Հայաստանն ամենից շատ է շահագրգռված, որ երկրում գործունեություն ծավալող տնտեսվարողները գործեն բարենպաստ պայմաններում, բայց օրենքից դուրս գործելու արտոնություն չունի և չպետք է ունենա որևէ ընկերություն, և այդ առումով կա ամենաբարձր մակարդակի հայ-ռուսական փոխըմբռնում: Այդ միտքն արտահայտել է Հայաստանի փոխվարչապետ Մհեր Գրիգորյանը, անդրադառնալով ՌԴ արտգործնախարար Սերգեյ Լավրովի օրերս արտահայտած մտքին: Լավրովի միտքն այն էր, որ Ռուսաստանը դժգոհ է Հայաստանում ռուսական ընկերությունների նկատմամբ իրավական գործընթացներից: Մհեր Գրիգորյանը փաստորեն ասում է, որ այդ հարցի կապակցությամբ կա Փաշինյան-Պուտին մակարդակի փոխըմբռնում: Համենայնդեպս, հայ-ռուսական ամենաբարձր մակարդակը հենց դա է: Ըստ այդմ, հարց է առաջանում՝ Լավրովն ո՞վ է, ո՞ւմ դժգոհությունն է արտահայտում: Թե՞ Պուտինը մի ձեռքով փոխըմբռնման է հասնում Փաշինյանի հետ, մյուս ձեռքով՝ Լավրովին ուղարկում դժգոհելու:
Իհարկե, ժամանակակից Ռուսաստանի պարագայում զարմանալի չէ և դա, հաշվի առնելով այն, որ Ռուսաստանը մտել է իշխանության հարցի լուծման տուրբուլենտության մի փուլ, որտեղ սրվում է ներիշխանական խմբերի դիմակայությունը: Իսկ այդպիսի խմբերը մի քանիսն են, և Լավրովը, բնականաբար, նրանց շարքում: Որևէ խմբի անդամ է, թե խաղում է միայնակ, դա այլ հարց է, սակայն ՌԴ ներսում իշխանության հարցը առնչվում է նաև նրան՝ 2004 թվականից ի վեր այդ պաշտոնն անփոփոխ զբաղեցնող Սերգեյ Վիկտորովիչին:
Պետք է նկատել, որ նա, ինչպես ասում են, հավատով ու ճշմարտությամբ ծառայել է Ռուսաստանի շահերին, այլապես հազիվ թե լրանար այդ պաշտոնում նրա աշխատանքի 16-րդ տարին: Մյուս կողմից, սակայն, երբ բանն արդեն իշխանության համար պայքարն է, այստեղ վաստակի գնահատականն այլևս դեր չունի, այստեղ կա ուժեղ, թեժ պայքար, իսկ որոշ դեպքերում՝ գուցե կենաց-մահու պայքար: Այդ տեսանկյունից պետք չէ բացառել անգամ այն, որ Սերգեյ Լավրովը այդ գործում ինչ-որ պայմանավորվածություններ ունի շրջանակների հետ, որոնք անմիջական տնտեսական և, հնարավոր է, քաղաքական շահեր ունեն Հայաստանում ռուսական կորպորացիաների գործունեությունից, այն գործունեությունից, որ իրականացվել է մինչ այժմ, կամ մինչ հեղափոխությունը: Իսկ բանն այն է, որ մինչ հեղափոխությունը այդ գործունեությունը, անկասկած, համապատասխանել է հայաստանյան նախկին համակարգի կանոններին, որոնք, իհարկե, ներդաշնակ են եղել այն կանոններին ու տրամաբանությանը, որ ունի մինչ այսօր գոյություն ունեցող ռուսական կառավարման համակարգը: Այդ կանոնները թերևս տեղավորվում են մեկ բառի մեջ՝ իհարկե, բազմաթիվ շերտերով ու դրսևորումներ: Այդ մեկ բառն է՝ կոռուպցիա: Հեղափոխությունից հետո Երևանը դրել է այդ բառի առնվազն համակարգային իմաստի չեզոքացման խնդիր, իսկ այդ խնդիրը հնարավոր չէ իրականացնել մասնակի, այսինքն՝ չեզոքացնել հայկական կոռուպցիան, բայց անտեսել և ձեռք չտալ սերտաճած ռուսական բաժնեմասը: Իհարկե, շատերը կփորձեն այդ հանգամանքը ներկայացնել որպես քաղաքական քայլ, որպես հակառուսական քայլ՝ քաղաքական շարժառիթով: Ինչպես, օրինակ, որևէ նախկին պաշտոնյայի կամ մերձավորի հանդեպ որևէ իրավական գործընթաց է անմիջապես պիտակավորվում քաղաքական հետապնդում, այդպես էլ ռուսական կորպորացիաներին ներկայացվող որևէ իրավական հարցադրում, այսպես ասած, պաշտպանական նկատառումով փորձ է արվում ներկայացնել որպես Երևանի հակառուսական քաղաքականության դրսևորում:
Այդ հարցում շահագրգռություն ունեն ոչ միայն այդ կորպորացիաների անմիջական շահառուները, այլև Հայաստանի նախկին իշխող համակարգը, որն առ այսօր փորձում է Հայաստանի նոր կառավարությանը հակառուսականության համար կասկածելով՝ ստանալ Ռուսաստանի ազդեցիկ աջակցությունը ներքաղաքական կյանքում: Մինչդեռ, Հայաստանում օրինական գործունեության իրականացումն ու խաղի նոր կանոններին ադապտացումը կարող է բխել նաև Ռուսաստանի շահից, որովհետև այդ կանոններով գործող ռուսական ընկերությունները կարող են վայելել Հայաստանի հանրության վստահությունն ու աջակցությունը, իսկ դրա շահառուն լինելու է նաև Ռուսաստանը: Իսկ եթե Մոսկվայում որևէ մեկին չի հետաքրքրում Հայաստանում Ռուսաստանի վստահությունը, այլ միայն փողը Հայաստանից, ապա դա կարող է ՌԴ համար լինել ճակատագրական, որովհետև Կովկասում Ռուսաստանի ներկայությունը պահվում է ոչ թե ռազմակայանի, այլ Հայաստանի հանրության վստահության վրա: Կորցնելով այդ վստահությունը, ՌԴ-ն վաղ թե ուշ կորցնելու է Կովկասը: