Անցնող շաբաթը Հայաստանի համար կարելի է համարել ամերիկյան շաբաթ, եթե շարունակենք պայմանական «շաբաթները», որ Հայաստանի համար մեկնարկեցին եվրոպականով:
Հայաստանը մի քանի շաբաթ առաջ «եվրոպական շաբաթ» էր ապրում. Հայաստանում տեղի ունեցան մի շարք եվրոպական կառույցների հետաքրքրական հավաքներ, հայտարարություններ, քննարկումներ, Սերժ Սարգսյանը մեկնեց Բրյուսել: Դրան իհարկե հաջորդեց «ռուսական կամ եվրասիական շաբաթը», երբ իրար հետևից Հայաստան ժամանեցին ռուսական, ԱՊՀ տարբեր պատվիրակություններ, եղան հայտարարություններ, այդ թվում նաև թաքնված սպառնալիքներով, որ Հայաստանը չփորձի վերադառնալ եվրոպական քաղաքականության հուն:
Եվ ահա այս իմաստով անցնող շաբաթը կարելի է համարել «ամերիկյան շաբաթ», որը տեղավորվեց Սերժ Սարգսյանի՝ ԱՄՆ կատարած աշխատանքային այցի շրջանակում:
Չնայած այն բանին, որ Սարգսյանի այցը ըստ էության աչքի չընկավ որևէ բարձրաստիճան պաշտոնյայի հետ հանդիպմամբ, բանակցությամբ, հայտարարությամբ, այնուհանդերձ՝ ԵՏՄ ճահճում թաղվող Հայաստանի համար տեղի ունեցածն ինքնին նշանակալի իրադարձություն էր:
Խոսքն այն մասին է, որ Սարգսյանի այցի ընթացքոմ ստորագրվեց հայ-ամերիկյան շրջանակային համաձայնագիր առևտրի ու ներդրումների մասին, միաժամանակ բավական հետաքրքրաշարժ էր այն, որ ԱՄՆ-ը որոշեց փոխնախագահի մակարդակով մասնակցել Վաշինգտոնի մայր տաճարում Հայոց ցեղասպանության հիշատակին նվիրված պատարագին: Իսկ փոխնախագահի մակարդակը ԱՄՆ-ում ըստ էության պետության երկրորդ դեմքի մակարդակ է:
Սերժ Սարգսյանը նաև ուշագրավ հայտարարություն է արել ԱՄՆ-ում, իհարկե՝ հայկական համայնքի հետ հանդիպմանը, ասելով, որ իր նպատակն է Հայաստանը դիվերսիֆիկացված պետություն դարձնելը: Մյուս կողմից՝ իհարկե, մեղմ ասած, տարբեր են Սարգսյանի հայտարարած նպատակն ու վարած քաղաքականությունը, որովհետև դիվերսիֆիկացված պետության տրամաբանության մեջ ոչ մի կերպ չի տեղավորվում եվրասիական ճահիճ խցկված պետությունը:
Եվ այս տեսանկյունից, իհարկե, «ամերիկյան շաբաթը» ինքնին ողջունելի լինելով Հայաստանի արտաքին քաղաքականության բազմազանության ապահովման, հենց այդ դիվերսիֆիկացման տեսանկյունից՝ այնուամենայնիվ, կանգնած է իրականության հետ անհամապատասխանության լուրջ մարտահրավերների առաջ:
Այս իմաստով հետաքրքրական է առևտրի և ներդրումների շրջանակային համաձայնագրով նախատեսված խորհրդի ստեղծումը, որն ըստ նախատեսվածի՝ տարին առնվազն մեկ անգամ պետք է նիստ գումարի և քննարկի հայ-ամերիկյան հարաբերությունները։ Այդ խորհուրդը ունի հայ-ամերիկյան տեսական կամ փաստաթղթային հարաբերությունների ու իրականության քիչ թե շատ կապող օղակ դառնալու հնարավորություն, պոտենցիալ, որն օգտագործելու պարագայում նվազագույն էֆեկտը կդառնա միանգամայն իրատեսական:
Այստեղ, իհարկե, առավել նախանձախնդիր պետք է լինի ամերիկյան կողմը, միաժամանակ նաև Հայաստանի հասարակությունը, որովհետև իշխանությունն իհարկե կանի հնարավորը՝ խորհուրդը, այսպես ասած, «խորհրդային հանձնաժողովի» վերածելու համար: Իսկ «խորհրդային հանձնաժողովները», ինչպես հայտնի է, ստեղծվում էին հարցերը փակելու, ոչ թե լուծելու համար:
Այնպես որ՝ «ամերիկյան շաբաթը» առավել երկարաժամկետ գործընթաց դարձնելու և Հայաստանը որպես պետություն իրապես դիվերսիֆիկացնելու համար Սերժ Սարգսյանի «աշխատանքային այցից» առավել կարևոր է այն աշխատանքը, որ միմյանց հետ կարող են իրականացնել ԱՄՆ-ի ու Հայաստանի հասարակությունը: Ներկայումս հայ-ամերիկյան բարեկամական-գործընկերային հեռանկարի համար առանցքային նշանակություն է ստանում հենց այդ բաղադրիչը:
