Այն, ինչ այսօր կատարվում է Հայաստանի ներքաղաքական դաշտի իշխանության ու ընդդիմության հարթակների միջև, բազմաթիվ հարցականներով հանդերձ, այդուհանդերձ որոշակիորեն պարզություն պարունակող երևույթ է, հաշվի առնելով նաև դրանց դերակատարների հետագիծը, հանրային ճանաչելիությունը այդ բառի բուն իմաստով՝ այսինքն նրանց քաղաքական կենսագրության, պաշտոնեական գործունեության և այլն: Իսկ ի՞նչ է կատարվում այդ ամենից դուրս: Սա է այսօր Հայաստանի համար կարևորագույն հարցերից մեկը, եթե ոչ կարևորագույնը:
Հայաստանում ծավալվող ներքաղաքական գործընթացների պատկերը ակնհայտ է դարձնում, որ երևանյան փողոցներում ըստ էության մաշվում, մսխվում, սպառվում է տարիների, տասնամյակների հայաստանյան «քաղաքականությունը», ընդ որում այս հասկացության ոչ միայն այսպես ասած նախկին իշխանական իմաստով, այլ քաղաքականությունը լայն առումով: Ի վերջո, Հայաստանի ներկայիս իրադրության, անցյալ մոտ երեք տասնամյակի հետևանքների պատասխանատուն ոչ միայն այդ ընթացքում իշխանություն եղած ուժերն ու անձինք են՝ իհարկե նրանք են առաջնային, թիվ մեկ պատասխանատուն, այլ նաև պատասխանատվության իրենց հստակ և շոշափելի բաժինն ունեն քաղաքականության մեջ եղած, քաղաքականությանն առնչված ուժերը, գործիչները, տարաբնույթ մասնագետները՝ քաղաքագետները, մտավորականները: Այժմ երևանյան փողոցներում մաշվում է այդ ամենը, իսկ տեղեկատվական դաշտը իր հերթին առավելապես գտնվում է այդ մաշումը սպառելով իր հերթին մաշվելու և սպառվելու, կամ իր մաշվածությունն ու սպառվածությունը աստիճանաբար երևան բերելու գործով:
Ամբողջ հարցը և կարևորագույն խնդիրը այն է, թե այդ մաշման համատարած իրողության պայմաններում ինչ է ստեղծվում Հայաստանում՝ քաղաքականության իմաստով, որպես լայն և ընդգրկուն երևույթ, այլ ոչ միայն որպես իշխանության ու ընդդիմության առօրյա պայքար: Եվ ստեղծվու՞մ է արդյոք Հայաստանում այդ նոր որակի քաղաքականությունը, կամ կա՞ արդյոք դրա սաղմնավորման գործընթաց, որը թույլ կտա շոշափել որևէ հեռանկար՝ իքս ժամանակահատված հետո: Կամ, թույլ կտա արձանագրել, որ Հայաստանում ապահովվում է որոշակի բալանս՝ հին քաղաքականության մաշվելու և նորի ձևավորման միջև: Որովհետև, հավասարակշռության խախտումն է նաև բերում հանրային օրգանիզմի դիմադրունակության, կենսունակության թուլացման հետևանքի, գործնականում զրկում այդ օրգանիզմները «վերարտադրողական» ներուժից:
Այդ իմաստով, Հայաստանում հավասարկշռությունը կարծես թե չկա, չկա նորի ձևավորման կայուն, համակարգված գործընթաց, ինչի շնորհիվ կստեղծվի այն դաշտը, որտեղ կձևավորվեն արդեն նոր քաղաքականության սուբյեկտային դերակատար շրջանակները՝ քաղաքական ուժեր, քաղաքականությանը սպասարկելու և պահանջարկի նշաձողեր սահմանելու կոչված քաղաքացիական, փորձագիտական, մեդիա ինստիտուտներ, ուղեղային կենտրոններ: Կա մաշում, և կա դրա լայնատարած սպառում: Ըստ այդմ, կա փակ շրջան: Այն հաղթահարելու խնդիրն է բոլոր այն հանրային ուժերի առաջ, որոնք իրապես պատրաստ են ջանք համադրել ու կենտրոնացնել Հայաստանում նորը ստեղծելու ուղղությամբ, և այդ մասին խոսակցությունն ու գնահատականները նրանց համար ընդամենը հնի մաշվելու գործընթացը առավելագույնս սպառելու միջոց չեն:
Լուսանկարը՝ panorama.am-ի
