Հայաստանի իշխանական համակարգում իրավիճակը սրվել է թերևս այնքան, որ արդեն ոչ միայն քաղաքական ազդեցության համար պայքարում է ներիշխանական լուրջ հակադրություն դրսևորվում, այլ անգամ շոու-բիզնեսում, թեև Հայաստանի իշխանության պարագայում կարելի է ասել, որ իրար են խառնված շոուն էլ, բիզնեսն էլ, իշխանությունն էլ: Ըստ երևույթին սանձելով ներիշխանական «գզվռտոցը» քաղաքականության մեջ` կոալիցիոն նոր հուշագրով, Սերժ Սարգսյանը ստիպեց, որ այն ինչ որ տեղից դուրս գա, ինչը վկայում է այն մասին, որ իշխանությունն արդեն չի կարողանում «մախաթը պարկում պահել»:
Տաշիր մրցանակաբաշխության պրոդյուսեր Մարկ Սաղաթելյանը այսօր հայտարարել է, որ «Տաշիր»-ից հետո առաջացած աղմուկը սև PR էր իրենց դեմ, որ կազմակերպել էին մի քանի օր անց Կրեմլի նույն դահլիճում անցկացված Արմենիա մրցանակաբաշխության կազմակերպիչները: Մի կողմ թողնենք այն, որ «Տաշիր»-ի դեմ որևէ մեկը չէր կարող սև PR կազմակերպել, այն պարզ պատճառով, որ Հայաստանում սոցիալական «ժանտախտի» ժամանակ Մոսկվայում կազմակերված այդ խրախճանքը, հայաստանցի ապահով աստղերին տրված այդ շքեղ նվերները ինքնին արդեն սև PR էին, որ «Տաշիր»-ը կազմակերպել էր ինքն իր դեմ: Բայց տվյալ պարագայում հարցն այլ է: Փաստորեն, Հայաստանի իշխանության մեջ ներգրավված տաշիրյան կողմը մեղադրում է իշխանության մեկ այլ կողմի, որ իր դեմ սև PR կատարվել:
Որ «Արմենիա» մրցանակաբաշխության կազմակերպիչը Հայաստանի իշխանության մեկ այլ կողմ է, կասկած լինել չի կարող: Բանն այն է, որ հենց այնպես որևէ մեկը հայկական մրցանակաբաշխության համար Կրեմլի պալատ չի տրամադրի, ու Հանրային, այսինքն իշխանական հեռուստաալիքով էլ ուղիղ եթեր չի ապահովի: Եվ բացի այդ, եթե նախագահի աշխատակազմի ղեկավարի եղբոր հանդեպ են սև քարոզչություն կատարում, ուրեմն առնվազն պետք է հավասար, եթե ոչ ավելի իշխանություն ունենան Հայաստանում, կամ էլ Ռուսաստանում: Թող «Տաշիրը» որոշի, թե որտեղից և ինչպես: Իսկ հասարակության համար ուղղակի ակնհայտ է, թե իշխանական համակարգը ներքին խարխլության ինչ աստիճանի է հասել: Կամ, ավելի ճիշտ կլինի ասել, որ Հայաստանում փաստացի գոյություն չունի իշխանական համակարգ: Թե ինչ է ներկայիս համակարգը, դժվար է ասել, քանի որ դրա համար անհրաժեշտ է, որ այդ համակարգը որևէ կոնցեպտուալ վարքագիծ դրսևորի, որևէ կանխատեսելի պատկեր ստանա:
Մինչդեռ մենք գործ ունենք մի կառույցի հետ, որի գործողություններն արդեն անգամ յուրային խմբերի համար են դարձել անակընկալ, ընդ որում տհաճ անակընկալ: Այստեղ իհարկե առաջինը, որ կարող է գալ մարդկանց մտքին, այն է, որ համակարգի այդ խարխլվածությունը նպաստավոր է դրա դեմ քաղաքացիական պայքարի համար, քանի որ ինչքան թույլ լինի համակարգը, այնքան արդյունավետ կլինի դրա դեմ քաղաքացիների պայքարը: Բայց, այստեղ թերևս կա առավել հրատապ մի հարց, մինչ իրավիճակը քաղաքացիական պայքարի հնարավորությունների համատեքստում դիտարկելը: Այստեղ հարցն այն է, որ հայեցակարգային առումով, ըստ էության, անողնաշար համակարգը պարզապես բացում է Հայաստանի ողնաշարը որպես պետություն, և ներկայումս, այդպիսի համակարգով, Հայաստանի փաստացի հանդիսանում է բաց ողնաշարով պետություն, ինչը նշանակում է, որ աննշան քամու դեմ անգամ մեր երկիրը զրկված է տարրական դիմադրունակությունից: