Սեպտեմբերի 1-ից առաջ Սերժ Սարգսյանը նախագահական նստավայրում ընդունել էր բարձր առաջադիմությամբ շրջանավարտներին և դպրոցական օլիմպիադաներում հաղթող աշակերտներին՝ հայտարարելով, որ հանդիպումը սոսկ ձևական չէ, այլ քաղաքականություն է, որը ցույց է տալիս, որ Հայաստանում կրթությունը շատ կարևոր է՝ գրեթե այնքան, որքան զինված ուժերը:
«Բոլոր նրանք, ովքեր խոսում են Հայաստանում կրթական համակարգի փլուզման մասին, թող աչքերը լայն բացեն, ականջներն էլ սրեն ու տեսնեն ձեր հաջողությունները»,- հայտարարում էր Սերժ Սարգսյանը:
Աչք ունեցողը կտեսնի, ականջ ունեցողը կլսի՝ ասված է Գրքերի գրքում: Եվ մարդիկ լսում են Սերժ Սարգսյանի, Տիգրան Սարգսյանի, նրանց կից նախարարների հայտարարությունները կրթության ու գիտության կարևորության մասին, ռազմավարական նշանակության մասին, լսում են ու հետո տեսնում նրանց գործերը: Աչք ունեցողը կտեսնի ու ականջ ունեցողը կլսի, թե ինչպես է Հայաստանում ռազմավարական նշանակություն ունեցող կրթությունը պարտվում ամեն քայլափոխի՝ իշխանության աջակցությամբ: Այն իշխանության, որը գլխավորում է Սերժ Սարգսյանը:
Օրինակ՝ կրթությունը հենց այս օրերին պարտվում է Մաշտոցի պողոտայի սկզբնամասում՝ Փակ շուկայի մոտ տեղի ունեցող իրադարձություններում, որտեղ մի անկիրթ օլիգարխ ու նրա վարձու «աշխարհազորը» դեմ են դուրս եկել կրթված ու բանիմաց քաղաքացիների պարզ ու արդարացի պահանջին՝ մի՛ կատարեք ապօրինություն, մի՛ շրջանցեք օրենքը, ձեզ վեր մի՛ դասեք օրենքից:
Կրթված, կրթության արժեք ունեցող, ընկալող հասարակություններում օրինականությունը առաջնային, ելակետային նշանակություն ունեցող հասկացություն է, իրավագիտակից, կրթված հանրույթի չափորոշիչ: Բայց այսօր իշխանության մեջ է ու նրա աջակցությունն է վայելում, իշխանություն է ոչ թե Հայաստանի կրթված, իրավատեր, իրավագիտակից քաղաքացին, այլ այդ օլիգարխը, որի համար արժեքը զոռբայությունն է, ոչ թե կրթությունը:
Թե ինչ է խոսում Սերժ Սարգսյանը Սամվել Ալեքսանյանի հետ՝ պարզ չէ, դրա մասին տեղեկություններ նախագահականից չեն հրապարակում, սակայն կարևոր էլ չէ, որովհետև կյանքում, իրական գործերում արտացոլվում են ոչ թե դպրոցականների հետ խոսակցությունների արդյունքները, այլ արդյունքներ, որոնք հիմքեր են տալիս ենթադրելու, թե ինչ խոսակցություններ են վարվում Սերժ Սարգսյանի և օլիգարխների միջև:
Փակ շուկայի կոնկրետ օրինակը, երբ կատարվում է ակնհայտ ապօրինություն, և մեր կյանքի այլ ակնհայտ ապօրինությունները՝ իշխանական բարձր հովանու ներքո, վկայում են, որ երբ իշխանությունները յուրայինների հետ են խոսում, բնականաբար՝ քյաբաբի կամ խաշի սեղանի շուրջ, նրանք պարզապես ծիծաղում են կրթության և կրթվածության վրա: Կրթության ռազմավարական նշանակությունը գիտակցող իշխանությունը դպրոցները և բուհերը չի կարող վերածել քծնանքի երիտասարդական և պատանեկան կենտրոնների, որտեղ աշակերտներին սովորեցնում են անօրեն երկրում հաջողության բանաձևերը՝ սիրել իշխանություններին՝ անկախ ամեն ինչից:
Կրթության արժեքը գիտակցող իշխանությունները դպրոցները չեն վերածում ընտրակեղծարար-վարչարարության շտաբ-բնակարանների: Կրթության արժեքը գիտակցող իշխանությունները նախ կրթությունը արժեք են դարձնում, հետո նոր բարձրացնում այդ կրթության գինը, ոչ թե սոցիալապես անապահով հասարակությանը ստիպում ավելի բարձր վճարել մի բուհի համար, որտեղ միակ բանը, որ կատարելապես ուսուցանում են ուսանողներին, իշխանություններին սիրելու և նվիրվելու արվեստն է՝ ի խորոց կամ ոչ ի խորոց սրտի:
Կրթության արժեքը գիտակցող երիտասարդներն այս օրերին պայքար են սկսել բուհերի ուսման վճարների թանկացման դեմ, որի հիմնավորումը մերձիշխանական բուհերը այդպես էլ չեն ներկայացրել հասարակությանը: Իսկ որտե՞ղ է իշխանությունը: Դե, իհարկե, այնտեղ, որտեղ իրեն սիրում են և պաշտում, այսինքն՝ բուհերի ղեկավարության և նրանց կից գործող ուսխորհուրդների կողքին: Որովհետև զինված ուժերից ավելի կարևոր Հայաստանում կրթությունը չէ, այլ իշխանությունը, որին ծառայեցվում է ամեն ինչ, այդ թվում՝ և՛ զինված ուժերը, և՛ կրթությունը:
