Հաճախ է հնարավոր լսել կարծիք, գնահատական, թե հայ-ադրբեջանական բանակցային գործընթացը տեղափոխելով այլ հարթակներ,, իրարամերժ հարթակներ, Երևանը կատարում է շատ վտանգավոր քայլ և առաջացնում աշխարհաքաղաքական բախում: Առերևույթ թվում է, որ եզրակացությունը միանգամայն ճշգրիտ է: Գործնականում սակայն, այդօրինակ եզրակացության ճշգրտությունը կարող էր լինել խիստ ցանկալի: Ինչպես թե՞, կտարակուսեն շատերը, ինչպե՞ս կարող է ցանկալի լինել աշխարհաքաղաքական բախման նախադրյալ ստեղծող գործողությունը:
Հարցն այն է, որ, եթե Երևանն ի վիճակի է ինքնուրույն որոշում կայացնել, թե որը կամ որոնք կարող են լինել հայ-ադրբեջանական հակամարտության բանակցային հարթակը, կնշանակի, որ Երևանն ունի բավականին մեծ քաղաքական կշիռ և դիվանագիտական ուժ: Հետևաբար, այդ կծիռն ու ուժը բավականացնելով բանակցային հարթակ որոշելու հարցում, կբավականացնի նաև այդ հարթակների աշխատանքը այստեղ աշխարհաքաղաքական բախման չվվերածելու հարցում: Մինչդեռ, ցավոք սրտի, Հայաստանը չունի այսպես ասած բանակցային կամ խաղաղ գործընթացային հարթակ որոշելու համար բավարար քաղաքական կշիռ: Ավելին, դա խոշոր հաշվով չունի անգամ ռազմա-քաղաքական առավել մեծ հաշվեկշիռ ունեցող Ադրբեջանը:
Թե Հայաստանը, թե Ադրբեջանն այսօր ստիպված են արձագանքել ընդամենը աշխարհաքաղաքական ուժային կենտրոնների միջև պատերազմի հետևանքով ստեղծված իրադրությանը և իրողություններին, ըստ այդմ աշխատել բոլոր կողմերի ու բևեռների հետ, քանի որ չաշխատելն ունենալու է հետևանքներ: Ավելին, այդ չաշխատելն ավելի է մեծացնելու աշխարհաքաղաքական բախման ռիսկը կամ ուժգնությունը, մինչդեռ բազմակողմանի աշխատանքը այն նվազեցնելու թերևս նվազագույն հնարավորություններից, կամ անհրաժեշտ նվազագույն մեթոդաբանական մոտեցումներից մեկն է: Այլ հարց է, որ ունենալով առավել մեծ հաշվեկշիռ, Բաքուն այդ խաղում ձգտում է իրացնել իր առավելությունն առավել կոշտ ու ագրեսիվ գործողություններով, քան Հայաստանը:
Բայց, դա արդեն բոլորովին այլ խնդիր ու հարց է: Հայաստանից այդ իմաստով պահանջվում է բազմապատկել ներքին կառավարման արդյունավետությունն ու հանրային համակեցության մթնոլորտի ստեղծարարությունը, միևնույն ժամանակ դրան զուգահեռ ձգտելով հավասարակշռված ձևով վարել արտաքին ուղղություններով դիվանագիտական-քաղաքական խաղն ու հարաբերությունը, ռիսկի տակ չդնելով նրանց միջև ուժերի հարաբերակցության հեռանկարը սեփական գործողություններով, միաժամանակ պատրաստ լինելով այդօրինակ փոփոխության որևէ հեռանկարի, որը լայն իմաստով կախված չէ Հայաստանից: Վերջին հաշվով, պետք չէ լինել կույր՝ աշխարհաքաղաքական բախումը կա, այն նաև Կովկասում է վաղուց, և այստեղ Հայաստանի ընտրությանը ոչ ոք չի թողնում գրեթե ոչինչ, և Հայաստանն այդ իմաստով ունի մեկ ընտրություն՝ առավելագույնս արդյունավետ և ինտենսիվ աշխատանք մեծ դիմակայության, մեծ խաղի բոլոր մասնակիցների հետ, ընդ որում բոլորի հետ լինելով առավելագույնս անկեղծ:
