Հայաստանում չկա մի ոլորտ, որտեղ չլինի հեղափոխական զարգացումներ, ճեղքումներ, արմատական տրանսֆորմացիաներ իրականացնելու կարիք: Բավական է ընդամենը նայել, թե ինչ ակտիվ պրոցեսներ են տեղի ունենում Հայաստանի շուրջ, հասկանալու համար, թե որքան հետ է մնացել Հայաստանն այդ զարգացումներին և այսօր եթե նույնիսկ լինի դրանց համարժեք լինելու անկեղծ ցանկություն, Հայաստանը չունի պարզապես անհրաժեշտ ռեսուրսներ: Ու քանի որ աշխարհի և մեր տարբերությունը բոլոր առումներով հասել է արդեն կրիտիկականի, այդ թվում նաև մեզ համար կարևոր պետական ու ազգային հիմնախնդիրների առնչությամբ, հեղափոխականությունը Հայաստանի կյանքում դառնում է ոչ թե զարգացման, իրավիճակից ելքի տարբերակներից մեկը, այլ միակը:
Ընդ որում, այստեղ կա որոշակի թյուրիմացություն այն առումով, որ հեղափոխություն ասելով բոլորը հասկանում են մի իրավիճակ, երբ այս կամ այն ուժը, թիկունքում ունենալով ժողովրդական աջակցության իքս ծավալ, պաշտոնանկ է անում մյուս ուժին` ստիպում է հրաժարական տալ կամ պարզապես փախչել: Իրականում դա հեղափոխության, անհրաժեշտ հեղափոխականության մասին թյուր պատկերացում է, որը երևի թե ձեռնտու է հենց այն մարդկանց, ում վրա է այսօր առաջինը դրված հեղափոխական լինելու համար պատասխանատվությունը: Խոսքը իշխանության մասին է: Իշխանությանը ձեռնտու է ներկայացնել հեղափոխության այն ընկալումը, թե դա նշանակում է պայքար իշխանության համար և մի խումբը ուզում է գահընկեց անել մյուս խմբին: Այդպես իշխանությունը փորձում է խուսափել հեղափոխականության համար իր պատասխանատվությունից:
Այսօր Հայաստանում հենց իշխանությունն է պարտավոր հեղափոխություն կատարել բոլոր ոլորտներում: Մարդիկ, ովքեր ներկայումս գտնվում են պետության ղեկին, պատասխանատու են կառավարման արդյունք, պետության համար: Իսկ եթե նրանք պատասխանատու են դրա համար, ուրեմն պատասխանատու են այդ պետության անվտանգության և զարգացման տեսանկյունից աներկբա հրամայական դարձած հեղափոխության իրականացման համար: Իշխանությունն այսօր պետք է հեռանա ոչ թե որովհետև կեղծել է ընտրությունները, լեգիտիմ չէ, և այլն, և այլն, այլ որովհետև չի կատարում Հայաստանի համար կենսական դարձաձ հեղափոխությունը հասարակական և պետական կյանքի բոլոր ոլորտներում: Մյուս կողմից, հեղափոխություն անելու համար իշխանությունն իհարկե պետք է լեգիտիմություն ունենա, որպեսզիկարողանա այն հասցնել տրամաբանական ավարտի և արագ ժամաակում կտրուկ փոփոխություններ արձանագրել երկրում: Չունենալով այդ լեգիտիմությունը, իշխանությունը փորձում է գնալ այսպես ասած փուլային, էվոլյուցիոն ճանապարհով:
Համենայն դեպս իշխանական քարոզիչները փորձում են հենց այդ պատկերը ներկայացնել: Բայց իրականում լեգիտիմություն չունենալու պայմաններում դատապարտվածը փոփոխությունների հենց այդ ճանապարհն է. չկա հանրային լեգիտիմություն, և այդ դեպքում դանդաղ փոփոխությունները տեսնելով դրանց հասցեատերերը, ասենք օլիգարխիան, կազմակերպում են ամուր դիմադրություն, ու քանի որ փոփոխությունների դանդաղության պատճառով իշխանությունը չի կարողանում այդ դիմադրությանը համարժեք հանրային լեգիտիմություն ձեռք բերել, ստիպված է լինում տեղի տալ օլիգարխիային: Ահա թե ինչու է անհրաժեշտ, որ իշխանությունը գնա փոփոխությունների հեղափոխական ճանապարհով, այսինքն արագ, արմատական ճանապարհով: Այդ դեպքում շատ արագ կլրացվի լեգիտիմության պակասը, որովհետև տեսնելով արագ արդյունք, հասարակությունը կտա իշխանությանը հետագայի համար անհրաժեշտ քարտ-բլանշը:
Իսկ այդ դեպքում արդեն իշխանությունը կունենա օլիգարխիայի դիմադրունակությանը հակադրելու ռեսուրս: Հարցն այստեղ այն է, թե իրականում արդյոք իշխանությունն ունի փոփոխություններ կատարելու և աշխարհից հետ մնալու կրիտիկական տարբերությունը վերացնելու իրական ցանկություն: Այստեղ կա չափման մեկ միավոր` այդ ցանկության դրսևորում ներկայացվող աշխատանքի արդյունքը: Արդյունք չկա: Հետևաբար կամ ցանկություն չկա, կամ չկա կարողություն: Երկու դեպքում էլ իշխանությունը պետք է հեռանա և հեղափոխություն պետք է անի նոր իշխանությունը, որը պետք է ունենա թե ցանկություն, թե կարողություն: