Ռոբերտ Քոչարյանի որդին՝ Լևոն Քոչարյանը հայտարարել էր, որ հուզվել է Ռոբերտ Քոչարյանի մեղադրանքի գործով դատավարությանը մարտիմեկյան զոհերի հարազատների ելույթները լսելիս: Միաժամանակ, նա խոսել է այն մասին, որ տարիներ շարունակ իրենց ընտանիքն են ներկայացրել որպես հիմնական պատասխանատու, շահարկելով մարդկանց վիշտը, և իրենց սխալը գուցե այն է եղել, որ բավարար պատասխաններ չեն տվել այդ շահարկումներին: Ռոբերտ Քոչարյանը, նրա պաշտպանները, համակիրները, նրա որդին բավականին հաճախ են խոսում այդ մասին: Լևոն Քոչարյանը մի քանի անգամ հայտարարել է, որ զոհերի հարազատներից հետո իրենց ընտանիքն է ամենից շատ տուժել այդ ողբերգություններից: Այդ առումով, հանրության շրջանում կան, իհարկե, բավականին ամրացած գնահատականներ և տեսակետներ: Այս պարագայում մենք զերծ կմնանք դրանք շոշափելուց, մեղավորության կամ անմեղության կանխավարկածներ դիտարկելուց:
Այստեղ կա մեկ այլ՝ մարդկային կողմը: Այն, որ Լևոն Քոչարյանը կարող էր հուզվել, լսելով մարտիմեկյան զոհերի ելույթները, մարդկային գործոն է: Բայց մի հարց է առաջանում: Իսկ նախկինում նա լսե՞լ է այդ ելույթները: Որովհետև Մարտի 1-ի զոհերի հարազատները խոսում են արդեն տասը տարի և ավելի: Լևոն Քոչարյանը խոսում է այն մասին, որ նրանցից հետո ամենից շատ տուժել են իրենք, քանի որ բոլորն ամեն ինչ բարդել են իրենց ընտանիքի վրա, ու իրենց սխալը համարում այն, որ բավարար պատասխան չեն տվել: Ինչո՞ւ են սխալվել, և որտե՞ղ:
Սխալը եղել է այն, որ, այսպես ասած, թերագնահատել են վտանգը կամ մեղադրանքի հետևա՞նքը, համարել են, որ հանրությունը չի՞ «տրվի» այդ «շահարկումներին», թե՞ «սխալը» եղել է բոլորովին այլ տեղ, և Ռոբերտ Քոչարյանը չի պատկերացրել, որ Հայաստանում երբևէ կարող է լինել իշխանափոխություն և այնպիսի իրավիճակ, որ ստիպված լինի դատարանի առաջ պատասխան տալ մարտիմեկյան մեղադրանքների համար:
Սա կարևոր պահ է, իհարկե, որովհետև այստեղ է մարդկային գործոնի առանցքային բաղադրիչներից մեկը: Ի վերջո, երբ ի պատասխան Գոռ Քլոյանի հոր հարցի՝ թե 40 օր նախագահ էր Մարտի 1-ից հետո, ինչո՞ւ չի բացահայտել սպանությունները, Ռոբերտ Քոչարյանը դատարանում հայտարարում է, թե չէր միջամտում արդարադատությանը և չուներ իրավունք, առաջանում է մեկ այլ հարց՝ իսկ զոհերի հարազատներին ցավակցելու և կատարվածի համար պետության անունից ներողություն խնդրելու իրավո՞ւնք էլ չուներ Ռոբերտ Քոչարյանը, այդ 40 օրերին կամ դրանից հետո՝ 11 տարիների ընթացքում: Այդ դեպքում նա ձեռք բերած կլիներ իրեն գլխավոր մեղադրյալ ներկայացնելու հանգամանքից դժգոհելու իրավունք, անկախ այն բանից, թե ում համար ընդունելի կլիներ այդ դժգոհությունը, իսկ ում համար՝ ոչ: Մարտի 1-ի խնդիրը Հայաստանի հասարակական-քաղաքական կյանքում «միջուկային ուժգնությամբ» լիցքեր է կուտակել նաև այն պատճառով, որ իրավական «անտարբերությունից» բացի, նախկին իշխող համակարգը այդ ողբերգական էջի նկատմամբ ցուցաբերել է նաև բարոյական անտարբերություն: Եվ այդ հանգամանքն է, ի դեպ, որ այդ իշխանությանը զրկում է «մեղմացուցիչ» հանգամանքից, որովհետև այստեղ է առանցքայինը՝ մարդկայինը, երբ ներողությունը, ցավակցությունը, ափսոսանքը պետք է որ դուրս գա ինքնաբերաբար: Եվ եթե այն չի եղել 11 տարի, ապա, կամ չկա ներսում ընդհանրապես, կամ պետք էր հատուկ ջանք գործադրել այն զսպելու համար: Այլապես, հուզմունքը ստացվում է ընդամենը պաշտպանական մարտավարություն անսպասելի շրջադարձից հետո: