մի բան. սպասումների արդարացման արտահայտվածությունն ամենևին պարտադիր չէ, որ լինի անհապաղ գործողությունների տեսքով: Երբեմն բավարար են նաև խոսքերն ու մեսիջները: Ամբողջ հարցն այն է, թե ինչպիսին կլինեն դրանք, քանի որ համարժեքության պարագայում մեսիջների, խոսքի ազդեցությունը կարող է շատ ավելին լինել:
