Խաղաղ գործընթացը ՌԴ հովանու ներքո սկսվել է նոյեմբերի 9-ի հայտարարությամբ և ընթանում է արդեն մի քանի ամիս, հետևաբար խաղաղ գործընթացի վերադարձի մասին հայտարարությունը իրականության խեղում է: Այդ մտքի հեղինակը Ռուսաստանի արտգործնախարար Սերգեյ Լավրովն է, որն աշխատանքային այցով Հայաստանում էր և համատեղ մամուլի ասուլիս ունեցավ Հայաստանի արտգործնախարարի հետ: Լավրովի հայտարարությունը մի կողմից բավականին տարօրինակ է, մյուս կողմից իհարկե լիովին համահունչ Ռուսաստանի այն քաղաքականությանը, որ վարվում է ռեգիոնում արդեն տարիներ, որ վարվում էր պատերազմի ընթացքում և բնականաբար վարվում է պատերազմից հետո: Այլ կերպ ասած, Մոսկվան խաղում է Թուրքիայի և Ադրբեջանի հետ նվազագույնը այնքան, որքան խաղում է կամ պահում է խաղի հեռանկարը Մինսկի խմբի համանախագահ մյուս երկրների՝ ԱՄՆ և Ֆրանսիայի հետ:
Լավրովը հայտարարում է, թե հասարակությունները խաղաղության այդ գործընթացի էֆեկտը, նյութականացումը տեսնելու դեպքում բոլորովին այլ կերպ կնայեն այն հարցերին, որոնք ըստ Լավրովի, ներկայումս «որոշ գործընկերներ» փորձում են սրել և դարձնել առաջնահերթություն: Լավրովը հայտարարել է, թե պետք չէ «քաղաքականացնել» գործընթացը: Սա իսկապես տարօրինակ է, թեև տողատակում ակնառու է, որ ՌԴ արտգործնախարարը խոսում է Արցախի կարգավիճակի և Հադրութի և Շուշիի դեօկուպացիայի թեմաների հարցում Ռուսաստանի շահագրգռության բացակայությանը: Ըստ նրա, այդ հարցերը սրելը ռիսկի տակ է դնում խաղաղ գործընթացը: Լավրովը ըստ ամենայնի Բաքու այցից առաջ փորձում է անել հայտարարություններ, որոնք ականջահաճո են Ալիևին, որը ամեն կերպ փորձում է խույս տալ կարգավիճակի և դեօկուպացիայի հարցերից: Եթե ՌԴ արտգործնախարարի այդ հայտարարությունն ունի ընդամենը Բաքվի հետ տակտիկական խաղի նպատակ, ապա այստեղ իրավիճակը ունի մի բովանդակություն: Բայց, եթե Ռուսաստանը այստեղ սկզբունքային անհամաձայնության մեջ է Մինսկի խմբի մյուս երկու համանախագահ երկրների հետ, ապա սա արդեն լրջագույն մարտահրավեր է Հայաստանի շահերին և այլ բան չէ, քան ակնառու իրողություն, որ Ռուսաստանը գործում է այդ շահերի դեմ հակասության տրամաբանության շրջանակում: Սա էլ իհարկե նորություն չէ, ի վերջո այդպես է տարիներ շարունակ, սակայն դա հայկական հանրությանը ևս մեկ անգամ լրջորեն խորհելու առիթ է, խորհելու այն իմաստով, որ այդ ամենով հանդերձ՝ Հայաստանում այսպես ասած ներքաղաքական պրոցեսը ծավալվում է Ռուսաստանին հաճոյանալու տրամաբանությամբ, ստիպված հաճոյանալու, թե հոժարակամ, ըստ էության չունի նշանակություն: Ռուսաստանն ակնհայտորեն դիրքավորվում է հայկական քաղաքական, ռազմա-քաղաքական շահերին հակոտնյա տրամաբանության դիրքում, իսկ Հայաստանում արտահերթ ընտրության գործընթացի մեջ մտնող ուժերի գերակշռող մեծամասնությունը դիրքավորվում է Ռուսաստանին հաճոյանալու դիրքում: Սա ըստ էության կարող է դառնալ ազգային անվտանգության նոր սպառնալիք: Ու դա այն դեպքում, երբ Ռուսաստանի արտաքին գործերի նախարարը հերթական անգամ խուսանավում է ուղիղ դատապարտել իր ռազմավարական դաշնակցի և ՀԱՊԿ պատասխանատվության գոտի հանդիսացող պետության տարածքի՝ Զանգեզուրի նկատմամբ Ալիևի հայտարարությունները: