Համաշխարհային լրատվամիջոցների փոխանցմամբ, սիրիական պատերազմի այս օրերին, երբ հակամարտությունը հասել է կրիտիկական ամենաթեժ հանգրվանին, Մոսկվան դադարեցրել է ՀՕՊ համակարգերի առաքումը այդ երկիր՝ վճարումների ուշացման պատճառով:
Սա կարելի է համարել մերձավորարևելյան իրադարձություններում աննախադեպ մի զարգացում: Մերձավոր Արևելքում և հատկապես արաբական աշխարհում Ռուսաստանի դիրքերը միշտ բավական ամուր են եղել, սակայն ներկայումս ակնհայտ է, որ Կրեմլը այստեղ էլ տապալվում է անհուսորեն:
Եվ սա, ըստ էության, լոկալ տապալում չէ, այլ ռուսական գլոբալ քաղաքականության անկման դրվագներից ընդամենը մեկը: Պարզապես սա բավական պերճախոս դրվագ է, թե ինչպես է Մոսկվան վարվում իր ռազմավարական դաշնակիցների և բարեկամ երկրների հետ: Ռուսաստանն ավանդաբար շատ մեծ ուշադրություն է դարձրել, շատ լուրջ ջանքեր գործադրել ամբողջական վերահսկողության, հանրային ռեսուրսներին տիրապետելու առումով: Սակայն այսօր տեսնում ենք, որ ռուսական անգամ առաջնային թիրախային քաղաքականությունը, պտուղներ տալու փոխարեն, չորանում է կամ տալիս է, այսպես ասած, որդնած պտուղներ:
Խնդիրն այս ամենում այն է, որ ցայսօր ռուսական քաղաքականության պտուղների հույսին է մեր պետությունը՝ Հայաստանը: Եվ Հայաստանն այդ հույսին է մնացել իշխանական քաղաքականության արդյունքում, որը, հանուն իր փողի և իշխանության, Հայաստանը վասալային կախվածության մեջ է դրել, և այդպիսի կախվածության մեջ է դրել մի ծառից, որը, ըստ էության, որդնած պտուղներ է տալիս:
Այսինքն՝ տարիներ շարունակ իշխանական քաղաքականությունը Հայաստանը դրել է հիվանդ ծառի վրա, կախ է տվել հիվանդ ծառից: Եվ այսօր զարմանալի չէ, որ Հայաստանն ինքն էլ հիվանդ է, ընդ որում՝ գրեթե անկողնային հիվանդ, որին բուժելու համար նախևառաջ պահանջվում է այն ազատել որդնած, հիվանդ ռուսական ծառից: Այլապես հնարավոր չէ լուծել Հայաստանի խնդիրներն առանձին վերցրած, քանի դեռ ռուսական ծառի որդերն ինքնաբերաբար անընդհատ լցվելու են այդ ծառից կախված Հայաստանի վրա:
Իսկ Ռուսաստանի հիվանդությունն այժմ կարծես թե անբուժելի է և արդեն տալիս է պարզապես հիմնարար նշանակություն ունեցող մետաստազներ, ինչպիսին հենց նույն մերձավորարևելյան դիրքերի երերումն է: Ու այնտեղից հարկադրված «նահանջող» Ռուսաստանը փորձելու է գալ և բազավորվել իր վերջին հանգրվանում` Կովկասում, ֆորպոստ Հայաստանում՝ դառնալով է՛լ ավելի ագրեսիվ: Հետևաբար, մերձավորարևելյան զարգացումները այսօր Հայաստանին երևի թե պարտադրում են արդեն անվտանգության միջոցներ ձեռնարկել՝ ռուսական հուսահատության տակ չմնալու համար:
