Նոյեմբերի 21-ին՝ ժամը 18:35-ի սահմաններում, ՊԲ հյուսիսարևելյան ուղղությամբ տեղակայված զորամասերից մեկի պահպանության տեղամասում ականապայթյունային մահացու վիրավորումներ են ստացել ՊԲ զինծառայողներ Գեղամ Կորյունի Զաքարյանը (ծնվ. 1995թ.), Սարգիս Գուրգենի Աբրահամյանը (ծնվ. 1998թ.) և Սարգիս Մհերի Մելիքյանը (ծնվ. 1997թ.): Զինծառայող, 1998թ. ծնված Նարեկ Հայկի Հովեյանը ստացել է ականապայթյունային վիրավորում:
Դատելով տեղեկատվությունից` զոհերը հետևանք են ոչ թե թշնամու սադրանքի, արձակած կրակոցների կամ մարտական գործողությունների, այլ` հայկական բանակում մարտական կարգապահության ոչ պատշաճ մակարդակի: Հայաստանի բանակը հանրային գիտակցության մեջ աստիճանաբար նույնանում է զոհերի, կորուստների հետ: Մի կողմից` Ադրբեջանի վարած հոգեմաշ պատերազմն է, որ պարբերաբար խլում է երիտասարդ կյանքեր, մյուս կողմից` մեր բանակում առկա խնդիրները, կառավարման որակը դառնում են ցավալի զոհերի, ողբերգությունների պատճառ:
Այս ֆոնին, մեղմ ասած, զարմացնում է Հայաստանի իշխանությունների անպատասխանատու, ինքնահավան կեցվածքը, երբ փորձում են բարձրագոչ հայտարարությունների քողի տակ կոծկել բանակում առկա խնդիրները, պիտակավորել բոլոր այն մարդկանց, կազմակերպություններին, որոնք հանդգնում են խոսել բանակում առկա խնդիրների մասին: Նման իրավիճակներում, մանավանդ, երբ առկա է պատերազմի վերսկսման իրական վտանգ, բանակը հասարակական կոնսենսուսի կարիք ունի, հանրային այնպիսի աջակցության, որի շնորհիվ հնարավոր կլինի բարձրացնել զինվորների ոգին, զինված ուժերում իրականացնել համակարգային բարեփոխումներ:
ՊՆ ղեկավարությունը գնում է ճիշտ հակառակ ճանապարհով` բանակի դեմ հանելով հասարակական նոր խմբերի: Տարեկան մի քանի հարյուր մարդու զորակոչելով` չի լուծվում բանակի մարտունակության խնդիր, սակայն էական հարված է հասցվում գիտությանը, բանակն օտարում է ուսանողներից, նրանց հարազատներից: Ուսանողներին բանակ զորակոչելուց առաջ հարկ է զինված ուժերում ապահովել պատշաճ կարգապահություն, որակյալ կառավարում, որովհետև փորձը ցույց է տալիս, որ հատկապես ուսանողներն են դժվար ինտեգրվում բանակային կյանքին` դառնալով ոչ կանոնադրային հարաբերությունների զոհեր:
Մյուս կողմից` խաղաղությունը պետք է դառնա հիմնական նպատակ, քաղաքականության առաջնահերթություն, որովհետև միլիտարիզացիայի բարձր մակարդակը հանգեցնում է զինված ուժերի նկատմամբ խորհրդարանական և հանրային վերահսկողության մեխանիզմների վերացմանն, ինչն ավելի ոչ բարենպաստ հասարակական կարծիք է ձևավորում բանակի շուրջ` նպաստելով պետական, ըստ էության, միակ հեղինակավոր կառույցի վարկաբեկմանն, ինչն իր հերթին հարվածում է Հայաստանի անվտանգությանը, որովհետև զինված ուժերը Հայաստանի անկախության միակ ինստիտուցիոնալ երաշխիքն են:
