Երեկ Սանկտ Պետերբուրգում տեղի ունեցած Սարգսյան-Մեդվեդև հանդիպման ընթացքում Սերժ Սարգսյանն ու Դմիտրի Մեդվեդևը, այսպես ասած, «թարս» են նստել, այսինքն` Սարգսյանը նստել է ՌԴ դրոշի տակ, իսկ Մեդվեդևը նստել է Հայաստանի դրոշի տակ:
Առաջին հայացքից սովորական շփոթմունք թվացող այդ իրողության տակ իրականում բավական խորքային դրսևորումներ կան, որոնց նպատակը թերևս հուշելն է, թե ինչքան է Հայաստանի անկախ համարվող պետությունն իրականում նույնականացել Ռուսաստանի հետ:
Բանն այն է, որ տեղի ունեցածը սովորական շփոթմունք համարելը, թերևս, միամտություն կլինի: Բանն այն է, որ այդ ամենին հետևում է միանգամից երկու արարողակարգային ծառայություն` Հայաստանի և Ռուսաստանի նախագահների արարողակարգային ծառայությունները: Եվ եթե նույնիսկ համարենք, որ Հայաստանի նախագահի արարողակարգի ծառայությունը «առյուծ» է կտրում միայն Հայաստանում, այն էլ Չոռնի Գագոյի դեմ, իսկ Ռուսաստանում այն դառնում է կատու և ընդամենը լռելյայն ընդունում այն, ինչ կառաջարկեն ռուսները, ապա ՌԴ նախագահի արարողակարգային ծառայությունն անկասկած բավական ուշադիր կլիներ դրոշների հարցում:
Եվ եթե նախագահներն, այնուհանդերձ, շփոթել են դրանք, և այդ շփոթությունը ՌԴ նախագահի արարողակարգային ծառայությունը ժամանակին չի կանխել, ապա ըստ ամենայնի մենք գործ ունենք ռուսների կողմից հմտորեն մտածված դիվանագիտական, արարողակարգային ժեստի հետ, որով Ռուսաստանի նախագահ Մեդվեդևը ցույց է տալիս, որ իր համար ոչ մի տարբերություն չկա` Հայաստանի դրոշի տակ է նստում, թե Ռուսաստանի` երկուսն էլ իրենն են:
Կարծում ենք, որ որևէ ողջամիտ մարդու մտքով չի անցնի նույնը մտածել Հայաստանի դեպքում: Խնդիրն այն է, որ Հայաստանը թե՛ ներսում և թե՛ դրսում Ռուսաստանի հանդեպ իր պահվածքով բոլոր հիմքերը տվել է համոզված լինելու, որ ՌԴ նախագահի համար իսկապես որևէ տարբերություն չկա դրոշների միջև: Ավելին, արարողակարգային այս «շփոթումը», ըստ երևույթին, ընդամենը հայ-ռուսական «ռազմավարական» դաշնակցության, իսկ իրականում ստրկատիրական և տերապաշտական իդենտիֆիկացիայի նոր հանգրվանի, նոր մակարդակի արձանագրում էր` ֆիքսացիա: Հաջորդ հանգրվանում ամենևին պետք չէ զարմանալ, եթե օրինակ` Հայաստանի նախագահի հաջորդ այցերից մեկի ժամանակ նրա համար դրոշ ընդհանրապես չդնեն և միայն Մեդվեդևի հետևում դրոշ լինի:
Համենայնդեպս, ռուսաֆիկացման այն տեմպերը, որ արձանագրվում են Հայաստանի բոլոր ոլորտներում` կրթությունից մինչև պաշտպանություն, մինչև պետական կամ մունիցիպալ կառավարում, հիմք են տալիս ասելու, որ նման զարգացումները դառնում են միանգամայն հնարավոր:
Եթե ռուսաստանցի մի ինչ-որ դիվանագետ կարող է Հայաստանի համար ռուսերենն անվտանգության լեզու հռչակել ու պաշտոնական Երևանից պատասխան չստանալ, ապա ռուսները կարող են ինչ-որ պահից որոշել, որ պաշտոնական Երևան ընդհանրապես գոյություն չունի կամ չպիտի ունենա, համենայնդեպս` իրենց ֆոնին:
Սա իսկապես մտահոգիչ երևույթ է, որի հանդեպ ժամանակն է հիմնականում արարողակարգային հետաքրքրությունից անցնել ազգային և պետական արժանապատվության պաշտպանության գործնական հետաքրքրվածության: