Վարչապետի պաշտոնակատար Նիկոլ Փաշինյանը հայտարարել է, որ ունի սահմանային լարվածության հաղթահարման առաջարկ՝ Հայաստանն ու Ադրբեջանը հետ են քաշում իրենց զինուժը սահմանից, հավասարաչափ՝ 2 կմ հեռու, իսկ այդ գոտում տեղակայվում են Մինսկի խմբի համանախագահ երկրների դիտորդներ, որոնք դիտարկում են նախ կողմերի հետքաշման պայմանավորվածության հետագա պահպանումը, իսկ Մինսկի խմբի համանախագահության ձևաչափում էլ քննարկվում է դեմարկացիայի խնդիրը:
Նիկոլ Փաշինյանը առաջարկը հնչեցրել է Գեղարքունիքի մարզ կատարած այցից հետո, և առաջարկն ըստ նրա վերաբերում է Սոթք-Խոզնավար հատվածին, որտեղ իրավիճակը լարված է: Նիկոլ Փաշինյանի առաջարկը բավականին հակասական և հարաբերական առաջարկ է: Նախ, փաստացի դա առնվազն առերևույթ թողնում է Հայաստանի որոշակի զիջման տպավորություն, այն իմաստով, որ կարծես թե շեղվում է Ադրբեջանի սահմանախախտ զինուժի հետքաշման անվերապահ պահանջից, որ ներկայացնում էր Հայաստանը: Մյուս կողմից, իրավիճակն անկասկած փոխվում է 6 հայ զինծառայողների առևանգման կամ գերեվարման հանգամանքից հետո և նրանց վերադարձի հարցը լուծելու համար էլ թերևս Փաշինյանը բարձրաձայնում է առաջարկ, որը նկատելի շեղում ունի անվերապահ հետքաշման պահանջից:
Մյուս տարբերակը թերևս հերթական անվերջ քննարկումների շարանն է, որը կտևի շաբաթներ, գուցե ամիսներ, և դեռ պարզ չէ, ինչ կլինի այդ ամիսների ընթացքում: Միևնույն ժամանակ, կա մեկ այլ տարբերակ՝ ուժով լուծել հարցեր, վերցնել գերի ադրբեջանցի սահմանախախտ զինվորներին և պարտադրել փոխանակում ու հետքաշում: Սակայն, Երևանը չի թաքցնում, որ ձեռնպահ է մնում այդօրինակ տարբերակից, ունենալով ավելի մեծ էսկալացիայի մտավախություն: Բանն այն է, որ ավելի մեծ էսկալացիան կարող է ստեղծել անկանխատեսելի վիճակ, կամ ավելին՝ ստեղծել միանգամայն կանխատեսելի հարաբերակցություն, ինչպես 44-օրյա պատերազմի ընթացքում, երբ հայկական կողմը ռազմական գործողությունների ռեժիմում կմնար մենակ, ընդ որում մատակարարման լոգիտսիկ խնդիրների պայմաններում: Բոլոր դեպքերում ակնառու է, որ այստեղ իրավիճակը իսկապես միարժեք չէ, հետևաբար ուժային լուծման միարժեք պնդումները նվազագույնը հարաբերական են իրենց ռացիոնալությամբ, հաշվի առնելով հետպատերազմյան Հայաստանի թե ռազմա-տեխնիկական և քաղաքական ներուժը, թե ներքաղաքական իրադրությունը:
Միևնույն ժամանակ, Փաշինյանի առաջարկը փաստացի ունի դեմարկացիայի գործընթացը Ռուսաստանի հովանու տակ չթողնելու և Մինսկի խմբի տիրույթ բերելու միտում, կամ այլ կերպ ասած՝ շահերի տիրույթը ընդլայնելու, Հայաստանի համար առավել նախընտրելի ձևաչափ ապահովելու: Ըստ էության, Փաշինյանի առաջարկը որոշակի շարժ է ՄԱԿ ԱԽ ձևաչափի ուղղությամբ: Այստեղ իհարկե հետաքրքիր է, թե այդ շարժը որքանով է համաձայնեցված Ռուսաստանի հետ, և որքանով այն կարող է լինել Ռուսաստանի ներկայիս պահվածքի հանդեպ որոշակի դեմարշ: Այդ ամենին զուգահեռ էլ հայտնի է դառնում արտգործնախարար Արա Այվազյանի հրաժարականի մասին: Ընդ որում, այդ մասին տեղեկություն շրջանառվեց մի քանի օր առաջ, սակայն հերքվեց՝ թե նախարարը ներկայացրել է հրաժարականի դիմում: Սակայն այժմ փաստորեն դա տեղի է ունենում: Ի՞նչն է պատճառը, և արդյո՞ք կա դիմումի և Նիկոլ Փաշինյանի առաջարկի միջև կապ, թե՞ կապ կա 6 հայ զինծառայողների գերեվարման համատեքստում՝ ՊՆ-ԱԳՆ տիրույթում, հաշվի առնելով այն, որ պաշտպանության նախարարության դաշտում առկա խնդիրները լրջագույն բարդություններ են ստեղծում արտաքին քաղաքական գերատեսչության համար: Դժբախտաբար, Հայաստանում շարունակվում են առանցքային պաշտոնաթողությունները կամ հրաժարականները առանց շատ, թե քիչ հանգամանալից պարզաբանման կամ բացատրության: