Այսօր մամուլում տեղեկատվություն է հայտնվել, որ ՀՀ հաջորդ նախագահի հավանական թեկնածուների թվում դիտարկվում է նաև ԼՂՀ երկրորդ նախագահ Արկադի Ղուկասյանի անունը: Թեև 2018-ի ապրիլից հետո նախագահի պաշտոնը կառավարման համակարգում այլևս առաջատար չէ, այնուամենայնիվ՝ կարևոր է, թե ով է լինելու երրորդ նախագահը: Անկախ ամեն ինչից՝ նախագահը կառավարման համակարգում որոշակի դեր ունենալու է և, ըստ ամենայնի, մաս է կազմելու, այսպես կոչված, «պոլիտբյուրոյի»:
Գաղտնիք չէ, որ Ղուկասյանը Սերժ Սարգսյանի մերձավոր շրջապատում է, և, բնականաբար, վերջինս կուզենար նրան քաղաքական որոշակի կարգավիճակ տալ ապագա իշխանության համակարգում: Ամբողջ խնդիրն այն է, որ այդպիսի քայլը հերթական ապտակը կլինի Արցախի ինքնիշխանության գաղափարին, սուբյեկտայնությանը: Երբ 1997-ին Ռոբերտ Քոչարյանը հեռացավ ԼՂՀ նախագահի պաշտոնից՝ Հայաստանում վարչապետ, ապա նախագահ դառնալու նպատակով, դրանից Արցախն ու արցախահայությունը բացարձակապես չշահեցին, հակառակը՝ Արցախի սուբյեկտայնության անկման հետևանքը դարձավ պաշտոնական Ստեփանակերտի դուրսմղումը բանակցություններից:
Եթե ԼՂՀ երկրորդ նախագահ Արկադի Ղուկասյանը ստանձնի Հայաստանի նախագահի պաշտոնը, Արցախը միջազգային հանրության աչքերում վերջնականապես կնույնանա ոչ թե ճանաչման ձգտող պետական միավորման, այլ Հայաստանի համակարգի ներսում գործող ազդեցիկ խմբավորման, կլանի հետ, որի նպատակը Հայաստանի իշխանության նկատմամբ վերահսկողություն սահմանելն է:
Խնդիրն ունի նաև ներարցախյան համատեքստ՝ քաղաքական, բարոյական բաղադրիչներով: Արցախի երկու նախկին նախագահներից որևէ մեկը ԼՂՀ-ում չեն ապրում, բնականաբար՝ նրանց հետ Հայաստան են տեղափոխվել մերձավորների մի քանի տասնյակ ընտանիքներ, որոնց անդամները ներգրավված են Հայաստանի կառավարման և բիզնես ստրուկտուրաներում: Ստացվում է՝ կա արցախցիների մի խումբ, որին հայրենիքի հետ կապում է միայն պաշտոնը: Ռոբերտ Քոչարյանն ու Արկադի Ղուկասյանն իրենց կոմֆորտը գտել են Հայաստանում, և փարիսեցիություն են Արցախի ճակատագրի վերաբերյալ նրանց հրապարակային հազվադեպ մտահոգությունները, որովհետև ապահով հեռվից չեն մտահոգվում երկրի համար, որի սահմանին պարբերաբար զոհվում են նաև հայաստանցի երիտասարդներ:
Վստահ ենք, որ պաշտոնը թողնելուց հետո Հայաստան կտեղափոխվի նաև Բակո Սահակյանը: Համենայնդեպս, նա արդեն ապացուցել է, որ իշխանությունն ու պաշտոնն իր համար ավելի կարևոր են, քան Արցախի միջազգային վարկն ու հեղինակությունը:
