Եվրախորհրդարանում դեկտեմբերի 1-ին տեղի է ունեցել Արցախյան 44-օրյա պատերազմի և դրանից հետո ստեղծված իրավիճակի թեմայով կարծիքների փոխանակում։ Փաշինյան-Ալիև բրյուսելյան հանդիպմանը նախորդած այս քննարկմանը, կարծես թե, ուրվագծվում էին եվրոպացի քաղաքական գործիչների և պաշտոնյաների մոտեցումներն ու մտավախությունները Արցախյան վերջին պատրազմից հետո իրենց հարևանությունում՝ Հարավային Կովկասում տեղի ունեցողի վերաբերյալ։ Եվրոպացի պատգամավորներին հուզող հարցերից էին Ռուսաստանի և Թուրքիայի ազդեցության աճն այս տարածաշրջանում, ռազմագերիների ճակատագիրը և այն, թե, ի վերջո, ինչ դիրքորոշում է որդեգրելու Եվրամիությունը Արցախյան պատերազմից հետո «ճնշող թեմա» դարձած, այսպես կոչված, «միջանցքների» վերաբերյալ։ Քննարկմանը եվրոպացի գործիչների ելույթներում հստակորեն և անընդհատ հնչում էր հարցադրումը՝ ի՞նչ և ինչպե՞ս պետք է անի Եվրամիությունը՝ մեր տարածաշրջանում առավել ակտիվ լինելու, իրավիճակը կայունացնելու համար։ Այստեղ միակարծիք էինք՝ ԼՂ հիմնախնդիրը լուծված չէ, դրա կարգավորման գործընթացը պետք է լինի ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի հովանու ներքո։
Երևանի մամուլի ակումբի նախագահ Բորիս Նավասարդյանի խոսքերով՝ կարծիքները փոխանակումը շատ կարևոր է, որպեսզի հանրությունը լավ պատկերացնի, թե ինչ է տեղի ունեցել անցած տարի սեպտեմբերից նոյեմբեր և թե ինչ է տեղի ունենում այսօր մեր տարածաշրջանում ու մասնավորապես հայ-ադրբեջանական հակամարտության համատեքստում․ «Իսկ արդյոք դա կունենա պրակտիկ ազդեցություն գործընթացների վրա՝ կախված է լինելու ավելի մեծ խնդրից, թե ինչքանով արևմուտքը և մասնավորապես Եվրամիությունը շահագրգռված կլինեն ու կկարողանան ազդեցություն ունենալ Հարավային Կովկասում տեղի ունեցող զարգացումների նկատմամբ։ Իսկ դա կախված կլինի այն քաղաքականությունից, որը կձևավորվի մոտակա ժամանակահատվածում։ Գլոբալ առումով՝ և՛ ԱՄՆ-ի և՛ Եվրամիության ցանկությունը կա՝ խաղալ ավելի մեծ դեր ոչ միայն այդ երկրների անմիջական հարևանությամբ, այլև այս տարածաշրջանում։ Ինչքանով նրանց գործողությունները արդյունավետ կլինեն, այնքանով մեր այս հակամարտությունը ռուս-թուրքական շահերի համատեքստից դուրս բերելու հնարավորություններ կբացի»,-«Առաջին լրատվական»-ի հետ զրույցում ասաց նա։
Նավասարդյանն ընդգծեց՝ մենք ունենք շատ կոնկրետ երկու նախաձեռնություն արևմուտքի կողմից․ «Մեկը նախագահ Բայդենի նախաձեռնած Ժողովրդավարությունների գագաթաժողովն է և մյուսը՝ Եվրամիության խոշոր ծրագիրը, որը ենթադրում է մեծ տարածքում՝ այդ թվում մեր տարածաշրջանում ենթակառուցվածքների ձևավորման աջակցությունը, որոնք ինչ-որ տեղ այլընտրանք են հանդիսանում հարավային Կովկասի ռեգինոալիզացմանը և ներառումը մեծ տարածաշրջանի գործընթացների մեջ, որի նախաձեռնողը արևմուտքն է։ Եթե այս նախաձեռնությունները հաջողվեն, ապա կարելի է ակնկալել, որ այն քննարկումները, որի մասին դուք խոսեցիք՝ կունենան նաև որոշակի պրակտիկ հետևանքներ»։
Ինչ վերաբերում է հայկական կողմի քայլերին և մեր այն հարցին՝ արդյոք նկատելի է, որ Հայաստանն էլ փորձում է Արևմուտքի միջոցով որոշակիորեն կանխել ռուս-թուրքական ակտիվությունն այս տարածաշրջանում, Բորիս Նավասարդյանը պատասխանեց․ «Ես կարող եմ նկատել, որ հայկական կողմը չի խուսափում նոր առաջարկվող ձևաչափերից, բայց չեմ կարող ասել, որ այդ քայլերը պրոկատիվ են։ Դրանք ավելի շատ պասիվ են ու կարելի է տեղավորել մի բանաձևի մեջ, որը հետևյալ ձևակերպումն ունի․ «Եթե հրավիրեն, մենք կմասնակցենք»։ Առայժմ դրանով են բավարարվում, իսկ թե ինչքանով կկարողանան նպաստել, որպեսզի այդ նախաձեռնություններն ունենան նաև պրակտիկ հետևանքներ, դա արդեն կախված է լինելու, թե որքանով Հայաստանն առհասարակ կկարողանա վերականգնել գոնե այն կշիռը, որն ուներ մինչև պատերազմը։ Նկատի ունեմ՝ և՛ տարածաշրջանային և՛ միջազգային հարաբերություններում։ Առայժմ այդ կշիռը հեռու է վերականգնումից և բացի այդ միջազգային ասպարեզում երևալու պատրաստակամությունից, պետք է լինեն նաև լուրջ գործողություններ Հայաստանում տնտեսական,քաղաքական և այլ ոլորտների զարգացման ուղղությամբ։ Առանց դրա մենք չենք կարող ունենալ, որ մեր դերն ու նշանակությունը որևէ բան կփոխի»,-եզրափակեց նա։