1985թ. Միխայիլ Գորբաչովի հռչակած «պերեստրոյկան» առաջացրեց հասարակական տարբեր ուժերի ակտիվությունը: Շատերն այն տպավորությունն ունեին, որ Գորբաչովի պատկերցրած երկիրը իրականում անդունդն է գլորվում՝ գրում է gazeta.ru-ն:
1990թ. նոյեմբերի 7-ին Կարմիր հրապարակում Հոկտեմբերյան հեղափոխության տարելիցին նվիրված հերթական շքերթն էր անցկացվում: Շարքով անցնելիս շքերթի մասնակիցներից մեկը վերարկուի տակից անսպասելորեն հանում է զենքը և նշան բռնում դամբարանի ուղղությամբ: Անվտանգության պահպանման կանոնների համաձայն՝ շենքի տանիքից շքերթին հետևող ոստիկանը հասցնում է կանխել Գորբաչովին ուղղված կրակոցը:
Մահափորձի անհաջողակ հեղինակը Լենինգրադի (այժմ Սանկտ Պետերբուրգ) բնակիչ Ալեքսանդր Շմոնովն էր, ով մեղադրում էր Գորբաչովին ոչ միայն ընդհանուր կենսամակարդակի անկման, այլև Թբիլիսիում (1989թ.) և Բաքվում (1990թ.) անցկացված ցույցերը ցրելու ժամանակ իրականացված սպանությունների մեջ:
Շմոնովը նախապես էր պատրաստվել մահափորձին. նա օրինական ճանապարհով ձեռք էր բերել որսորդական զենք և փամփուշտներ, սակայն գործի քննության ընթացքում անմեղսունակ ճանաչվեց:
Միջադեպի առիթով հասարակական արձագանքը շատ զուսպ է եղել. ընդամենը կարճ տեղեկատվություն միջադեպի մասին: Պատճառները կարող էին տարբեր լինել՝ նախ այն կարող էր վնասել 1990-ին դեռևս ոչ հայտնի Գորբաչովի քաղաքական կարիերային, երկրորդ՝ այն կարող էր անուշադրության մատնվել երկրի ընդհանուր տնտեսական վիճակի վատթարացման, այդ ժամանակ ընթացող մի շարք իրադարձությունների, այդ թվում՝ Ղարաբաղյան պատերազմի ֆոնին:
Համենայնդեպս, այդ միջադեպից հետո նոր Ռուսաստանի և նախկին ԽՍՀՄ պետությունների առաջնորդների անվտանգության ապահովումը դարձավ առաջնային: