Հայաստանի քաղաքական կյանքում ստեղծվել է բավական հետաքրքրական մի իրավիճակ:
Այդ հետաքրքրականությունն այն է, որ երկրի գործող նախագահն առաջին անգամ հայտնվել է մի վիճակում, երբ նրա շահը բացարձակապես չի ներդաշնակվում և ոչ մի քիչ թե շատ նշանակալից քաղաքական ուժի շահի հետ: Համենայնդեպս այսօր այնպիսի մի վիճակ է, որ բոլոր քիչ թե շատ նշանակալից և ծանրակշիռ ուժերից միայն ՀՀԿ-ն է, որ Սերժ Սարգսյանին կողքին է: Իսկ Հայ ազգային կոնգրեսը, «Ժառանգությունը» և նույնիսկ Դաշնակցությունը, «Բարգավաճ Հայաստանը» Սերժ Սարգսյանի հետ աշխատում են գործ չունենալ, նրան սատարող կամ նման հայտարարություններ չանել, գոնե հրապարակավ:
Շատերը կասեն «բա ՕԵ՞Կ-ը»: Սակայն կրկնենք, որ մենք խոսում ենք քաղաքական ուժերի մասին. քաղաքական և ուժերի մասին:
Հետևաբար վերադառնալով քաղաքական ուժերին` փաստենք, որ Կոնգրեսի պարագայում Սերժ Սարգսյանի կողքին չլինելը և նրա հետ շահեր չկիսելը ինքնին պարզ իրավիճակ է: «Ժառանգության» պարագայում, թերևս, նույնպես: Իսկ ահա Դաշնակցությունն ու «Բարգավաճ Հայաստանը», լինելով «ծպտյալ» և բացահայտ իշխանական ուժեր, այսօր հեռանում են Սերժ Սարգսյանից: Նրանց շահերը չեն համատեղվում: Ավելին, չեն համատեղվում նույնիսկ ՀՀԿ-ի և Սերժ Սարգսյանի շահերը, քանի որ ակնհայտ է, որ Սերժ Սարգսյանի թիմ ասվածը ամենևին էլ ՀՀԿ-ն չէ, կամ Սերժ Սարգսյանի կուսակցությունը դե ֆակտո ամենևին էլ ՀՀԿ-ն չէ:
ՀՀԿ-ն այսօր գործիք է, որ ընդամենը օգտագործվում է Սերժ Սարգսյանի իրական թիմի կողմից: Այդպիսով, Սերժ Սարգսյանը մնում է, ըստ էության, մենակ: Այդպիսի իրավիճակ Հայաստանում, թերևս, աննախադեպ է, որովհետև թե՛ Լևոն Տեր-Պետրոսյանի, թե՛ Ռոբերտ Քոչարյանի նախագահության ընթացքում նման իրավիճակ չի եղել, երբ գործող նախագահի ու գոնե մեկ քաղաքական ուժի շահ ռազմավարական իմաստով չհամընկնի և ներդաշնակ չլինի: Նույնիսկ անկուսակցական Քոչարյանի պարագայում կային ուժեր` Դաշնակցություն և ՀՀԿ, որոնց շահերը Քոչարյանի շահերի հետ բավական համընթաց էին և համահունչ:
Այսինքն` այս տեսանկյունից Հայաստանում ներկայումս աննախադեպ իրավիճակ է: Այդ վիճակի առանձնահատկությունն այն է, որ զիջող պետք է լինի Սերժ Սարգսյանը, և ներքաղաքական ուժերից ինչ-որ մեկին ինչ-որ հարցում զիջելու գնով նա անպայման պետք է գտնի հուսալի շահընկեր, որովհետև ներկայիս, ըստ էության, միայնակ պարագայում նա կանգնած է ներքաղաքական սուբյեկտից ակնթարթային ձևով օբյեկտի վերածվելու անշրջելի վտանգի առաջ: