Նախագահի թեկնածու Պարույր Հայրիկյանի դեմ մահափորձը իշխանությունը որակեց որպես նախագահական ընտրություններն արատավորելու փորձ, իրավիճակը ապակայունացնելու փորձ: Հետագա գործողությունները կարծես թե վկայում էին, որ մահափորձի հեղինակները չեն հասնում իրենց նպատակին: Բայց իրադարձությունները զարգանում են այնպես, որ այսօր, ըստ էության, մեծ հարց է՝ նրանց հաջողվե՞լ է իրենց մտադրությունը, թե՞ ոչ, եթե, իհարկե, մտադրությունը ընտրությունները փչացնելն էր:
Բանն այն է, որ Պարույր Հայրիկյանը, բարեբախտաբար, ողջ է մնացել, բայց նրա հետագա գործողությունները ստացել են մի պատկեր, երբ ընտրությունները, ըստ էության, անլրջացել են գրեթե անհնարինության աստիճանի: Անմոռուկի թերթիկներով «սիրում եմ-չեմ սիրում» այն խաղը, որ խաղում է Հայրիկյանը, արել է երևի թե ավելին, քան մահափորձը կաներ՝ եթե, Աստված մի արասցե, ավարտվեր մահվան ելքով:
Հայրիկյանը ընտրությունները հետաձգելու կամ նոր ընտրություններ նշանակելու համար ՍԴ դիմելու հարցի հետ վարվեց այնպես, որ ընտրական գործընթացը, ըստ էության, վերածեց զավեշտի: Մինչդեռ երևի թե ոչ մի տարբերություն չկա՝ արատավորվել է գործընթացը, թե անլրջացել, միևնույն է, արդյունքը մեկն է՝ հասարակությունը լուրջ չի ընկալում այս գործընթացն այլևս: Այլ կերպ ասած՝ եթե Հայրիկյանն ինքն էլ հայտարարում էր, որ մահափորձը արել են ընտրությունները արատավորելու և պետությունն ապակայունացնելու համար, ապա նա իր վերջին օրերի գործողություններով, ըստ էության, օգնում է հենց իր վրա մահափորձ իրականացնողներին:
Այս ամենի հետևում բարդ և խորամանկ ինչ-որ խա՞ղ է, թե՞ պարզապես Պարույր Հայրիկյանը խճճվել է մարդկայնորեն իսկապես բարդ և ծանր հոգեբանական ու ֆիզիկական իրավիճակում՝ դժվար է ասել: Բայց, հաստատապես, իրավիճակը վաղուց արդեն լուրջ չէ: Ընդ որում, այդ անլրջությունը հատկապես ակնառու է մահափորձից անմիջապես հետո այն լուրջ վարկածի ֆոնին, որ առաջ քաշեց Հայրիկյանը՝ խորհրդային ԿԳԲ և ռուսական իմպերիալիզմ, և որը, ըստ էության, լռությամբ հաստատեց նաև Հայաստանի իշխանությունը, ինչը բավական զարմանալի էր: Եվ չի բացառվում, որ «շան գլուխը» հենց այստեղ էլ լինի թաղված:
Հավանաբար Երևանում նոր-նոր են գիտակցում, թե ինչ է նշանակում առաջ քաշված վարկածը, և հետագա լուրջ գեներացիաներից խուսափելու համար, գուցե, միակ ելքը տեսնում են իրավիճակը հնարավորինս արագ և հնարավորինս լայն մասշտաբով անլրջացնելու մեջ: Եվ սա կարծես ստացվում է, որին, զարմանալիորեն, կամա թե ակամա, ներգրավված է նաև հենց ինքը՝ Պարույր Հայրիկյանը:
Պետք չի բացառել, իհարկե, որ Հայրիկյանն ինքը ունի ներգրավվելու իր լուրջ պատճառները: Բայց դրանք պետք է որ չափազանց լուրջ լինեն նման անլրջության մեջ ներգրավվելու խթան կամ պատճառ հանդիսանալու համար, առավել ևս, որ տեղի ունեցողն անհավատալիության աստիճանի անլուրջ է, և դժվար է պատկերացնել, թե հետո ինչ լուրջ բան պետք է լինի՝ ներկայիս անլրջություն հաստ շերտը մաքրելու համար։