Ինչպիսին է թեժ աշնան՝ Ռոբերտ Քոչարյանի շանսը, որի մասին նա խոսել է «Գոլոս Արմենիի» հարցազրույցում: Մեդիադաշտում գերակշռող հարցերից մեկն այս օրերին դա է, և հնչում են տարբեր պատասխաններ, հնարավոր ներքաղաքական կոնֆիգուրացիայի մասին տարաբնույթ դատողություններ:
Ռոբերտ Քոչարյանի շանսն այդ իմաստով պետք է դիտարկել երկու հարթությունում՝ այսպես ասած կոնսոլիդացված ընդդիմության, և այդ ընդդիմությամբ քաղաքական հաջողության: Եվ թերևս մի հարթություն էլ՝ օրակարգ թելադրելու: Այդ իմաստով՝ Քոչարյանն իր շանսը կարողանում է օգտագործել: Միայն այն, որ նրա հերթական հարցազրույցը արդեն մի քանի օր քննարկումների առարկա է, արդեն իսկ մարտավարական հաջողություն է նրա համար: Մյուս կողմից, ինչ անել, եթե չքննարկել: Իսկ ուրիշ ի՞նչ կա քննարկելու, եթե ոչ այն, ինչ «առաջարկում» է Քոչարյանը: Եվ դա հռետորական հարցադրում չէ, որովհետև կա օրակարգի լրջագույն բաց, ու այդ բացը միայն իշխանությունից չէ, որ գալիս է: Ավելին՝ իշխանության համար, խոշոր հաշվով, այդ բացը խնդիր էլ չէ՝ զուտ քաղաքական շահի տեսանկյունից: Որովհետև այն լցնում է Քոչարյանը՝ ընդհանուր առմամբ, իսկ Քոչարյանի լցրած օրակարգը դեռևս երկար ժամանակ իշխանության համար, մեծ հաշվով, կլինի անվնաս, և ավելին՝ կտա խաղի լայն ու բազմաշերտ հնարավորություն: Այլ է հանրային-քաղաքական լայն սպեկտրի համար, որը քաղաքականության մեջ է դրանով զբաղվելու, ոչ թե դրանով «տուն պահելու» համար:
Ինչ վերաբերում է Ռոբերտ Քոչարյանի «աշնանային շանսի» մյուս երկու հարթություններին, ապա նախ՝ կոնսոլիդացիոն շանսը: Այստեղ իրավիճակը հանգում է քաղաքականության մեջ «տուն պահելու» նպատակով գտնվողներին: Երկրորդ նախագահը անկասկած կկարողանա կոնսոլիդացնել այդ սեգմենտին, որովհետև այդ հարցում լիովին կարող է պահել նրանց, ունի դրա հնարավորությունը: Այստեղ նրան մրցակից կարող է լինել Գագիկ Ծառուկյանը: Կլինի՞, թե՞ ոչ՝ սա արդեն Ծառուկյանի ընտրության խնդիրն է: Ընդ որում՝ դրա մասին տողերիս հեղինակը խոսել է տարբեր հոդվածներում: Ռոբերտ Քոչարյանի քաղաքական բավականին ագրեսիվ հայտն ի վերջո փակուղի է առաջին հերթին այն ուժերի համար, որոնք ակնկալում են լինել Նիկոլ Փաշինյանի ընդդիմություն: Որովհետև երկրորդ նախագահն այդ իմաստով արդեն իսկ գերազանցել է բոլորին՝ իր անգամ խիստ ցածր լեգիտիմությամբ կամ դրա գրեթե բացակայությամբ: Որովհետև բանն այն է, որ մյուսները ոչ լեգիտիմության խնդիր չունեն, բայց ունեն նաև էական լեգիտիմության խնդիր: Իսկ լեգիտիմությունը միայն, այսպես ասած, «անմեղության կանխավարկածի» մերժվածության աստիճանով չէ, որ չափվում է: Այդպիսով, Ռոբերտ Քոչարյանն ունի քաղաքական կոնսոլիդացիայի շատ թե քիչ շոշափելի վիճակ ստեղծելու հնարավորություն, քանի որ հայաստանյան քաղաքական դաշտն ունի «տուն պահողների» շոշափելի բանակ:
Շանսի երկրորդ հարթությունը՝ այս կոնսոլիդացիայով հաջողությունը, արդեն, մեղմ ասած, խնդրահարույց է, որովհետև «տուն պահողների» կոնսոլիդացիայով քաղաքական հաջողության հասնելը գործնականում անհնարին է անգամ բարձր հանրային լեգիտիմությամբ առաջնորդների համար: Իսկ Ռոբերտ Քոչարյանն անգամ այդ լեգիտիմությունը չունի: Հետևաբար առավել մեծ է հավանականությունը, որ հաջողությունը լինելու է միայն կոնսոլիդացված սեգմենտի մի շոշափելի մասի տուն պահելու հարցում, մինչև Ռոբերտ Քոչարյանը կդադարի այդ հարցում օգտակար լինել նրանց՝ կա՛մ հասկանալով, որ իր, այսպես ասած, դժբախտության կամ ծանր ու բարդ վիճակի վրա պարզապես որոշ շրջանակներ «մակաբուծում» են, կա՛մ տեսնելով, որ պաշտպանական այդ մարտավարությունը չի տալիս որևէ արդյունք և նույնիսկ կարող է առաջացնել հավելյալ խնդիրներ՝ ներքին քաղաքականության սուբյեկտի փոխարեն իրեն ավելի շատ վերածելով ռեգիոնալ-քաղաքականության օբյեկտի:
Այդ իմաստով, երկրորդ նախագահի համար աշնանային հաջողությունը կլինի թերևս այդ իրողությունների պատկերացումն ու քաղաքական պատրանքներից ձերբազատումը: