Ժնևում տեղի ունեցած Մնացականյան-Մամեդյարով և համանախագահներ մարաթոնյան հանդիպումը Հայաստանում խթանել է մեկ այլ «մարաթոն»՝ «հող հանձնելու» մեղադրանքների մարաթոնը, որ թավշյա հեղափոխությունից հետո անցկացնում է նախկին իշխանությունը՝ մեղադրելով Նիկոլ Փաշինյանին:
Այժմ էլ Ժնևում սովորականից զգալիորեն երկար բանակցությունը տվել է այդ մեղադրանքների առիթ, թեև չկա որևէ հիմք՝ ժամանակային տևականությունից բացի: Իսկ այստեղ առաջանում է մի պարզ հարց՝ իսկ ինչո՞ւ է այդ տևականությունը Հայաստանի նախկին իշխանության միջավայրում տագնապ առաջացնում, այսպես ասած, Հայաստանի դիրքերի տեսանկյունից: Ինչո՞ւ որևէ մեկը չի մտածում կամ դիտարկում, որ տևականությունը եղել է Ադրբեջանի խնդիրների դրսևորում: Առավել ևս, որ Բաքվի համար այդ խնդիրները բավականին շատ են թե ներքին, թե արտաքին տիրույթում, և այդ առումով ոչ միայն Արցախի հարցի տեսանկյունից:
Բանն այն է, որ փոխված է Ադրբեջանի համար ավանդական կոմֆորտ աշխարհաքաղաքական միջավայրը, երբ Ռուսաստանն ու Թուրքիան գտնվում էին գրեթե իդեալական համաձայնության շրջանակում: Այդ համաձայնության ուժերի հարաբերակցության հանգամանքն ու այլ բաղադրիչներ անշուշտ ունեն առանձին դիտարկման կարիք, բայց մեծ հաշվով՝ ինքնին այդ համաձայնությունը Բաքվի համար ռեգիոնալ իրադրությունը վերածել էր, այսպես ասած, ջերմոցի՝ ռազմական շանտաժը շարունակաբար ավելացնելու, աճեցնելու ջերմոցի:
Ներկայումս Անկարան ու Մոսկվան ունեն էական տարաձայնություններ մի շարք հարցերում՝ թե Մերձավոր Արևելքի ուղղությամբ, թե արդեն նաև Լիբիայի, որը լայնորեն հյուսիսաֆրիկյան ուղեծիր է ընդհանրապես:
Միաժամանակ, Ադրբեջանի ռազմական շանտաժի քաղաքականությունը հիմնված էր երեք հենասյան վրա՝ ռուս-թուրքական ներդաշնակություն, Թուրքիա՝ որպես հիմնական, բազային հենարան, և Հայաստանում լեգիտիմության բացակայությամբ քաղաքական իշխանական համակարգ, որը ի վիճակի չէր իրականացնելու ինքնիշխան քաղաքականություն: Ներկայումս այդ երեք հենասյուներից մեկը չեզոքացել է Հայաստանում թավշյա հեղափոխությամբ և արցախյան հարցում դրել կոշտ պահանջներ, մյուսը չեզոքանում է, իսկ բազայինը՝ Թուրքիան, խրվում է իր խնդիրների մեջ: Այդ պայմաններում Ադրբեջանը կանգնում է ռազմական շանտաժի քաղաքականության տրանսֆորմացիայի բարդության առաջ, և Ժնևում այդ բարդության ռաունդներից մեկն էր՝ ներքին նախընտրական իրողություններով զուգակցվող:
Հանդիպումից հետո համանախագահների տարածած հայտարարությունից պարզ է դառնում, որ գործնականում դրված է գործընթացի բովանդակային, այսպես ասած, ճարտարապետությունը եթե ոչ՝ ամբողջապես, ապա էապես վերանայելու խնդիր, ինչը Բաքվի համար առաջացնում է բավականին դժվար հարցեր: