Երբ խորհրդարանական ճեպազրույցների ընթացքում լրագրողները ՀՀԿ փոխնախագահ Գալուստ Սահակյանին հարցրել են, թե արդյո՞ք Սերժ Սարգսյանը ճնշում չի բանեցնում կոալիցիոն ուժերի վրա` պահանջելով սատարել իրեն նախագահի ընտրությանը, Սահակյանը պատասխանել է. «Քաղաքականության մեջ նման բան չի կարող լինել, յուրաքանչյուր կուսակցություն ինքն է որոշում իր ճակատագիրը»:
Ուշադրություն դարձրեք` ոչ թե ամեն ուժ ինքն է որոշում իր կեցվածքը, իր մոտեցումը, իր անելիքը, իր թեկնածուի անունը, այլ «ամեն կուսակցություն ինքն է որոշում իր ճակատագիրը»: Թվում է, թե ինչ մեծ բան կա. մարդ է, այն էլ` Գալուստ Սահակյան, ու մի բան ասել է, որոշում կամ դիրքորոշում, կամ անելիք բառի փոխարեն` ընտրելով ճակատագիր բառը: Իրականում, սակայն, խնդիրը քիչ ավելի լուրջ է ու հետաքրքիր:
Գալուստ Սահակյանի այդ խոսքի մեջ կա ակնհայտ թաքնված սպառնալիք այն ուժերին, ովքեր չեն սատարի, ովքեր կհամարձակվեն չսատարել կամ գուցե նույնիսկ կմտածեն Սերժ Սարգսյանին չսատարելու մասին: Առաջին հերթին, բնականաբար, բոլորի հայացքն «ուղղվում» է «Բարգավաճ Հայաստանի» վրա, քանի որ կարծես թե սատարման առումով այդ կուսակցության որոշման մեջ է ինտրիգը` կսատարի՞ Ծառուկյանը, այսինքն` կհայտարարի՞ այդ մասին, թե՞ ոչ: Փաստորեն, Գալուստ Սահակյանը սպառնում է, որ սատարել-չսատարելը ճակատագրի հարց է: Այսինքն` կսատարի Ծառուկյանը, կարող է հանգիստ լինել իր ճակատագրի համար, իսկ եթե չի սատարի, ապա ինքն է իր ճակատագրի պատասխանատուն:
Ակնհայտ է, որ «Հանրապետականը» գնում է շանտաժի ճանապարհով: Ըստ երևույթին, ՀՀԿ-ում իսկապես լուրջ են «Բարգավաճի» հետ կապված մտահոգությունները: Եթե լուրջ չլինեին, ապա հազիվ թե Գալուստ Սահակյանը դիմեր նման քայլի և սպառնալից բառեր ու երանգ պարունակող արտահայտությամբ խոսեր Սերժ Սարգսյանին սատարել-չսատարելու հեռանկարի մասին: Եթե ՀՀԿ-ն ԲՀԿ համագումարի նախօրեին այդպիսի տոն և բառակամզ է օգտագործում, նշանակում է` որևէ երաշխիք չկա, որ «Բարգավաճ Հայաստանն» իր այսօր կայանալիք համագումարում կարող է հայտարարել Սերժ Սարգսյանին սատարելու որոշման մասին:
Բայց ամբողջ հարցն այն է, թե ինչո՞ւ է ՀՀԿ-ն, Սերժ Սարգսյանն ինչո՞ւ է այդպես շտապում և փորձում որքան հնարավոր է արագ կորզել Ծառուկյանից այդ «քացր» բառը: Ի՞նչն է այդպես շտապեցնում Սերժ Սարգսյանին, եթե մինչև խորհրդարանի ընտրությունն ավելի քան մեկ, իսկ մինչև նախագահի ընտրությունն էլ մոտ երկու տարի կա, և դեռ հնարավոր կլինի, ժամանակ կա բանակցելու և համաձայնության եզրեր գտնելու ԲՀԿ հետ: Այստեղ, իհարկե, գործոնները կարող են մի քանիսը լինել:
Նախ` որքան ուշ պայմանավորվի Սերժ Սարգսյանը, այդքան այդ պայմանավորվածության գինն իր համար է թանկ լինելու, և նա ստիպված է լինելու «Բարգավաճի» հանդեպ շռայլ գտնվել այդ սատարման դիմաց: Բացի այդ, որքան «Բարգավաճը» շատ է դիմադրում ՀՀԿ-ին, այդքան ավելի մեծանում է իշխանական համակարգի տարբեր սուբյեկտների կասկածը Սերժ Սարգսյանի իշխանական կարողությունների վերաբերյալ: Ընդ որում, այդ կասկածը ավելանում է նաև միջազգային քաղաքական շրջանակներում, որտեղ տեսնում են, որ չնայած իրենց զգալի օժանդակությանը, Սերժ Սարգսյանը չի կարողանում լեգիտիմ դառնալ գոնե իշխանական համակարգի համար:
Կա նաև Քոչարյանի գործոնը, որը պարբերաբար հառնում է: Այն գուցե առարկայական առումով այդքան էլ վտանգավոր չէ, բայց ուրվականի պես թափառում է իշխանական միջանցքներում, իշխանական սուբյեկտների մտքերում և հոգիներում: Մինչդեռ Հայաստանի համակարգում բարեհաջող իշխելու համար անհրաժեշտ է տիրապետել համակարգային սուբյեկտների մտքին ու հոգուն: Սերժ Սարգսյանը չի կարողանում այնտեղից վերջնականապես դուրս հանել Քոչարյանին: Իսկ եթե այդպես շարունակվեց, և մինչև ընտրություն այդ բանը նրան այդպես էլ չհաջողվի, ապա Սերժ Սարգսյանը, թերևս, ստիպված է լինելու արդեն դե յուրե ընդունել Ռոբերտ Քոչարյանի գոյությունն ու նրան ինչ-որ կարգավիճակ տալ համակարգում: Իսկ Սերժ Սարգսյանը շատ լավ գիտե, թե ինչ է լինում այն մարդկանց հետ, ովքեր Քոչարյանին տեղ են տալիս համակարգում: Սամվել Բաբայանը նրան տեղ տվեց Ղարաբաղի իշխանական համակարգում: Թե ինչ եղավ Բաբայանի հետ հետագայում` շատերի հիշողության մեջ է դեռևս թարմ: Քոչարյանին Հայաստանի իշխանական համակարգում տեղ տվեցին նաև Լևոն Տեր-Պետրոսյանը, Վազգեն Սարգսյանն ու Վանո Սիրադեղյանը: Բոլորին հայտնի է նաև, թե այդ պարագայում ինչ եղավ հետո: Իսկ այդ ամենը եղել է հենց Սերժ Սարգսյանի աչքի առաջ: Ով, եթե ոչ նա ամենից լավ գիտե, թե Քոչարյանը մի փոքր կարգավիճակից ինչպես է կարողանում մեծ իշխանություն քամել:
Այսինքն` սեղանին դրված է Սերժ Սարգսյանի ճակատագրի հարցը, և պատահական չէ, որ նա էլ ի պատասխան փորձում է սեղանին դնել մյուսների ճակատագրի խնդիրը` ակն ընդ ակն, ատամն ընդ ատաման: Սարգսյանին, թերևս, ավելի ու ավելի պարզ է դառնում, որ կոշտ դիմակայությունը մնում է իշխանություն պահելու իր միակ իրական հնարավորությունը: Ամբողջ հարցն այն է, թե այդ ամենի մեջ ինչ մաս է կազմում, այսպես ասած, բլեֆը: Չէ՞ որ հարց է` արդյոք Սերժ Սարգսյանն այժմ ունի բավարար իշխանություն, որ ի զորու լինի գործնականում ցույց տալ ճակատագրեր տնօրինողի կեցվածք: Չէ՞ որ նրան կարող են պարզապես չհավատալ, առավել ևս, որ նա հիմնականում խոսում է ընդամենը Գալուստ Սահակյանի և նմանների շուրթերով:
