Ամերիկյան Forsythnews.com կայքի փոխանցմամբ, քաղաքագետ Ջոնաթան Մայներն անդրադարձել է Կովկասի հիմնախնդիրներին.
«Ժողովրդավար երկրները չեն պայքարում մեկ այլ ժողովրդավար երկրի դեմ, որովհետև նրանք ունեն այլ խնդիրներ: Մինչդեռ ոչ ժողովրդավար երկրներն առավել շահագրգռված են իշխանական կառույցների ու ակտիվների բաժանման մեջ: Հենց այդ պատճառով էլ նրանք, սովորաբար, վատ հարաբերությունների մեջ են գտնվում իրենց հարևան երկրների հետ:
Հետխորհրդային տարածքում առկա ներկայիս տարածքային խնդիրների արմատները հասնում են մինչև Իոսիֆ Ստալինի ժամանակաշրջան: Ստալինը ԽՍՀՄ կազմում ընդգրկված հանրապետությունների այնպիսի սահմանագծում է կատարել, որ տարբեր էթնիկական խմբերին ընդգրկել է պոտենցիալ դաշնակիցների շարքում:
Դա արվել է նրա համար, որ այդ էթնիկ խմբերը շարունակ պայքարեն միմյանց դեմ և չվիճարկեն խորհրդային իշխանության հարցը:
Երբ 1990-ական թվականների սկզբին ԽՍՀՄ-ը փլուզվեց, այդ սահմանները նույնությամբ մնացին: Անմիջապես Կովկասում ի հայտ եկավ երեք հակամարտություն. Աբխազիան ու Հարավային Օսիան, Լեռնային Ղարաբաղը, Չեչնիան:
Առաջին երկուսի դեպքում գերտերությունները սկսեցին խաղադրույքներ կատարել հակամարտող կողմերի վրա:
Ռուսաստանն ու Թուրքիան պատերազմ բորբոքեցին Հայաստանի ու Ադրբեջանի միջև Լեռնային Ղարաբաղի տարածաշրջանում, որը գտնվում էր Ադրբեջանի կազմում, սակայն հայերն այն համարում են իրենցը:
ԱՄՆ-ի հետ սերտ հարաբերություններ պահպանող Վրաստանն էլ Աբխազիան ու Հարավային Օսիան է համարում իրենը` չնայած այդ տարածաշրջաններն առավել հակված են դեպի Ռուսաստան: Այս հարցում ԱՄՆ-ը ու ԵՄ-ը աջակցում են Վրաստանին, մինչդեռ Ռուսաստանը հակառակ դիրքորոշումն ունի:
Ինչ վերաբերում է Չեչնիային, ապա այն գտնվում է Ռուսաստանի կազմում և ցանկանում է անջատվել նրանից: Եվ քանի որ Ռուսաստանը դա որակել էր որպես իր ներքին խնդիր, միջազգային խմբերն անզոր եղան իրենց ազդեցությունն ունենալ այդ հարցում»:
Ապա Մայները երեք առաջարկ է ներկայացնում Կովկասում իրավիճակի բարելավման շուրջ` դրանց տակ հասկանալով Առևտրի համաշխարհային կազմակերպությանը (ԱՀԿ) Ռուսաստանի անդամակցելու և ԵՄ-ին Թուրքիայի անդամակցելու ցանկությունները.
«Արաբական աշխարհում ժողովրդավարության համար պայքարը կարող է կովկասյան տարածաշրջանում հանգեցնել անհրաժեշտ փոփոխությունների:
Կովկասի ներքին խնդիրները շատ բանով չեն տարբերվում Լիբիայում, Սիրիայում ու Բահրեյնում տեղի ունեցածից: Այդ բոլոր երկրներն էլ ժողովրդավար երկրներ չեն, ունեն շատ տարբեր էթնիկ ու կրոնական խմբեր, որոնք չեն գտնվում հավասար պայմաններում, սակայն ցանկանում են դա»: