Մարդու ավերելու ունակությունը գերազանցում է նրա ստեղծելու ունակությանը: Այն ամենը, ինչ վնաս է հասցնում շրջակա միջավայրին, բնությանը, առողջությանը, նույնիսկ էթիկական արժեքներին, մարդն է հորինել: Ավելին, ամենաավերիչ հայտնագործություններն արվում են անվտանգության նպատակով: Անվտանգությունն ուժեղացնելու ճանապարհների փնտրտուքը հանգեցնում է ավելի մեծամասշտաբ վնաս հասցնող զինատեսակների ստեղծմանը: Ստացվում է՝ որքան շատ մարդ սպանվի, և որքան շատ վնաս հասցվի շրջակա միջավայրին, այնքան մեծ կլինի անվտանգության երաշխիքը: Սա վկայում է միայն մի բանի մասին՝ չես կարող կանխել մարդու՝ վնաս հասցնելու ախորժակը:
Քանի դեռ ոմանք, «շահույթի» հետևից ընկած, ատրճանակ են վերցնում ձեռքը և հարձակում գործում գրադարանում, ավտոմեքենայով մխրճվում մարդկանց բազմության մեջ, արկեր տեղադրում, ռումբերի տարափ տեղում քաղաքների և գյուղերի վրա, մյուսները սպանվում են, ոչնչացվում է շրջակա միջավայրը, վերանում են բոլոր էթիկական նորմերը:
Սպանելու մոտիվացիան դառնում է կյանքից զրկելու նրան, ով նման չէ ինձ, վերադարձնելու այն, ինչն իմ կարծիքով ինձ է պատկանում կամ էլ տիրելու այն ամենին, ինչին կամենում եմ տիրանալ:
Ընդ որում, նա, ով սպանելու ավելի մեծ հնարավորություններ ունի, համարվում է արդարացի, իսկ ով ավելի քիչ հնարավորություններ ունի, փորձում է սպանելու անհրաժեշտության գաղափարական արդարացումներ փնտրել:
Սպառազինությունը գնալով աճում է
Սաուդյան Արաբիան պարբերաբար զենք է գնում: Իսրայելի պնդմամբ՝ Իրանը Լիբանանում և Սիրիայում հրթիռներ արտադրող գործարաններ է բացում: Չինաստանը ավելացնում է իր պաշտպանության բյուջեն: Հնդկաստանը 111 տոկոսով ավելացնում է զենքի գնումը, իսկ ԱՄՆ-ի, Ռուսաստանի և զարգացած այլ երկրների մասին խոսելն ավելորդ է:
Հսկայական քանակությամբ զենք-զինամթերքի պահեստի վերածված աշխարհը մեծ հաջողությամբ կարող է պատերազմել այլմոլորակայինների հետ, սակայն մինչ այդ մարդիկ գերադասում են միմյանց ոչնչացնել:
Եթե «ինձանից տարբերվողին ոչնչացնելու» սկզբունքը արդյունավետ լիներ, ապա մարդկության պատմության գրեթե 100 հազար տարվա ընթացքում կառաջանար մեկ և միատեսակ հասարակություն, որը կտիրեր ողջ աշխարհին, բայց դա այդպես չէ, ուրեմն սպանությունը լուծում չէ:
Սպանությունը լուծում չէ
Այն, որ սպանությունը խնդրի լուծում չէ, հայտնի է բոլորին, սակայն մարդկային կյանքով սահմանափակված ժամանակաընթացքում յուրաքանչյուր պետություն խորությամբ մտահոգված է իր միավորների ավելացմամբ:
Օրինակ՝ Հյուսիսային Կորեան: Մի քանի օր առաջ նրա բաց թողած հրթիռը անցավ Ճապոնիայի վրայով և ընկավ ծովը: Ճապոնիայում տագնապ էր հայտարարվել: Եթե այդ հրթիռը ընկներ Ճապոնիայի վրա, բոլորի համար հասկանաի է, թե ինչ ահռելի ավերիչ հետևանքների կարող էր հանգեցնել: Ճապոնիան անկասկած պատասխան հարված կհասցներ, նրան կմիանար ԱՄՆ-ը: Ո՛չ Չինաստանը, ո՛չ էլ Ռուսաստանը ձեռքերը ծալած չէին նստի: Պակիստանը նույնպես կսկսեր գործել շուկայում. նավթի գինը կտրուկ կփոխվեր: Դժվար է վերջնական ենթադրություն անել, սակայն մի բան պարզ է, որ աշխարհի երեսից կվերանար Հյուսիսային Կորեա կոչվող տարածքը:
Այս ամենից հետո անհնար է հասկանալ, թե շահերի ինչ հաշվարկի վրա է հենվում սպանելու փորձը, եթե կա այն գիտակցությունը, որ մեկ վայրկյանում ամեն ինչ բառացիորեն կվերանա: