Ժիրայր Սեֆիլյանի այսօրվա պաշտպանական ճառը իրավական տեսանկյունից հետաքրքրություն չի ներկայացնում, որովհետև նա քրեական գործին, ըստ էության, չի անդրադարձել: Եթե անկեղծ լինենք, նման գործերից իրավական սպասելիքներ չկան էլ, որովհետև դատարանը, որպես կանոն, կայացնում է քաղաքականապես մոտիվացված դատավճիռ: Փոխարենն` այսօր Սեֆիլյանը հանդես է եկել սենսացիոն հայտարարությամբ, որն, իհարկե, վերաբերվում է երեք տարվա վաղեմության իրադարձություններին: Սեֆիլյանն ասել է, որ 2015-ի մարտի 1-ին ինքը` «Հանուն ինքնիշխան Հայաստանի» նախաձեռնության համակարգող, ինչպես նաև վերջերս որպես ռազմական փորձագետ հանդես եկող Հայկ Նահապետյանի միջոցով ստացել է սպառնալիք, որը բառացի կերպով հնչել է այսպես. «Դադարեցրու քո քաղաքական գործունեությունը, ապա թե ոչ՝ ռուսները որոշել են սպանել քեզ»:
Ազատազրկված գործիչը պնդում է, թե իրեն մտադրվել էին սպանել մարտի 6-ին, երբ «Հիմնադիր խորհրդարանը» ավտոերթ էր նախատեսել Գյումրի: Տարակուսելի է, որ ստանալով նման սպառնալիք` Սեֆիլյանն այն ժամանակ լռել է, մանավանդ, երբ աչքի առաջ ունեցել է, ինչպես ինքն է ասում, ռուսաստանցի ընդդիմադիր գործիչ Բորիս Նեմցովի այդ օրերի սպանության փաստը:
Անմեղության կանխավարկածը հուշում է` առնվազն կասկած տակ չդնել Սեֆիլյանի այսօրվա հայտարարության օբյեկտիվությունը, մանավանդ, որ նա հնչեցրել է սպառնալիքը փոխանցողի անունը, և իրավապահ մարմինները, ցանկության դեպքում, կարող են շատ արագ պարզել խորհրդավոր այս պատմության մանրամասները: Մյուս կողմից` ինչո՞ւ է Սեֆիլյանը հիմա` երեք տարի ուշացումով, խոսում իրեն սպանելու ռուսական ծրագրի մասին: Արդյո՞ք նա մտավախություն ունի, որ դատավարության ավարտից հետո իր կյանքին վտանգ է սպառնում, մանավանդ, որ վերջին օրերի իրադարձությունները ցույց են տալիս, որ, անհրաժեշտության դեպքում, ռուսների ձեռքերն անգամ Լոնդոն են հասնում, թե՞ Սեֆիլյանն այլ մոտիվ ունի:
Մյուս կողմից` ինքնին հասկանալի է, որ «Հիմնադիր խորհրդարանի» առաջնորդի հայտարարության քաղաքական էֆեկտը հիմա խամրում է առնվազն երկու հանգամանքի պատճառով: Կարող է տպավորություն ստեղծվել, որ իրեն 11 տարվա ազատազրկման դատապարտելու դատախազի միջնորդությունից հետո, Սեֆիլյանը կորցրել է առաջիկայում ազատության մեջ հայտնվելու բոլոր պատրանքները և, ըստ էության, վա-բանկ է գնում` սեփական անձի կարևորության շուրջ ստեղծելով առասպել: Կասկած չկա, որ իշխանությունները հենց այս համատեքստում են մատուցելու Սեֆիլյանի հայտարարությունը:
Իհարկե, կա նաև հանրային ընկալման խնդիր. 2016-ի ՊՊԾ գնդի դրամատիկ իրադարձություններց հետո հասարակության մի ստվար զանգված Սեֆիլյանին և նրա կողմնակիցներին ասոցացնում է ահաբեկչության հետ և այս ֆոնին դժվար է մարսել, որ Սեֆիլյանն ինքն է Ռուսաստանին մեղադրում իր անձի դեմ ահաբեկչություն պլանավորելու մեջ: Արդյո՞ք Ժիրայր Սեֆիլյանի այսօրվա հայտարարությունն ուներ նաև ընթացիկ քաղաքական բաղադրիչ: Գուցե նրան վհատեցնում, հեւսահատեցնում է իր համակիրների սակավամարդությունն Ազատության հրապարակում, և նա որոշել է, այսպես ասած, մոբիլիզացնել իր կողմնակիցներին:
Իհարկե, այս վարկածն էլ գոյության իրավունք ունի, սակայն քաղաքական կյանքը ակիվացնելու նման շարժառիթները վաղուց չեն աշխատում, որովհետև հասարակությունը բոլորից լավ գիտի իրավիճակի «էպիկրիզը»` նրան լուծումներ են անհրաժեշտ: Բոլոր դեպքերում` Ժիրայր Սեֆիլյանի այսօրվա հայտարարությունը լուրջ քննության անհրաժեշտություն ունի. փորձը ցույց է տալիս, որ Մոսկվայի սպառնալիքները վաղեմության ժամկետ չունեն:
