Անկեղծ ասած` հումանիստական նկատառումներից ելնելով որոշել էինք չանդրադառնալ «Ժառանգության» մշուշոտ հեռանկարին` ընկածին չհարվածելու մղումով: Սակայն անդրադարձի առիթը ստեղծեց հենց ինքը` Րաֆֆի Հովհաննիսյանը` հետընտրական առաջին հարցազրույցում հանդես գալով ոչ ադեկվատ գնահատականներով, առաջարկելով մշուշոտ լուծումներ:
Երբ քաղաքական գործիչն իր թիմի անհաջողությունները պայմանավորում է բացառապես ընտրակեղծարարությամբ և համառորեն շրջանցում է այն հարցի պատասխանը, թե ինչպես հաջողացրեց չորս տարիներին կորցնել կես միլիոնանոց էլեկտորատն ու գրեթե ամբողջ կուսակցական թիմը, ապա այդքան էլ հետաքրիր չէ, թե ինչ լուծումներ է նա առաջարկում առաջիկայի համար: Մանավանդ, արտախորհրդարանական և խորհրդարանական ընդդիմադիր ուժերի միավորվան նրա առաջ քաշած ընդհանրական բանաձևը ոչինչ չենթադրող մի նախադասություն է, որի տողատակում անգամ տեսանելի չեն Րաֆֆու տեսլականի բովանդակությունն ու կառուցվածքը:
Պարույր Հայրիկյանն` իրեն բնորոշ դիպուկությամբ, Հովհաննիսյանին «թեթևսոլիկ» է անվանել: Մենք ձեռնպահ կմնանք նման կոշտ ձևակերպումներից, մանավանդ, Րաֆֆու անբովանդակ ցուցադրականությունն ու դիլենտանտիզմն ավելի պերճախոս, խոսուն հատկանիշներ են: Նա կարողացել է կլոունադայի վերածել պետական ծառայությունը, երբ պատիվ ուներ լինելու Հայաստանի առաջին արտգործնախարարը: Նա վերջնականապես սպանեց հանրության հավատն ընդդիմության հանդեպ, երբ տասնյակ հազարավոր մարդկանց անտերության մատնեց Երևանի փողոցներում` ընտրությունների օրինականությունը փնտրելով Ծիծեռնակաբերդի բարձունքում` ոստիկանապետի հետ դառնալով տրագիկոմեդիայի գլխավոր հերոս:
2013-ին նա անկոչ հյուրի կարգավիճակով հյուրընկալվեց Սերժ Սարգսյանին` սահմանափակվելով նրա որպիսությունը ճշտելու առաքելությամբ, իսկ Ազատության հրապարակում ձևակերպեց իր «խղճուկ» վերջնագիրը: Րաֆֆին հայաստանյան քաղաքականությունը վերածեց «խոպանի»` իր սեզոնային ներկայությամբ ու չնկատվող բացակայությամբ: Վերջապես` Րաֆֆի Հովհաննիսյանն արժեզրկեց Սփյուռքը, որովհետև, եթե նա դրա կարող ուժերից մեկն է, ապա կարելի է դատել աշխարհասփյուռ հայության խիստ սահմանափակ ներուժի մասին:
Վերջին ընտրություններում բացասականը շատ էր, բայց կար նաև ռացիոնալը, որի դրսևորումներից մեկը` Րաֆֆի Հովհաննիսյանին թոշակի ուղարկելու հասարակության որոշումն էր: Մեկ ամսից սպասվում է Հովհաննիսյանի կուսակցության համագումարը, որի միակ ռացիոնալ որոշումը կարող է լինել մսխված «Ժառանգության» համեստ «կտակի» կազմումը: