Ադրբեջանի նախագահի արտահերթ ընտրությանը Իլհամ Ալիեւը իր անվան դիմաց գրանցել է 92 տոկոսից ավելի ձայն, ինչը թերեւս ամենեւին զարմանալի կամ անսպասելի չէ: Գուցե զարմանալի է այն, որ Ալիեւը գտնվել է այդքան համեստ եւ չի գրել օրինակ 95 կամ 99 տոկոս: Ադրբեջանի նախագահի արտահերթ ընտրության քվեարկության գործընթացում համընդհանուր ուշադրության արժանացավ այն, որ Ալիեւը որոշել էր քվեարկություն կատարել Ստեփանակերտում, այլ ոչ թե Բաքվում:
Նա քվեարկեց օկուպացված Ստեփանակերտում, իսկ ընտրատեղամասը բացել էր Արցախի նախագահի նստավայրի տարածքում: Այդ հանգամանքը դիտարկենք նախ հոգեբանական տեսանկյունից: Բաքվի ղեկավարը թերեւս ինքն էլ չի «հավատում», որ հաջողվել է ամբողջությամբ օկուպացնել Արցախն ու Ստեփանակերտը վերցնել վերահսկողության տակ, եւ ամեն առիթ օգտագործում է ինքզինք համոզելու համար, ինչպես ինքն իրեն ապտակում է մարդը, որ փորձում է համոզվել, որ ինչ տեսնում է՝ «երազ» չէ: Ալիեւը անընդհատ փորձում է ապտակել ինքն իրեն, համոզվելու համար, որ «երազում» չէ: Դա հոգեվիճակ է, որն իհարկե չի նշանակում, թե կան այդպիսի կասկածների արդիական քաղաքական պատճառներ, բայց այդուամենայնիվ ալիեւյան այդ բարդույթը վկայում է հենց այն մասին, որ Բաքվի ղեկավարը գործնականում հենց Բաքվի ղեկավար է, Ապշերոնից ոչ ավելլի, իսկ դրանից դուրս նա իրեն չի զգում դրության տեր:
Դրանից դուրդ դրության տեր են բոլոր խոշոր խաղացողները՝ Թոււրքիա, Ռուսաստան, Բրիտանիա, ԱՄՆ, Իսրայել, Իրան, բայց ոչ Իլհամ Ալիեւը: Ահա թե ինչու է նա նախագահի արտահերթ ընտրությանը քվեարկում օկուպացված Ստեփանակերտում: Այս արձանագրումը բացարձակապես մեզանում ինչ որ հույսեր կամ պատրանքներ տածելու կամ սնուցելու համար չէ անշուշտ: Խնդիրները եւ բարդույթները, որ ունի Ալիեւը, ամենեւին ինքնաբերաբար չեն նշանակում մեզ համար շահեկան հարցերի լուծում կամ հեռանկարներ: Ավելին, ալիեւյան բարդույթները Կովկասի համար ըստ էության ունեն ականապատ տարածքի նշանակություն, եւ նրանք, ովքեր կարող են ունենալ Կովկասը պայթեցնելու նպատակներ ու հաշվարկներ, կօգտագործեն հենց ալիեւյան բարդույթները եւ հոգեբանական վայրիվերումները:
Պարզապես, մոլորություն են եզրակացությունները, թե Բաքվի ղեկավարն ունի իր վերջին երեք տարիների ռազմական արկածախնդրության «արդյունքը» միջազգայնորեն լեգիտիմացնելու խնդիր: Նա չունի այդ խնդիրը, քանի որ այդ «արդյունքը» նրա համար հնարավոր է դարձել հենց այդ «լեգիտիմության» առկայության շնորհիվ, ինչն իր հերթին առաջացել կամ ձեւավորվել էր բազմաթիվ քաղաքական, աշխարհաքաղաքական գործոնների հետեւանքով:
