Մի բարձրաստիճան պաշտոնյա վերջերս մի հետաքրքիր և արտառոց դեպք պատմեց. աշխատանքի բերումով մեկ ուրիշ բարձրաստիճան պաշտոնյա զանգել է իրեն, ու ինչպես հարիր է բարևելուց հետո և բուն գործին անցնելուց առաջ, հարցրել է` ո՞նց ես: Դեպքը պատմող պաշտոնյան պատասխանել է` երկրի, այսինքն՝ Հայաստանի պես: Զանգողը անհանգստացել է զրուցակցի համար: «Ինչո՞ւ, ինչ-որ բա՞ն է պատահել». հարցրել է նա:
Ընդհանրապես այսօր Հայաստանում շատ դժվար է գտնել մի պաշտոնյայի, որ չի կիսում այն մտահոգությունները, որ, ասենք, ամեն օր արծարծվում են մամուլում, որոնց մասին ընդունված է խոսել: Ավելին, եթե դու մեկը ասես, պաշտոնյաները, որ, բնականաբար, ավելի լավ են տեղեկացված ընդհանուր վիճակին, քո ասածի վրա տասը կավելացնեն:
Սակայն երբ նրանցից յուրաքանչյուրին փորձում ես բացատրել, որ ինքը ստեղծված վիճակի մեջ պատասխանատվության իր բաժինն ունի, արձագանքը գրեթե միշտ նույնն է. «Ես ի՞նչ եմ որոշում որ»,- վերև ցույց տալով՝ ասում են նրանք: Ընդ որում, վերև ցույց են տալիս բոլորը: Շարքային չինովնիկը, վերև ասելով, նկատի ունի վարչության պետին, վարչության պետը՝ փոխնախարարին, փոխնախարարը՝ նախարարին, նախարարն էլ՝ իրենից վերև:
Եվ բոլոր հիմքերը կան մտածելու, որ եթե, ասենք, Սերժ Սարգսյանը նման խոսակցության մեջ ներքաշվի, վերջում անպայմանորեն կասի` ես ի՞նչ անեմ, որ քո երկրի նախարարը այսպիսին է, փոխնախարարը՝ այսպիսին, վարչության պետը՝ այսպիսին, ժողովրդիդ մասին էլ չեմ խոսում:
Սա մի խոսակցություն է, որ տարբեր ձևերով տեղի է ունենում տարբեր միջավայրերում, և մեզնից յուրաքանչյուրը երկրի վիճակի համար պատասխանատու համարում է ում ասես, բայց ոչ իրեն: Սրան հակառակ, բավական մեծ ակտիվություն է զգացվում, երբ խոսքը երկիրը փրկելու մասին է:
Ողբերգությունն այն է, որ մեզանում փրկության գործը ունի բազմաթիվ առաջնորդներ և չունի ոչ մի սևագործ անդամ: Ասել է թե՝ բոլոր նրանք, ովքեր պատրաստ են մասնակցել փրկության գործին, փրկության արդյունքում իրենց պատկերացնում են առնվազն երկրի նախագահ կամ վարչապետ կամ ԱԺ նախագահ: Ծայրահեղ դեպքում՝ նախարար:
Եվ ուրեմն, ո՞րն է այս զավեշտական իրավիճակի լուծումը: Նման լուծում կարող է լինել միայն մեկը. երբ բոլորը, բացարձակապես բոլորը գիտակցեն իրենց պատասխանատվությունը այսօրվա վիճակի համար, հասկանան, որ հատկապես իրենցից շատ բան է կախված, և միաժամանակ իրենց մեջ խեղդեն առաջինը և դափնեկիրը լինելու նախասկզբնական կամ, ավելի ճիշտ կլինի ասել, կենդանական մղումը: