Մեր տարածաշրջանում իրադարձությունները թեժ են ոչ միայն հայ-ադրբեջանական շփման գծի երկայնքով, որտեղ Ադրբեջանը վերջին օրերի դիվերսիոն ակտիվությունից հետո սկսել է հերթական մեծ զորավարժությունները ճակատային գծում, այլ նաև Աբխազիայում, որտեղ թվում էր 2008 թվականի պատերազմից հետո այլևս որևէ հարց չկա և չի կարող լինել: Պարզվում է, որ Աբխազիայում հարց կա, և այդ հարցը, իհարկե, Վրաստանի հետ չէ, սակայն պակաս ուշագրավ չէ:
Աբխազիայում, այսպես ասած, ընդդիմությունն իշխանափոխություն է իրականացնում: Սա չափազանց հետաքրքրական մի հանգամանք է, քանի որ իշխանափոխությունն իրականացնում են գրեթե նույն կերպ, ինչը որ Ռուսաստանում որակվում է «գունավոր հեղափոխություն»: Եվ հետաքրքրական է, որ Աբխազիայում այդ իրադարձությունները տեղի են ունենում հենց այն ժամանակ, երբ Ռուսաստանը «գունավոր հեղափոխություններին» հակազդելու անհրաժեշտության շուրջ ակտիվ քննարկումներ է սկսել ՀԱՊԿ-ի անդամ երկրների հետ:
Մոսկվան, սակայն, չի շտապում Աբխազիայում տեղի ունեցողը «գունավոր հեղափոխություն» որակել: Մոսկվան հայտնվել է ծանր վիճակում:
Մի կողմից` եթե Աբխազիայում տեղի ունեցածի համար, ինչպես միշտ, մեղադրի Արևմուտքին, կհայտնվի ծիծաղելի վիճակում, որովհետև սա կնշանակի, որ իրականում Ռուսաստանը բացարձակ ազդեցություն չունի Աբխազիայում և ռուսների քթի տակից դա էլ են տարել, եթե այնտեղ արդեն «գունավոր հեղափոխություն» են իրականացնում: Մյուս կողմից` եթե Աբխազիայում եղածը «գունավոր հեղափոխություն» չէ, ապա ինչո՞ւ է «գունավոր հեղափոխություն» որևէ այլ տեղում նմանատիպ իրավիճակը: Այսինքն` աբխազները Պուտինին շատ դժվար կացության առաջ են դրել:
Սակայն, ընդհանուր առմամբ, այստեղ դրսևորվում է մեկ այլ բան՝ Աբխազիայում իշխանափոխության այս դրսևորումն, ըստ էության, իրականում բողոք է Ռուսաստանի դեմ, ռուսական գերակայության դեմ: Ըստ որում` որևէ նշանակություն չունի, թե ինչպիսին են այդ բողոքի հրապարակային ձևակերպումները: Բանն այն է, որ աբխազները իրականացնում են մի բան, որը, ըստ էության, ապրիորի հանդիսանում է ռուսական քաղաքականության հռչակած «հակառակորդ» կամ «թշնամի»:
Եվ ահա, այս տեսանկյունից, սա յուրօրինակ դեմարշ է ռուսների դեմ` կամա, թե ակամա, ուղղակի, թե անուղղակի: Եվ այս դեմարշը տեղի է ունենում մի ժամանակահատվածում, երբ ակնհայտ է, որ Ռուսաստանի համար, ըստ էության, ամենաքիչն է անհրաժեշտ հենց այս պահին: Դրա մասին է վկայում այն, որ Մոսկվան արդեն իսկ Աբխազիա է գործուղել իր գորշ կարդինալներից մեկին՝ Վլադիսլավ Սուրկովին, ինչը նշանակում է, որ աբխազական իրադարձությունները անհանգստացրել են Մոսկվային, և Կրեմլն այստեղ արձանագրել է ոչ միայն զուտ ներաբխազական գզվռտոցներ, այլ միտումներ, որոնք կարող են տանել դեպի Աբխազիայի Մոսկվայի վերահսկողությունից դուրս գալու գործընթաց: Հենց դա է պատճառը, որ Կրեմլը Աբխազիա է գործուղել իր ներկայացուցիչներին: Իսկ սա արդեն համատարածաշրջանային նշանակության խնդիր է` թեկուզ և այն տեսանկյունից միայն, որ Մոսկվան Աբխազիայում անսպասելի բախվում է նման խնդրի` անկախ հետագա հանգուցալուծումից:
Ըստ էության, ստացվում է մի իրավիճակ, երբ Հարավային Կովկասում նոր դիրքերի ձգտող Ռուսաստանի առումով պարզվում է, որ այսպես ասած` երաշխավորված թվացող դիրքերում նույնիսկ Ռուսաստանի վիճակը կայուն չէ: Իսկ սա մեզ համար հատկապես հետաքրքրական է նրանով, որ Ռուսաստանը նոր դիրքերի ձգտում է ոչ այլ տեղ, քան Լեռնային Ղարաբաղում: