«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է Հովհ. Թումանյանի անվան պետական Տիկնիկային թատրոնի գեղարվեստական ղեկավար Ռուբեն Բաբայանը:
– Պարոն Բաբայան, եթե ամփոփելու լինենք 2014 թվականը, ինչպիսի՞ն կհամարեք Դուք այն:
– Դժվարանում եմ ասել, բայց կարծում եմ, որ որոշակի իմաստով կորցրած տարի էր: Որոշակի իմաստով հետընթացի տարի էր: Շատ կուզենայի սխալվել, բայց առաջընթաց տեղի է ունենում այն ժամանակ, երբ դու շատ բարձր խնդիրներ, նպատակներ ես դնում և փորձում ես հասնել դրանց: Այդ բարձր ձողը ես, ցավոք սրտի, այս տարի չտեսա: Ավելի շատ տեսա հարմարվելու պահը: Միգուցե դրանք մարտավարական առումով ճիշտ քայլեր են, բայց ռազմավարական առումով այդքան էլ արդարացված չեն: Սակայն երբեք ուշ չէ փոխել ճանապարհը, երբևէ ուշ չէ վերագնահատել սեփական սխալները ու փորձել նորովի ապրել:
Ես կարծում եմ, որ այս տարի մեր հասարակական կյանքում նաև ավելացավ մի շատ վատ երևույթ՝ ագրեսիան, մենք դարձանք անհանդուրժող: Մենք սկսեցինք իրար մեջ թշնամիներ փնտրել, ավելի քիչ լսել իրար: Իսկ երբ բարձր խնդիրներ են դրվում, դա պահանջում է համախմբում: Ուժը հավաքականության մեջ է:
Հուսանք, որ հաջորդ տարին կլինի ավելի շատ վերլուծման տարի, քանի որ գալիս է մի պահ, որ պետք է սկսես վերլուծել քո անցած ճանապարհը, փորձես հասկանալ՝ որտեղ է քո մեղավորությունը: Մենք պետք է գիտակցենք, թե ինչ է նշանակում պետություն և պետականություն: Մարդկությունը ազատությունից լավ գաղափար չի ստեղծել, իսկ ազատության լավագույն բնակարանը անկախ պետությունն է:
– Անկախության և ինքնիշխանության կորստի մասին շատ խոսվեց, երբ քննարկվեց ԵՏՄ-ին Հայաստանի միանալու հարցը: Տարբեր գերատեսչություններում ԵՏՄ-ին միանալու պայմանագրի վավերացման ժամանակ մենք ընդվզում չտեսանք մեր հասարակության կողմից: Ինքնիշխանության կորուստը չէ՞ր հուզում ոչ ոքի:
– Կարծում եմ, որ մենք այս տարիների ընթացքում այդպես էլ չփորձեցինք արժևորել մեր անկախությունը, մեր պետականությունը, որպեսզի այն զուտ լոզունգից վերածվի իրական աշխատանքի: Իսկ երբ դու չես իմաստավորում այն, երբ այն չի դառնում քո կենսակերպի հիմնական հատկանիշը, դու կարող ես և հրաժարվել դրանից: Մեզ ազգովի բացակայում են լավ, առողջ ամբիցիաները… և մենք պետք է հասկանանք, որ եթե մենք մեր ներսում ամբիցիոզ ենք, դա պետք է տարածվի ամբողջ ժողովրդի ներսում: Մենք հաճախ ասում ենք, թե հասարակությունը չընդվզեց, ժողովուրդն իր կարծիքը չարտահայտեց, բայց մենք մոռանում ենք, թե մենք՝ ինքներս, ի՞նչ ենք արել այդ հարցում:
– Պարոն Բաբայան, եթե անդրադառնալու լինենք նաև ներքաղաքական զարգացումներին, Ազատության հրապարակում տեղի ունեցող իրադարձություններին, Ձեր կարծիքով՝ ի՞նչ սնուցվեց այս տարի այդ հրապարակից ժողովրդին, քանի որ Ազատության հրապարակը մի տեսակ արդեն սիմվոլիկ է դարձել և ասոցացվում է իշխանափոխության հետ:
– Լավ բառեր օգտագործեցիք՝ Ազատության հրապարակ, սիմվոլիկ: Բայց ես Ազատության հրապարակն ընկալում եմ առաջին հերթին որպես ազատության հրապարակ և ոչ թե որպես իշխանափոխության հրապարակ: Ես կարծում եմ, որ իշխանափոխության համար պետք չի դուրս գալ Ազատության հրապարակ: Ազատության հրապարակ արժե դուրս գալ ազատության համար: Ես կարծում եմ, որ յուրաքանչյուր ոք՝ լինի անհատ, թե կուսակցություն, որը դուրս է գալիս Ազատության հրապարակ և հանրահավաք է անցկացնում, երբևիցե չպետք է մոռանա, որ նա դուրս է գալիս հենց Ազատության հրապարակ: Ինչ վերաբերում է հասարակությանը, ապա ես կարծում եմ, որ մեր հասարակությունը դառնում է ավելի խորիմաստ և պարզապես չի հավատում լիդերներին: Եթե այդ լիդերները գլոբալ հարցեր լուծելու խնդիր չեն դնում, ապա մանրուքները կոնկրետ ինձ համար կարևոր չեն:
Ավելին՝ տեսանյութում:
