Thursday, 28 03 2024
Սուրեն Պապիկյանը ծանոթացել է նաև ՀՀ ռազմարդյունաբերության նորագույն նմուշներին
Հանրակրթության նոր չափորոշիչի ներդրմանը զուգահեռ դասարաններում կկրճատվի աշակերտների թիվը. Անդրեասյան
ՔՊ նիստում քննարկվել են եվրոպական կուսակցական միությունների գաղափարախոսությունները
«Դժվարին որոշում եմ կայացրել` չհավակնել Բարձրագույն դատական խորհրդի դատավոր անդամի թափուր տեղին». Վազգեն Ռշտունի
«Ռուսաստանը հաջողության է հասնում այնտեղ, որտեղ դրա կարիքն ունի»․ Պուտին
Հրազդանում մթնոլորտային օդում փոշու պարունակությունը գերազանցել է սահմանային թույլատրելի կոնցենտրացիան
Վլադիմիր Վարդանյանը կմասնակցի Մարդու իրավունքերի եվրոպական դատարանի դատավորների ընտրության հանձնաժողովի նիստին
Ծեծի է ենթարկել իր անչափահաս դստերը և փորձել սեռական հարաբերություն ունենալ նրա հետ
Այն, ինչ կներվի Բաքվին, չի ներվի Երևանին. Կրեմլը բաց է խաղում
ԵՄ ներկայությունը Բաքվին հանգիստ չի տալիս
Ադրբեջանը «կլրջացնի՞» ՀԱՊԿ-ի հետ ընկերությունը
Ազատագրվել ռուսական կախվածությունից. եվրաինտեգրման առաջնահերթությունները
Դիմակներն այլևս հանված են. Մոսկվան հանձնում է իր ամենաարժեքավոր ագենտին
Տղամարդը դանակահարել է նախկին կնոջն ու նրա քրոջը
Հայաստանը «դիվերսիֆիկացնում է» քաղաքականությունը, Ռոսատոմը մոդեռնիզացնում է Մեծամորի ԱԷԿ-ը
Գործակալ հիշեցնող Շահրամանյանը
Բաքվի խոշոր «խաղադրույքը»
Կլիմայի փոփոխության բացասական ազդեցությունը նկատելի է գյուղատնտեսության և տնտեսության մի շարք այլ ճյուղերում. փոխնախարար
Ռուսաստանում տեղի ունեցած ահաբեկչության գործով նոր կասկածյալ է հայտնվել
Արմեն Գևորգյանը ԵԽԽՎ դիտորդական առաքելության կազմում կհետևի Հյուսիսային Մակեդոնիայի նախագահական ընտրություններին
Մի համագործակցության խրոնիկա
Հայաստանը չունի ավելի ուժեղ զենք, քան միջազգային իրավունքը. չկրակելը խելամիտ չէ
Սասունցի Դավթի դարաշրջանը չէ. ԱՄՆ-ից ակնկալիքներին զուգահեռ պետք է ամրապնդել պետությունը
Երևանում ծառի ճյուղը թեքվել և ընկել է էլեկտրական լարերի վրա. փրկարարները մասնատել են ծառի ճյուղը
21:40
Ղազախստանի դեսպանատունը խորհուրդ է տվել լքել Օդեսայի և Խարկովի մարզերը
Վիճաբանություն և ծեծկռտուք՝ անչափահասների մասնակցությամբ․ կա վիրավոր
Քանի՞ մարդ է թունավորվել Հայաստանում
«Հայաստանի և Ռուսաստանի հարաբերություններում ստեղծված իրավիճակը լավատեսություն չի ներշնչում»․ Լավրով
Բաքվի անհիմն մեղադրանքն ու խորամանկ խաղը Բրյուսելից առաջ
«Կրոկուսի ահաբեկչության հեղինակներն Ուկրաինայից զգալի գումարներ և կրիպտոարժույթներ են ստացել»․ ՌԴ ՔԿ

Պուտինը՝ մի ձեռքով Փաշինյանին, մյուսով՝ Լավրովի՞ն. վստահության և Կովկասի կորստի հեռանկարը

Հայաստանն ամենից շատ է շահագրգռված, որ երկրում գործունեություն ծավալող տնտեսվարողները գործեն բարենպաստ պայմաններում, բայց օրենքից դուրս գործելու արտոնություն չունի և չպետք է ունենա որևէ ընկերություն, և այդ առումով կա ամենաբարձր մակարդակի հայ-ռուսական փոխըմբռնում: Այդ միտքն արտահայտել է Հայաստանի փոխվարչապետ Մհեր Գրիգորյանը, անդրադառնալով ՌԴ արտգործնախարար Սերգեյ Լավրովի օրերս արտահայտած մտքին: Լավրովի միտքն այն էր, որ Ռուսաստանը դժգոհ է Հայաստանում ռուսական ընկերությունների նկատմամբ իրավական գործընթացներից: Մհեր Գրիգորյանը փաստորեն ասում է, որ այդ հարցի կապակցությամբ կա Փաշինյան-Պուտին մակարդակի փոխըմբռնում: Համենայնդեպս, հայ-ռուսական ամենաբարձր մակարդակը հենց դա է: Ըստ այդմ, հարց է առաջանում՝ Լավրովն ո՞վ է, ո՞ւմ դժգոհությունն է արտահայտում: Թե՞ Պուտինը մի ձեռքով փոխըմբռնման է հասնում Փաշինյանի հետ, մյուս ձեռքով՝ Լավրովին ուղարկում դժգոհելու:

Իհարկե, ժամանակակից Ռուսաստանի պարագայում զարմանալի չէ և դա, հաշվի առնելով այն, որ Ռուսաստանը մտել է իշխանության հարցի լուծման տուրբուլենտության մի փուլ, որտեղ սրվում է ներիշխանական խմբերի դիմակայությունը: Իսկ այդպիսի խմբերը մի քանիսն են, և Լավրովը, բնականաբար, նրանց շարքում: Որևէ խմբի անդամ է, թե խաղում է միայնակ, դա այլ հարց է, սակայն ՌԴ ներսում իշխանության հարցը առնչվում է նաև նրան՝ 2004 թվականից ի վեր այդ պաշտոնն անփոփոխ զբաղեցնող Սերգեյ Վիկտորովիչին:

Պետք է նկատել, որ նա, ինչպես ասում են, հավատով ու ճշմարտությամբ ծառայել է Ռուսաստանի շահերին, այլապես հազիվ թե լրանար այդ պաշտոնում նրա աշխատանքի 16-րդ տարին: Մյուս կողմից, սակայն, երբ բանն արդեն իշխանության համար պայքարն է, այստեղ վաստակի գնահատականն այլևս դեր չունի, այստեղ կա ուժեղ, թեժ պայքար, իսկ որոշ դեպքերում՝ գուցե կենաց-մահու պայքար: Այդ տեսանկյունից պետք չէ բացառել անգամ այն, որ Սերգեյ Լավրովը այդ գործում ինչ-որ պայմանավորվածություններ ունի շրջանակների հետ, որոնք անմիջական տնտեսական և, հնարավոր է, քաղաքական շահեր ունեն Հայաստանում ռուսական կորպորացիաների գործունեությունից, այն գործունեությունից, որ իրականացվել է մինչ այժմ, կամ մինչ հեղափոխությունը: Իսկ բանն այն է, որ մինչ հեղափոխությունը այդ գործունեությունը, անկասկած, համապատասխանել է հայաստանյան նախկին համակարգի կանոններին, որոնք, իհարկե, ներդաշնակ են եղել այն կանոններին ու տրամաբանությանը, որ ունի մինչ այսօր գոյություն ունեցող ռուսական կառավարման համակարգը: Այդ կանոնները թերևս տեղավորվում են մեկ բառի մեջ՝ իհարկե, բազմաթիվ շերտերով ու դրսևորումներ: Այդ մեկ բառն է՝ կոռուպցիա: Հեղափոխությունից հետո Երևանը դրել է այդ բառի առնվազն համակարգային իմաստի չեզոքացման խնդիր, իսկ այդ խնդիրը հնարավոր չէ իրականացնել մասնակի, այսինքն՝ չեզոքացնել հայկական կոռուպցիան, բայց անտեսել և ձեռք չտալ սերտաճած ռուսական բաժնեմասը: Իհարկե, շատերը կփորձեն այդ հանգամանքը ներկայացնել որպես քաղաքական քայլ, որպես հակառուսական քայլ՝ քաղաքական շարժառիթով: Ինչպես, օրինակ, որևէ նախկին պաշտոնյայի կամ մերձավորի հանդեպ որևէ իրավական գործընթաց է անմիջապես պիտակավորվում քաղաքական հետապնդում, այդպես էլ ռուսական կորպորացիաներին ներկայացվող որևէ իրավական հարցադրում, այսպես ասած, պաշտպանական նկատառումով փորձ է արվում ներկայացնել որպես Երևանի հակառուսական քաղաքականության դրսևորում:

Այդ հարցում շահագրգռություն ունեն ոչ միայն այդ կորպորացիաների անմիջական շահառուները, այլև Հայաստանի նախկին իշխող համակարգը, որն առ այսօր փորձում է Հայաստանի նոր կառավարությանը հակառուսականության համար կասկածելով՝ ստանալ Ռուսաստանի ազդեցիկ աջակցությունը ներքաղաքական կյանքում: Մինչդեռ, Հայաստանում օրինական գործունեության իրականացումն ու խաղի նոր կանոններին ադապտացումը կարող է բխել նաև Ռուսաստանի շահից, որովհետև այդ կանոններով գործող ռուսական ընկերությունները կարող են վայելել Հայաստանի հանրության վստահությունն ու աջակցությունը, իսկ դրա շահառուն լինելու է նաև Ռուսաստանը: Իսկ եթե Մոսկվայում որևէ մեկին չի հետաքրքրում Հայաստանում Ռուսաստանի վստահությունը, այլ միայն փողը Հայաստանից, ապա դա կարող է ՌԴ համար լինել ճակատագրական, որովհետև Կովկասում Ռուսաստանի ներկայությունը պահվում է ոչ թե ռազմակայանի, այլ Հայաստանի հանրության վստահության վրա: Կորցնելով այդ վստահությունը, ՌԴ-ն վաղ թե ուշ կորցնելու է Կովկասը:

Բաժիններ
Ուղիղ
Լրահոս
Որոնում