Թերթերը գրում են, որ Գյումրիի նախկին քաղաքապետ, «Ծառուկյան» դաշինքով պատգամավոր ընտրված Վարդան Ղուկասյանի որդի Սպարտակը, Գյումրիի գազալցակայաններից մեկում դաժանաբար մարդ է ծեծել: Չնայած ավագ Ղուկասյանի հերքումներին` վստահ եմ, որ նման միջադեպ տեղի է ունեցել: Ի վերջո, Սպոյի հանցագործ հակումները վաղուց են հայտնի և մեկ անգամ չէ, որ նա հայտնվել է աղմկոտ սկանդալների կիզակետում:
Ուշագրավ է այլ հանգամանք: Սպարտակը համեմատաբար զուսպ էր, համենայնդեպս` աղմկոտ սկանդալներում չկար, երբ հայրը չուներ պետական կարգավիճակ, այլ խոսքով` չէր կարող պարտակել սանձարձակ որդու արարքները: Հիմա կրկին իրավիճակ փոխվեց. Վարդան Ղուկասյանի մանդատի ստացումը որդին «նշանավորեց» մարդ ծեծելով:
Ստացվում է` Հայաստանում հոմանիշներ են «իշխանություն» և «հանցագործություն», «իշխանություն» և «բեսպրեդել» բառերը: Սպոն և բազմաթիվ այլ իշխանավորների հղփացած որդիներ կարծում են, թե իրենք օրենքից վեր են, որովհետև ունեն ազդեցիկ հայրեր, որոնց ամենակարող «տանիքի» տակ կարող են պատսպարվել:
Սպոյի և մյուսների հանցագործությունների ակունքն իշխանությունն է, որն ոչ մի անգամ ըստ արժանվույն չի պատժել «էլիտար» հանցագործներին, նույնիսկ նրանք ներվել են, ինչպես դա տեղի ունեցավ Յուվեցի Կարոյի փեսայի պարագայում: Խնդրի մյուս կողմը հասարակությունն է, նրա արժեհամակարգը:
Մեր ժողովրդի մի զգալի մասի համար կրիմինալ մտածողությունը խորթ չէ, ավելին` խնդիրների լուծման ոչ իրավական մեթոդները հոգեհարազատ են շատ մարդկանց խառնվածքին: Օրինապաշտ քաղաքացիներն ակնհայտ փոքրամասնություն են և հաճախ պիտակավորվում են «գործ տվողի» արտահայտությամբ: Նման հասարակությունները հանդուրժում են կրիմինալ իշխանությունների գոյությունը, հեշտ «համակցվում» են նրա հետ, այլապես` ոչ մի սպառնալիք կամ ընտրակաշառք չի կարող ստիպել, որ մարդիկ քվեարկեն Վարդան Ղուկասյանի և օդիոզ մյուս կերպարների օգտին: