Մարզերում բնակվողների, առավել ևս` մարզկենտրոն չհանդիսացող քաղաքների և հատկապես գյուղերի երիտասարդության ու, թերևս, մարզերի հետ փոքրիշատե առնչություն ունեցողների համար նորություն չէ, որ մայրաքաղաքից հեռու մշակույթի կենտրոնների լավ կամ վատ, կամ էլ ընդհանրապես գործելու վերաբերյալ բազմաթիվ են դժգոհությունները:
Չնայած ՀՀ Սահմանադրության 48-րդ հոդվածի 9-րդ կետը պետությանը պարտավորեցնում է, իր հիմնական խնդիրների թվում, նպաստել նաև գիտության և մշակույթի զարգացմանը, մարզային մշակույթի կենտրոնները և դրանց գործունեությունը մատնված են լիակատար անուշադրության:
Մարզերում մշակութային օջախները հանձնելով համայնքներին` պետությունը կարծես ազատել է իրեն ու մի կողմ քաշվել: Մշակույթի նախարարությունն էլ, իր հերթին, ոչ մի բանով օգտակար չի լինում համայնքային մշակութային օջախներին, դե, իսկ համայնքապետերն էլ, ծանրաբեռնված լինելով համայնքի մնացած բազմաբովանդակ խնդիրներով, անհրաժեշտ ուշադրության չեն արժանացնում քաղաքի մշակութային կյանքին:
Իսկ երբ փորձում ես անդրադառնալ դրանցում առկա խնդիրներին, պարզվում է, որ մարզային մշակույթի կենտրոնների գործունեության համար մարզպետարանը ևս որևէ պատասխանատվություն չի կրում, մարզպետարանի իրավասության տակ են գտնվում միայն մարզում գտնվող բոլոր թանգարանները:
Իսկ քաղաքներում կամ գյուղերում գտնվող մշակույթի տների, երաժշտական կենտրոնների, ակումբների և գրադարանների համար պատասխանատվություն է կրում տվյալ գյուղական կամ քաղաքային համայնքը` ցանկացած տեսանկյունից, իսկ սրա հետևանքներն արդեն ակնհայտ են: