Հայ Առաքելական եկեղեցին կրկին մարտահրավեր է նետում հասարակությանը: Այսօր Արտաշատում վարչապետ Հովիկ Աբրահամյանի որդու՝ Արգամ Աբրահամյանի Արտաշատի քաղաքապետի նախընտրական քարոզչության շրջանակներում կատարվեց քաղաքի վարչապետի հովանավորությամբ արդեն յոթերորդ տարին կառուցվող Սբ․ Հովհաննես եկեցին: Ըստ երևույթին Հայ Առաքելական եկեղեցին չի ուզում հետ մնալ օլիգարխիայից, և շատ բնական է, որ աշխարհիկ իշխանությունը եկեղեցու այդ մտադրությանը դեմ չի գնա, քանի որ եկեղեցին այդ իշխանության համար կարևորագույն գաղափարական շղարշներից և զենքերից մեկն է:
Եկեղեցու անվան տակ իշխանությունը փորձում է հաճախ զսպել իր համար անցանկալի և սուր քննադատությունները, իր գործերը իրականացնել եկեղեցու սուրբ մասնակցության քողի տակ, եկեղեցական օրհնության հնչյունների ներքո: Այդ ամենի դիմաց եկեղեցին ժամանակ առ ժամանակ պահանջում է իր չափաբաժինը, օրինակ հենց այդպես տարիներ առաջ Մայր աթոռը ստացավ Երևանի կենտրոնում կաթողիկոսական նստավայր կառուցելու թողտվությունը: Այդ տեսանկյունից իավիճակը շատ պարզ է և մենք գործ ունենք իշխանություն-եկեղեցի հերթական գործարքի հետ, որի դեպքում կողմերը հերթական անգամ արհամարած ունեն հասարակության կարծիքն ու կարիքները:
Խնդիրը վերաբերում է եկեղեցուն ընդհանուր առմամբ: Այսինքն, Հայ Առաքելական եկեղեցու ղեկավարությունը պետք է լրջորեն շահագրգռված լինի եկեղեցու հեղինակության բարձրացմամբ: Հայաստանի հոգևոր-եկեղեցական կյանքի անկումը տեղի է ունենում այն ժամանակ, երբ համաշխարհային փոփոխություններն էապես սկսել են առնչվել նաև կրոնական համայնքներին ու կառույցներին:
Այսօր համաշխարհային բարոյականության ուղղակի հեղափոխություն է անում Հռոմի նոր Պապ Ֆրանցիոսկոս Առաջինը: Հայաստանի հասարակությունն էլ ունի բարոյական հեղափոխության կարիք, և այդ հարցում եկեղեցին պետք է լիներ առաջամարտիկներից մեկը, երևի թե կասկածի ենթակա չէ: Սակայն, այսօր նաև ակնհայտ է, որ եկեղեցին ինքն ունի բարոյական սկզբունքների և չափանիշների հեղափոխական վերանայման անհրաժեշտություն:
Հայաստանի տեղի ունեցող համատարած բարոյալքումի բացատրությունը երևի թե մեկն է` Հայաստանի հոգևոր իշխանությունն էլ, ինչպես աշխարհիկը, այն աստիճան է կտրվել հասարակությունից, որ բացարձակապես անհաղորդ է հանրային տրամադրություններին, հանրային ընկալումներին: Հոգևոր իշխանությունն էլ առաջնորդվում է աշխարհիկ իշխանության այն համոզումով, որ այս երկիրն իրենցն է և ոչ մի քաղաքացի չի կարող խանգարել այդ երկրում իրենց ծրագրերը իրականացնելուն: Հայաստանն ապրում է բարոյա-հոգեբանական և իրավա-քաղաքական աննախադեպ դեգրադացիայի մի փուլ, որտեղ եկեղեցին փոխանակ հանդուրժողության և հասարակական համաձայնության կղզյակ լինելուն, դարձել է հասարակության դիմաց կանգնած կողմերից մեկն ու հասարաությանն իր կամքը թելադրելը ընկալում է որպես պատվիր հարց, իսկ հանրությանը զիջելը` անպատվություն: