Ավարտին է մոտեցել այն ժամանակը, երբ Եվրոպան համարվում էր կայուն և կանխատեսելի, և ներկայումս մայրցամաքում իրավիճակը ավելի է նմանվում միջնադարյանին՝ գրում է Wall Street Journal-ը:
2009 թվականին, երբ սկսվեց Եվրամիության պարտքային ճգնաժամը, Եվրոպայի քաղաքական և տնտեսական ուրվագծերը բավականին պարզ տեսք ունեին: Սառը պատերազմի տարիներին պահպանվեցին 2 հստակ գծված բլոկներ: Ապա դրանց փոխարինելու եկան ինտեգրացիան, սահմանների բացակայությունը և միասնական արտարժույթը՝ նշում է պարբերականը:
Այժմ արդեն պարզ է դառնում, որ ձախողվել է ամբողջական և միասնական տարածություն ստեղծելու փորձը:
Ներկայումս չեն օգնում Եվրոպան շրջապատող աշխարհագրական պատնեշները, և միլիոնավոր ներգաղթյալներ՝ Հյուսիսային Աֆրիկայից, Ալժիրից մինչև Լիբիա, հեղեղում են մայրցամաքը՝ լավ կյանքի փնտրտուքով: Միաժամանակ Բալկանները կրկին դարձել են դեպի Կենտրոնական Եվրոպա զանգվածային ներգաղթի միջանցք և առաջին կանգառ՝ Սիրիայի և Իրաքի կործանվող ռեժիմներից փրկվել ցանկացող փախստականների համար:
Պատմությունը Եվրոպայի հետ չար կատակ խաղաց: Երկար տարիներ այն հնարավորություն ուներ ապրելու բարեկեցիկ կյանքով և զարգացնելու մարդու իրավունքների՝ ներառյալ Եվրոպայում ապաստան ստանալու իրավունքի վերաբերյալ իր բարձր գաղափարները միայն շնորհիվ այն բանի, որ նրա սահմաններից դուրս գերակշռում էին ռեպրեսիվ ռեժիմները, որոնք պետության ներսում իրենց քաղաքացիներին պահում էին կոշտ վերահսկողության պայմաններում:
«Այժմ, երբ Եվրամիությունը փլուզման եզրին է, այն վերածվում է ինչ-որ բանի՝ նման ուշ շրջանի Սուրբ Հռոմեական կայսրությանը՝ առանց կապի, բազմազգ կոնֆիգուրացիա, որը թեև անունով եղել է կայսրություն, բայց էությամբ երբեք այդպիսին չի եղել և պահպանել է բավականին խղճուկ գոյություն՝ մինչև իր անկումը»,- եզրափակում է հոդվածի հեղինակը:
