Կառավարության 2014-2017թթ. ծրագրում գրված է, որ կառավարության գործունեության արդյունքում ակնկալվում է մինչև 2017-ը Հայաստանում աղքատությունը կրճատել 10 տոկոսային կետով: Սա նշանակում է, որ ներկայիս մոտ 32% աղքատության փոխարեն ընդամենը 2.5-3 տարուց նախատեսվում է ունենալ 22% աղքատության մակարդակ:
Ընդ որում` ինչպես նշել էինք նախորդ հոդվածներից մեկում, այս ցուցանիշը միակ առավել հավակնոտ ցուցանիշն է նախորդ կառավարության ծրագրի համեմատ: Այսինքն` ստացվում է, որ նախորդ կառավարությունը 6-7% տնտեսական աճ նախատեսելու պարագայում ակնկալում էր 8-10 տոկոսային կետով աղքատության կրճատում 4 տարում, իսկ այս կառավարությունը մոտավորապես նույն չափի աղքատության կրճատում նախատեսում է ավելի կարճ ժամկետում (3 տարի) և ավելի ցածր տնտեսական աճի պարագայում (5%): Հնարավո՞ր է արդյոք նման բան և եթե այո, ապա ինչու նախորդ կառավարությունը գլխի չէր ընկել նման հավակնոտ ցուցանիշ նախատեսելու հարցում: Ինչ-ինչ, բայց մեծ-մեծ ցուցանիշներ գրելու ու ձախողելու հարցում նախորդ կառավարությունը մրցակից չուներ, բայց, փաստորեն, աղքատության կրճատման հարցում նույնիսկ այդպիսի կառավարությունը ավելի համեստ էր գտնվել:
Տնտեսական ակտիվության ավելի քիչ մեծացմամբ աղքատության ավելի մեծ կրճատում հնարավոր է մի դեպքում` եթե լրացուցիչ եկամուտները ավելի շատ բաժին ընկնեն աղքատներին: Դա էլ հնարավոր է 2 դեպքում:
Առաջին` պետությունը մեծացնում է իր մասնակցությունը համախառն ներքին արդյունքի (ՀՆԱ) բաշխման գործում` ա. ավելացնելով բյուջեի երկամուտների ու ծախսերի տեսակարար կշիռը համախառն ներքին արդյունքի մեջ և միաժամանակ` բ. մեծացնելով սոցիալական հատկացումները: Այսինքն` եթե կառավարությունն ընտրեր այս ուղին, ծրագրում պետք է նախանշած լիներ մի կողմից` հարկեր/ՀՆԱ հարաբերակցության նշանակալի մեծացում, և միաժամանակ (մյուս կողմից) նպաստների ու նվազագույն աշխատավարձի նշանակալի մեծացում:
Սակայն կառավարության այս ծրագրում ճիշտ հակառակն է: Եթե նախորդ կառավարության ծրագրում մինչև 2017-ը նախատեսվում էր ամեն տարի 2-3 տոկոսային կետով ավելացնել հարկային եկամուտներ/ՀՆԱ ցուցանիշը, ապա այս ծրագրում այդ կետը հանված է: Միաժամանակ, եթե նախորդ կառավարության ծրագրում նախատեսվում էր մինչև 2017-ը մոտ 80 հազար դրամ դարձնել նվազագույն աշխատավարձը, ապա այս կառավարության ծրագրում այդ ցուցանիշը 65 հազարն է:
Լրացուցիչ եկամուտները ավելի շատ աղքատների միջև բաշխման երկրորդ ձևն այն է, որ մանր ու միջին բիզնեսը առավելագույն ազատություն ու գործունեության իդեալական պայմաններ ունենա: Այս դեպքում կարիք չկա, որպեսզի պետությունը մեծ գումարների նպաստներ ու բարձր նվազագույն աշխատավարձ սահմանի: Առաջին հայացքից` հենց այս ճանապարհն է ընտրել նոր կառավարությունը: Բայց նախ` այս ճանապարհով աղքատության կրճատման չափի ճշգրիտ գնահատումներ անելը բավականին դժվար է: Երկրորդ` թեև նախատեսվում է տարեկան մինչև 10 միլիոն դրամ շրջանառություն ունեցողներին ընդհանրապես ազատել հարկերից (իսկ 10-30 միլիոն դրամ ունեցողներին` հարկել միայն 1%-ով), սակայն այս կատեգորիաների համար խստացվում է փաստաթղթավորման պահանջը: Իսկ դա բավականին բարդ գործ է այն դեպքում, երբ խոշոր ընկերությունները չեն ենթարկվում փաստաթղթավորման պահանջներին: Ուստի տրամաբանական կլիներ, եթե կառավարությունը նախատեսեր նաև խստացումներ խոշորների համար` փաստաթղթաշրջանառության ոլորտում: Սակայն այստեղ էլ կառավարությունը հակառակն է անում` ազատում է խոշորներին պարտադիր աուդիտից ու մտցնում այլընտրանքային հարկային ստուգումների ինստիտուտը, երբ խոշորները կարող են ամիսներով նորմալ փաստաթղթավորում չիրականացնել, սակայն հետո կանչել հարկայինին և որոշակի վճարի դիմաց ազատվել տուգանքներից:
Այսպիսով` կառավարության ծրագրում ակհայտորեն հակասականություն կա 10 տոկոսային կետով աղքատության կրճատմանը հասնելու քայլերում: Կառավարությունը այն կարծես թե փորձում է իրագործել փոքր ու միջին բիզնեսի պայմանները բարելավելով, սակայն այդ բիզնեսի նկատմամբ դնում է պահանջներ, որն անիրագործելի է` խոշորների նկատմամբ այդ նույն կառավարության որդեգրած քաղաքականության պատճառով: