Ակնհայտ է, որ Ռոբերտ Քոչարյանի գործոնը Հայաստանի ներքաղաքական կյանքում ունի բավականաչափ «կազմաքանդիչ» հատկություն, այն իմաստով, որ այդ գործոնը կարող է կազմաքանդել ընդդիմություն-իշխանություն «դասական» պայքարի շրջանակը: Այսինքն՝ երբ չկա քոչարյանական գործոն, ապա առկա է ընդդիմություն-իշխանություն մի պայքար, որը իր մեթոդներով, մոտեցումներով և կանոններով Հայաստանում, իհարկե, դասական չէ,- և դա՝ առավելապես իշխանության վարքի և մոտեցումների հետևանքով,- բայց տրամաբանության իմաստով տեղավորվում է դասական քաղաքական պայքարի շրջանակում` ընդդիմությունը պայքարում է իշխանության դեմ, կամ՝ հակառակը:
Քոչարյանի, այսպես կոչված, գործոնը առաջացնում է բոլորովին այլ դասավորություն և փոխում ներքաղաքական պայքարի տրամաբանությունը: Առաջանում է երրորդ բևեռ, որը խնդրահարույց է թե՛ իշխանության, թե՛ ընդդիմության համար, քանի որ թե՛ մեկի, թե՛ մյուսի համար բացում է, այսպես ասած, երկրորդ ճակատ: Իսկ դա, ինքնաբերաբար, օբյեկտիվորեն փոխելու է թե՛ իշխանության, թե՛ ընդդիմության վարքը, մարտավարությունը, քանի որ երկրորդ ճակատի գոյությունն անտեսելը կլինի քաղաքական անհեռատեսություն:
Այդպիսով, Հայաստանի ներքաղաքական կյանքը ընդդիմություն-իշխանություն դասական տրամաբանությունից դուրս է գալիս: Թեև խոսքը տվյալ դեպքում քրեական հանցանքի մասին չէ, այդուհանդերձ, թերևս տեղին կհնչի այդպիսի դեպքերում առաջինը ձևակերպվող հարցը` փնտրիր նրան, ում ձեռնտու է «հանցանքը»:
Այստեղ թվում է, որ Քոչարյանի գործոնը ձեռնտու է թե՛ իշխանությանը, թե՛ ընդդիմությանը: Բանն այն է, որ երկուսի համար էլ Քոչարյանը կարող է լինել այն հենման կետը, որի վրա կկառուցվեն որոշ անարդյունավետությունների հետ կապված արդարացումներ: Օրինակ՝ ընդդիմությունը Քոչարյանի գործոնի ֆոնին կարող է Սերժ Սարգսյանին ներկայացնել չարյաց փոքրագույն և ասել, որ եթե Սերժ Սարգսյանի անկյուն քշվելը կարող է իշխանության բերել Քոչարյանին, ապա ընդդիմության համար առավել առաջնային է լինում դա թույլ չտալը, քան Սարգսյանին հեռացնելը:
Իսկ իշխանության համար Քոչարյանի «ուրվականը» հիանալի արդարացում է՝ հասարակությանն ասելու, թե երկրում բարեփոխումներ չեն լինում, որովհետև խանգարում է Քոչարյանն իր իշխանատենչ ակտիվությամբ: Բայց, ըստ էության, քոչարյանական գործոն կոչվածը ունի շատ ավելի խոր արմատ և գալիս է Ռուսաստանից, որտեղ վերջին շրջանում հաճախ են հյուրընկալում Սեդրակովիչին:
Բանն այն է, որ նրա գործոնի «կազմաքանդիչ» պոտենցիալը ամենից ավելի պետք է հենց Ռուսաստանին, քանի որ Հայաստանում իշխանության համար պայքարի տրամաբանությունը հանելով դասական շրջանակից՝ ռուսներն, անկասկած, իրենց շատ ավելի լավ կզգան և կկարողանան շատ ավելի արդյունավետ մանևրել Հայաստանի քաղաքական դաշտում:
Դասական քաղաքականությունը կառուցողական մտածողություն ունեցող սուբյեկտների գործ է: Օրինակ՝ հենց դրա համար է, որ Հայաստանի իշխանությունը մշտապես խուսափել է Հայաստանի ընդդիմության հետ այդպիսի քաղաքական պայքարից: Ավելի մեծ մասշտաբով էլ «Հայաստանի իշխանություն» է Ռուսաստանը, և դասական քաղաքական գործընթացները նաև Ռուսաստանի «աքիլեսյան գարշապարն» են:
Ահա թե ինչու Մոսկվայի համար շատ կարևոր է քայքայել թեկուզ ոչ բովանդակային, այլ միայն տրամաբանության տեսանկյունից դասական դասավորությունը Հայաստանում, ինչի ամենաարդյունավետ գործիքը կարող է լինել Քոչարյանի գործոնը: Պատահական չէ, որ նրան վերջին շրջանում սկսել են հաճախ հյուրընկալել Մոսկվայում:
Դա իհարկե չի նշանակում, որ Քոչարյանին ռուսները ցանկանում են բերել իշխանության: Նրան պարզապես փորձում են օգտագործել Հայաստանի առաջիկա ընտրական փուլում իշխանությանը վերահսկողության տակ պահելու համար: