Իսրայելի պաշտպանության նախարարը կոչ է արել ռեգիոնի երկրներին ԱՄՆ հովանու ներքո ուժեղացնել ռազմական հակազդեցությունն Իրանի հավակնոտ քաղաքականության հանդեպ: Իրանի շուրջ բավականին աշխուժանում է հիբրիդային պատերազմի մաքոքը, որը հատվածաբար ստանում է նաև տաք բնույթ: Այդ ամենի առանցքում իհարկե երկու հանգամանք է: Նախ՝ Իրանի միջուկային ծրագիրը և դրա ապագան, հաշվի առնելով այն, որ ըստ ՄԱԳԱՏԷ ղեկավարի Թեհրանը ունի ցանկացած պահի միջուկային ռումբի մշակման փուլ մտնելու համար անհրաժեշտ բոլոր հնարավորությունները, և բացի Իրանի միջուկային ծրագրից՝ ընդհանրապես Իրանի առանցքային դերը աշխարհակարգային մեծ վերափոխման և աշխարհաքաղաքական ազդեցության համար վճռորոշ պայքարում:
Իրանը ըստ էության մի քանի ռեգիոնալ ուղղության բանալի և հանգուցային կետ է միաժամանակ՝ դեպի Ծոց և արաբական աշխարհ, մերձավորարևելյան ռեգիոն, դեպի կենտրոնասիական ուղղություն և իհարկե՝ առանց Իրանի թերևս անպատկերացնելի է կովկասյան դասավորությունը, իսկ այդով նաև՝ հյուսիսկովկասյան իրադրությունը: Սա Իրանի գործոնը ուղղակի կենսական է դարձնում Ռուսաստանի համար, որն աշխարհակարգի ձևավորման համար պայքարի երեք առանցքային բևեռներից մեկն է՝ Միացյալ Նահանգների և Չինաստանի շարքում: Ռուսաստանի համար իրադրությունը Կովկասում և մերձավորարևելյան ռեգիոնում ստացել է ոչ պակաս բախտորոշ նշանակություն, որքան իրադրությունն ուկրաինական ճակատում:
Մոսկվայի համար գերխնդիր է այս ուղղություններում հարցերը լուծել քաղաքական տարբերակով և թույլ չտալ, որպեսզի բանը հասնի ռազմականի: Այդ պարագայում թերևս Մոսկվայի ուժերը չեն բավականացնի այդ մասշտաբի պատերազմ վարելու կամ իր սահմանների գործնականում ամբողջ երկայնքով կրակ մարելու համար: Եթե իրադարձությունները զարգանան այդ կերպ, ապա դա գործնականում նշանակելու է արդեն միջուկային պատերազմ և համաշխարհային պատերազմ բառի բուն իմաստով, կամ այլ կերպ ասած՝ Պուտինը գործողության մեջ է դնելու իր արտահայտած հայտնի տրամաբանությունը՝ «պետք չէ այն աշխարհը, որտեղ չկա Ռուսաստան»: Եթե Մոսկվան ստանա իր շրջանակում կրակի անկառավարելի չափ, ապա թերևս ձեռնամուխ է լինելու համատարած հրդեհի ռազմավարության, ինչի ռեսուրսի հաստատապես տիրապետում է: Իրադրության քաղաքական կառավարման համար Ռուսաստանին մի կողմից պետք է, որ Կովկասում աշխատեն հաղորդուղիները և կապերը՝ Հայաստան-Ադրբեջան և Հայաստան-Թուրքիա ձևաչափով, մյուս կողմից՝ որ այդ կապերը աշխատեն առանց Ռուսաստան-Իրան հաղորդակցությունը ռիսկի ենթարկելու, այլ կերպ ասած՝ առանց «զանգեզուրյան» այն «միջանցքի», որի մասին խոսում են Ալիևն ու Էրդողանը տարբեր առիթներով և որի «պատկերը» ներկայացրել են դեռևս 2006 թվականին Բաքու-Ջեյհան նավթամուղի շնորհանդեսներից մեկի ընթացքում: Ռուսաստանին հաղորդուղիների ապաշրջափակումն անհրաժեշտ է Վրաստանի հարցում «ձեռքերը որոշակի» ազատելու և այդ կերպ Վրաստանի միջոցով իր հանդեպ Արևմուտքի և Թուրքիայի հնարավոր ճնշումները թուլացնելու համար:
Ակնառու է, որ Մոսկվայի համար իրավիճակը և այն քաղաքական գործիքակազմով կառավարելու և առաջ տանելու հարցը չափազանց բարդ է և այստեղ, ինչքան էլ չհնչի տարօրինակ, Ռուսաստանը կարող է Հայաստան-Արևմուտք կապը դիտարկել իր համար որպես ռեգիոնալ իրադրության քաղաքական կառավարման հնարավորություն: Սա իր հերթին մի կողմից հնարավորություն է Հայաստանի համար, մյուս կողմից սակայն՝ մարտահրավեր, որովհետև ի վերջո Արևմուտքը չի կարող չհասկանալ Մոսկվայի այդ դիտարկումները, ըստ այդմ չի համաձայնի Հայաստանի հետ հարաբերության միջոցով Մոսկվային «անվճար» օգնություն ցուցաբերելու տարբերակին և կարող է Երևանի հետ հարաբերության հարցում սահմանել Հայաստանի համար բարձր գին: Այստեղ առանցքային է այն, ինչ կատարվում է արաբական աշխարհի ուղղությամբ: Ներկայումս մրցակցության առանցքը տեղափոխվել է այստեղ և կախված այն հանգամանքից, թե ինչպես, ու՞մ օգտին կհանգուցալուծվի այն, ու՞մ կհաջողվի արաբական խոշոր դերակատարներին բերել իր ռազմավարության համատեքստ, նա էլ կթելադրի կովկասյան իրողությունների հետագա զարգացումը: Այդ առումով են նաև էական կարևորություն ստանում Հայաստանի շփումներն արաբական «լիգայի» երեք էական դերակատարների հետ՝ Սաուդյան Արաբիա, ԱՄԷ, Կատար: