Ազգային ժողովի ղեկավարությունը շարունակում է հնարավորինս սահմանափակել լրագրողների մուտքը խորհրդարանի շենք: Հունիս ամսից, երբ ավարտվել է ԱԺ-ում լրագրողների հավատարմագրման ժամկետը, անհրաժեշտության դեպքում լրագրողները պետք է ամենատարբեր հնարքների դիմեն, որ կարողանան ներթափանցել այդ շենքը: Հաջորդ հավատարմագրումը կսկսվի սեպտեմբեր ամսից, և այս երկու ամիսներին լրագրողները ԱԺ մուտք գործելու համար պետք է կարողանան որևէ պատգամավորից կամ ԱԺ լրատվական բաժնից անցագիր ստանալ: Ու քանի որ հատկապես օգոստոսին Ազգային ժողովում դժվար է պատգամավոր գտնելը, իսկ լրատվական ծառայության ղեկավարությունն էլ արձակուրդում է, այդ շենք ներս մտնելը դառնում է, ասենք, վերջին օրերին Ադրբեջանի կողմից հայկական սահմաններին դիվերսիոն գործողություններ պլանավորելու և կատարելու պես մի բան:
ԱԺ լրատվական ծառայությունից լրագրողներին անցագիր տալիս է միայն այդ ծառայության ղեկավարը, բայց եթե նա շենքում չի լինում, դա դառնում է անհնար: Այդ բաժնում նրանից բացի որևէ այլ աշխատակցի նման իրավունք վերապահված չէ, թեև վերապահելն անհնար բան չէր և հաստատ չէր հակասի ՀՀ Սահմանադրությանը: Բայց անգամ նման պայմաններում նախկինում անհրաժեշտության դեպքում շատ բարդ չի եղել շենք մտնելը.ԱԺ աշխատակազմի ղեկավարությունն ընդառաջել է: Երեկ այդ տարբերակներից որևէ մեկը հնարավոր չեղավ օգտագործել: Իսկ դա լրագրողի համար շատ անհրաժեշտ էր, քանի որ խմբակցությունների ղեկավարների հետ հանդիպելու և Ադրբեջանի կողմից վեջին օրերի դիվերսիոն գործողությունների հետ կապված քննարկում անցկացնելու համար ԱԺ էր եկել պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանը:
Պարզ է, որ նման իրավիճակում ցանկացած լրագրողի համար կարևոր է պաշտպանության նախարարից կամ, ինչու չէ, խմբակցությունների ղեկավարներից մեկնաբանություններ ստանալը: Սակայն վերը նշված պատճառներով դա գրեթե անհնար է դառնում: Լրատվական ծառայությունից անցագիր չտրամադրեցին, քանի որ ղեկավարը արձակուրդում էր, իսկ ԱԺ աշխատակազմի ղեկավար Հրայր Թովմասյանն էլ երկար ժամանակ ինչ-որ խորհրդակցություն էր անում և նման աննշան հարցով զբաղվելու ժամանակ չուներ: Խիստ զբաղված էր կամ նման որոշում կայացնելու իրավունք չուներ նաև Հ.Թովմասյանի տեղակալը: Ի վերջո, բազում զանգերից հետո Հ.Թովմասյանը պատասխանեց հեռախոսազանգին և հերոսաբար մերժեց ԱԺ մուտք գործելու համար լրագրողին անցագիր տրամադրելը: Նա ասաց, որ ԱԺ-ն հիմա արձակուրդում է, իսկ Ս.Օհանյանի հետ խոսելու համար պետք նրան զանգել, ինչը հավանաբար կարող էր գլխի ընկնել միայն Հ.Թովմասյանը, բայց ոչ՝ որևէ լրագրող:
Պաշտպանության նախարարին լրագրողներից պաշտպանելու՝ Հ.Թովմասյանի ջանքերը, սակայն,իզուր անցան, քանի որ ԱԺ, այնուամենայնիվ, հնարավոր եղավ մտնել, իսկ Ս.Օհանյանն ու խմբակցությունների ղեկավարները բարյացակամորեն պատասխանեցին մեր հարցերին: Ավելացնենք, որ անգամ ԱԺ աշխատակազմի նախկին ղեկավար Գուրգեն Դումանյանը հասկանում էր լրագրողի հրատապ աշխատանքի անհրաժեշտությունն ու նման դեպքերում ընդառաջում և անցագիր էր տրամադրում:
Ինչ վերաբերում է լրագրողների՝ ԱԺ մտնելուն կամ հավատարմագրվելուն, ապա վերջին տարիներին բազմաթիվ փորձեր են արել դա հնարավորինս սահմանափակելու և այդ մուտքուելքը վերահսկելու համար: Հիշեցնենք, որ ԱԺ նախկին նախագահ Հովիկ Աբրահամյանն իր պաշտոնավարման առաջին շրջանում այնպիսի կարգ էր ընդունել, որ լրագրողն իր հավատարմագրով ԱԺ կարող է մտնել միայն քառօրյա նիստերի օրերին, իսկ նիստից նիստ ընկած երկու շաբաթների ընթացքում պետք է լրատվական ծառայությունից կամ որևէ պատգամավորից անցագիր ձեռք բերեր: Այդպիսով հնարավոր էր վերահսկել, թե լրագրողը որ պատգամավորից է անցագիր ստանում կամ ուր է գնում:
2011թ.,երբ Հ.Աբրահամյանը հրաժարական տվեց, նրան հաջորդած Սամվել Նիկոյանը,ընդառաջելով լրագրողների առաջարկին,այդ բոլոր սահմանափակումները հանեց: Նա ոչ միայն վերականգնեց նստաշրջանի ողջ ընթացքում հավատարմագրով ԱԺ մտնելու իրավունքը, այլ նաև երկարացրեց դրա ժամկետը և թույլ տվեց, որ Ազգային ժողովի արձակուրդների ընթացքում էլ լրագրողները կարողանան անսահմանափակ կերպով մուտք գործել խորհրդարանի շենք: Ու այնպես չէր, որ լրագրողներն այդ ամիսներին գրոհել էին ԱԺ շենքը և գիշեր-ցերեկ այնտեղէին: Եվ վերջապես,եթե ինչ-որ պահի լրագրողին անհրաժեշտ լինի մտնել շենք, ԱԺ ղեկավարության սահմանափակումներն առայժմ կարող են մի փոքր գլխացավանք առաջացնել, բայց ոչ անհնարին դարձնել: Այսինքն՝ցանկության դեպքում հնարավոր է մի փոքր հանդուրժող լինել, չէ՞որ լրագրողներն էլ ՀՀ քաղաքացիեն: Ոչինչ որ նրանց աշխատանքի նյութը նաև պաշտոնյաների խախտումների ու չարաշահումների մասին հասարակությանը տեղեկացնելն է: Բայց չէ՞որ, ինքներդ եք ասում, մենք ցանկանում ենք ազատ, անկախ, ժողովրդավար և հպարտ հայրենիք կառուցել:
Ինչ վերաբերում է ԱԺ շենք մտնելուն, ապա գոնե խորհրդարանն այն պետական մարմինն է, որը պետք է բաց լինի ոչ միայն լրագրողների, այլև հանրության առջև: Իսկ մեր խորհրդարանը դարձել է հսկա ճաղավանդակ՝ պատսպարված մեծ ու հեռավոր պարիսպներով: Համեմատելու համար կարելի է հիշել ԱՄՆ-ի Կոնգրեսը, որտեղ մուտք գործելու համար որևէ անցագիր անհրաժեշտ չէ, այդ շենքը շրջակա միջավայրից որևէ պարսպով կամ ճաղերով պաշտպանված չէ: Ոչ միայն լրագրողը, այլև ցանկացած ոք անարգել կարող է մտնել Կոնգրեսի շենք՝ պարզապես անցնելով անվտանգության գոտին: Իսկ ԱՄՆ նահանգային խորհրդարանների շենքերում անգամ տարբեր պետական կառույցներից, պաշտոնյաներից կամ երևույթներից դժգոհող քաղաքացիներն ու քաղաքացիական խմբերը բողոքի ակցիաներ են կազմակերպում: Եվ այցելող լրագրողներն անարգել լուսաբանում են ոչ միայն խորհրդարանի աշխատանքը, այլնաևայդ միջոցառումները:
Իսկ Գալուստ Սահակյանի և Հրայր Թովմասյանի օրոք մեր խորհրդարանում շարունակում են պահպանել լավագույն ավանդույթները և սահմանափակել լրագրողի մուտքն այդ շենք, որպեսզի պատգամավորներն ու ԱԺ ղեկավարներն անձեռնմխելի լինեն նրանց հնարավոր ոտնձգություններից՝ իրենց անցանկալի հարցեր ուղղելուց: Եվ այդ սահմանափակումների շրջանակներում որոշել էին տարիքային սահմանափակում սահմանել, որ 5 տարուց պակաս աշխատանքային փորձ ունեցող լրագրողը չի կարող ԱԺ-ում հավատարմագրվել: Կամ՝ լրագրողների վրա կիրառել «դրես-կոդ», ինչը առանձնակի դաժանությամբ խախտում են պատգամավորուհիներն ու օգնականուհիները: